| |
[align=center]Τίποτα πια δεν είναι γνώριμο,
κάθε σημάδι βλοσυρό κι ανώνυμο
σαν την σκιά που πέφτει στον κήπο.
Μόνοι στην αυγή ,
εγώ κι εσύ.
Τίποτα ούτε στη θάλασσα,
φουρτούνες που δεν διάβασα
χαρτάκια για πανιά
κι η σκέψη για κατάρτι.
Μόνοι στο σκοτάδι,
ο κυνηγός και το ζαρκάδι.
Τίποτα δεν το πληγώνει πια
το μαραμένο δέντρο,
μαλαματένια η καρδιά
μ’απέξω η πληγή δεν κλείνει.
Μόνοι στον γκρεμό,
το ρέμα βαθύ.
Εγώ κι εσύ.
Τίποτα πια ,τίποτα
το σώμα κάνει πέρα,
πέρα για πέρα την καρδιά
κι αύριο ίδια μέρα,
ίσως ξανά η μοναξιά
να φέρει αέρα στα πανιά,
βάλσαμο στις πληγές,
πάει ,χάθήκανε στιγμές.
Μόνοι στην άβυσσο,
κοίτα τον παράδεισο,
εγώ κι εσύ,
ας ξενυχτήσουμε.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
