| |
- Μην... μη μπαίνεις μέσα... έχει φαντάσματα...
- σιγά
- αλήθεια... ο γαμπρός της θείας, της ξαδέρφης του Νίκου είπε πως άκουσε από έναν γνωστό του...
- ότι είδε ένα φάντασμα...
- όχι... άκουσε να λένε πως το σπίτι είναι στοιχιωμένο...
- ναι καλά...
- αλήθεια...
Ερείπιο... εδώ και 10-15 (ίσως και 20) χρόνια ακατοίκητο... ούτε ένα τζάμι στα παραθύρια... όλα τσακισμένα από την οργή των πετρών που ρίχνανε τα παιδιά... που και που και οι μεγάλοι... όταν δεν τους βλέπανε... τώρα δεν ρίχνει κανείς πια πέτρες...λένε ότι ένα παιδί έχασε την ζωή του στο σπίτι... ατύχημα είχε γράψει η εφημερίδα... όμως όλοι εδώ το ξέρανε καλύτερα... το σπίτι ήτανε...
- εγώ θα μπω να δω... δεν πιστεύω αυτά που λένε...
- ούτε κι αυτό που έπαθε ο Πασχαλάκης που θέλησε να μπει στο σπίτι να πάρει την μπάλα του που την είχε πετάξει μέσα ο αλήτης;
- είναι τόσα χρόνια τώρα... εμείς δεν είχαμε γεννηθεί ακόμα...
- μα είναι αλήθεια... τώρα είναι στο σπλινάρι και κοιτάει συνέχεια τους τοίχους... σαν κάτι να διαβάζει...
- τον έχεις δει εσύ;
- όχι το άκουσα από...
- ναι ναι... από τον γαμπρό της θείας μπλα μπλα μπλα
- δεν μπορώ να καταλάβω γιατί δεν πιστεύεις
- δεν πιστεύω σε τίποτα που δεν έχω δει...
Δώδεκα χρονών... και για την ηλικία του απίστευτα ψηλός... τα πράσινα μάτια του πετούσαν σπίθες και η ανυπομονησία ήταν ζωγραφισμένη μέσα τους...
- δεν πιστεύω σε τίποτα που δεν έχω δει...
Κάθε πόλη έχει ένα τέτοιο σπίτι... παρατημένο... τα τζάμια όλα σπασμένα... με χαλασμένα έπιπλα μέσα... συνήθως ένα παλιό γραμμόφωνο... και τουλάχιστον μία κούκλα... και μια ιστορία που κάθε χρόνο γίνεται και πιο μεγάλη... και όσο πιο μεγάλη γίνεται η ιστορία τόσο πιο πολύ προσελκύει παιδιά σαν τον Σώτο... και πάντα υπάρχει και ένας Λάκης... αυτός που φαντάζει σαν την φωνή της μάνας... μην...
- εντάξει δεν πιστεύεις... αλλά άσε μας να μπούμε τουλάχιστον την ημέρα...
- φοβάσαι;
- εγώ; ποτέ... μόνο είναι που... αυτό το καταραμένο σπίτι είναι... και την νύχτα ακόμη χειρότερα...
- εδώ και βδομάδες το σχεδιάζουμε και τώρα θα κιοτέψεις;
- ...
Μικρός και δίπλα στον πανήψηλο φίλο του να φαίνεται ακόμη πιο μικρός... το καστανά σχιστά μάτια του πηγαίνουν πέρα δώθε από φόβο... είναι όμως ταχύς και το ξέρει... αν χρειαστεί ξεπερνάει ως και τον διάολο...
- Θα μπούμε από το παράθυρο εκεί πάνω...
- Πως;
- Θα σκαρφαλώσουμε από δω πέρα...
- Είσαι σίγουρος ότι το θες;
- Ναι... όσο τίποτα άλλο...
- Εντάξει...
...
- Βλέπεις κάτι;
- όχι... κάτσε να ανάψω τον φακό...
- το άκουσες αυτό;
- ναι
- τι ήτανε;
- ο αέρας θα έριξε κάτι κάτω...
- εμένα μου ακούστηκε σαν κλάμα... κλάμα μωρού...
- άσε τις σαχλαμάρες...
- αλήθεια...
- το βλέπεις αυτό; τι είναι...
- σαν κούκλα μοιάζει... ναι.. είναι μια κούκλα... μα την στην ευχή..............
Η τοπική εφημερίδα έβαζε τις φωτογραφίες των παιδιών τις πρώτες δυό βδομάδες κάθε μέρα... μετά μια φορά την εβδομάδα... και στο τέλος έγραψε κάποιος ένα άρθρο για τα χαμένα παιδιά...
Κάθε πόλη έχει ένα τέτοιο σπίτι... και η ιστορία του γίνεται όλο και πιο μεγάλη... χρόνο με τον χρόνο... όσπου να περάσει μια μπουλντόζα και το γκρεμίσει... και την θέση του πάρει μια πολυκατοικία...
μα αν το βράδυ έχει ησυχία... ίσως... ίσως λέω... να το ακούσεις κι εσύ...
Μέχρι να έρθει μια μπουλντόζα και το γκρεμίσει...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
