| |
| | Εισαι Απεναντι : η ομοβροντία των σπλάχνων |  | | | Καλησπέρα και πάλι. Να είστε καλά και να περνάτε καλά γιατί επιβάλλεται και δεν αναβάλλεται | | |
…Είδα στον ύπνο μου την καταστροφή, τη λαίλαπα,
τον όλεθρο, το μοναχό κορμί να αφανίζεται από τα στοιχεία της φύσης.
Είδα πώς είχα ανέβει στην γκρεμισμένη κορυφή που ευχήθηκα.
Είδα κι εσένα να μην λυγίζεις σε καμμιά σοβαροφάνεια,
γιατί η επιφανής κατάκτηση είναι λύγισμα για τις καρδιές των δυνατών,
των δυνατών που αληθεύουν τα μεστωμένα λόγια τους.
Είμαι ένα κλαδί ελιάς που το αφανίζει ο αγέρας.
Πόσα να ζήτησα, πόσο να ήμουν μια αχόρταγη ψυχή;
Πόσα να έπραξα, πόσο να ήμουν ένα πεινασμένο σώμα;
Ιδού το δέντρο της ύπαρξης, μια ρίζα μόνο,
ιδού το σπέρμα του έρωτα καθόρισε το σύμπαν.
Σφαλίζω τώρα τα παράθυρα, ξυλώνω τις πόρτες,
χτίζω το οίκημα. Εγώ θα το γκρεμίσω πάλι.
Εγώ με εμένα και τα ψέματα, τις δόλιες χίμμαιρες
του νου του αποπλανημένου, του νου που ξύλιασε από το κρύο.
Πλανάται το κάθε τι μονάχο του.
Να τυλιχτώ στα σπλάχνα μου, να βρω τα σωθικά μου,
να κουλουριάσω την εγκράτεια, το μέσα μου σπάραγμα.
Και να σε επιθυμήσω πάλι.
Χωρίς φόβο, ούτε με πάθος, μονάχα από την αρχή να απορήσω
και να ζητήσω να γευτώ. Στην άκρη απ’ τα χείλη σου, πλάσμα,
στην άκρη από την πόρτα σου να αφήσω, ιερέ χαμέ μου, προσφορές
κι ίσως σαν το Φοίνικα να γεννηθώ ξανά.
Μέσα από τις στάχτες, ίσα ψηλά στα νεφελώματα,
πάνω εκεί που αναπνέουν οι πρώην πεθαμένοι.
΄Ισως και να ομολογήσω ό,τι δεν τόλμησα,
Τι νόημα έχει το απέραντο στα σύννεφα;
Ποια είναι η αλήθεια στην άδεια ανυπαρξία;
Καμμία ελπίδα δεν κρύβει αλήθεια, κανένας πόθος δεν κρύβει ψυχραιμία,
Κανένα εγώ μου δεν κρύβει τίποτα.
Αν κάτι έμεινε κρυφό, ούτε κι εγώ το ξέρω.
…Είπες σιγά σιγά να ‘ρθείς κοντά μου.
Όταν θα δεις το σούρουπο, εγώ θα σε κοιτάζω,
όταν θα ακούς παράπονο εγώ θα σου μιλάω,
όταν θα μείνεις πλάι μου εγώ δεν θα πλαγιάζω.
Είναι ο ορισμός μου το παράλογο γιατί είναι η γη μου κάρβουνο,
γιατί είχα κάποτε καράβια με φόρτωμα γρανίτη.
Θα τραγουδήσω κάτω από το νερό, θα αναπνέω σαν το ψάρι,
όπως πετάς στα βράχια μια σκια κι ούτε μια στάλα αίμα,
έτσι υποκρίνομαι τις νίκες μου.
Είπες σιγά σιγά, να μείνεις το ξημέρωμα.
Θα λησμονήσω την εικόνα του θηράματος που κλαίει πεινασμένο,
άδεια τα νύχια του, δεν σε ταϊζουν οι ξεχασμένες σάρκες,
δεν σε ποτίζει το δηλητήριο των φιδιών.
Θα λησμονήσω την αφάνεια των όσων παραδόθηκαν,
είναι κακό να παραδίνεσαι, δεν πρέπει να φοβάσαι,
είναι καλό να παραδίνεσαι σαν νιώθεις κουρασμένος.
Παραδοθείτε, φίλοι μου, στην γήινη αγάπη, στου χώματος την εύνοια,
γιατί δεν ήμουν ούτε έγινα από χώμα και νερό
κι αναζητώ το πλάσιμό μου.
Όταν μ’ ακούσει ο πλάστης μου, να ‘ρθει να του μιλήσω…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 11
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | | |
|
annaΤi
23-04-2007 @ 17:31 | "Μέσα από τις στάχτες, ίσα ψηλά στα νεφελώματα,
πάνω εκεί που αναπνέουν οι πρώην πεθαμένοι.
΄Ισως και να ομολογήσω ό,τι δεν τόλμησα,
Τι νόημα έχει το απέραντο στα σύννεφα;
Ποια είναι η αλήθεια στην άδεια ανυπαρξία;
Καμμία ελπίδα δεν κρύβει αλήθεια, κανένας πόθος δεν κρύβει ψυχραιμία,
Κανένα εγώ μου δεν κρύβει τίποτα.
Αν κάτι έμεινε κρυφό, ούτε κι εγώ το ξέρω."
"Είναι ο ορισμός μου το παράλογο γιατί είναι η γη μου κάρβουνο,
γιατί είχα κάποτε καράβια με φόρτωμα γρανίτη.
Θα τραγουδήσω κάτω από το νερό, θα αναπνέω σαν το ψάρι,
όπως πετάς στα βράχια μια σκια κι ούτε μια στάλα αίμα,
έτσι υποκρίνομαι τις νίκες μου."
"Θα λησμονήσω την εικόνα του θηράματος που κλαίει πεινασμένο,
άδεια τα νύχια του, δεν σε ταϊζουν οι ξεχασμένες σάρκες,
δεν σε ποτίζει το δηλητήριο των φιδιών.
Θα λησμονήσω την αφάνεια των όσων παραδόθηκαν,
είναι κακό να παραδίνεσαι, δεν πρέπει να φοβάσαι,
είναι καλό να παραδίνεσαι σαν νιώθεις κουρασμένος."
"Όταν μ’ ακούσει ο πλάστης μου, να ‘ρθει να του μιλήσω…"
::theos.::
στείλε τον κι από εδώ, μια βόλτα, ρενούλι... ::whist.:: | | justawoman
23-04-2007 @ 17:39 | Εγώ θα πω απλά καταιγιστικός λόγος, δύναμη έκφρασης, άρτια απόδοση
Με κράτησε παρόλο το μέγεθός του
καλημέρα
::smile.:: | | tik-tak
23-04-2007 @ 17:56 | Εντάξει!!!! Σύνελθε! ::up.:: ::up.:: ::up.:: | | tik-tak
23-04-2007 @ 18:01 | Τελικά........αυτό μου αρέσει!
Μέσα από τις στάχτες, ίσα ψηλά στα νεφελώματα,
πάνω εκεί που αναπνέουν οι πρώην πεθαμένοι.
΄Ισως και να ομολογήσω ό,τι δεν τόλμησα,
Τι νόημα έχει το απέραντο στα σύννεφα;
Ποια είναι η αλήθεια στην άδεια ανυπαρξία;
Καμμία ελπίδα δεν κρύβει αλήθεια, κανένας πόθος δεν κρύβει ψυχραιμία,
Κανένα εγώ μου δεν κρύβει τίποτα.
Αν κάτι έμεινε κρυφό, ούτε κι εγώ το ξέρω."
"Είναι ο ορισμός μου το παράλογο γιατί είναι η γη μου κάρβουνο,
γιατί είχα κάποτε καράβια με φόρτωμα γρανίτη.
Θα τραγουδήσω κάτω από το νερό, θα αναπνέω σαν το ψάρι,
όπως πετάς στα βράχια μια σκια κι ούτε μια στάλα αίμα,
έτσι υποκρίνομαι τις νίκες μου."
"Θα λησμονήσω την εικόνα του θηράματος που κλαίει πεινασμένο,
άδεια τα νύχια του, δεν σε ταϊζουν οι ξεχασμένες σάρκες,
δεν σε ποτίζει το δηλητήριο των φιδιών.
Θα λησμονήσω την αφάνεια των όσων παραδόθηκαν,
είναι κακό να παραδίνεσαι, δεν πρέπει να φοβάσαι,
είναι καλό να παραδίνεσαι σαν νιώθεις κουρασμένος."
"Όταν μ’ ακούσει ο πλάστης μου, να ‘ρθει να του μιλήσω…"
| | ΑΙΟΛΟΣ
23-04-2007 @ 23:00 | Θα συμφωνήσω με τη Στέλλα για το καταιγιστικό και άρτιο του λόγου…
Καλημέρα…
::smile.:: | | Αστεροτρόπιο (Jeny)
24-04-2007 @ 00:22 | Renouli μου γίνεσαι όλο και πιο δυνατή!
Καλημέρα. ::love.:: | | χρήστος
24-04-2007 @ 00:43 | καταπληκτικό... | | Spartinos
24-04-2007 @ 01:08 | ΥΠΕΡΟΧΟ
ΚΑΛΗΜΕΡΑ ::smile.:: | | MARGARITA
24-04-2007 @ 05:21 | Ξέρεις τι πιστεύω για σένα!!!!!!!!! | | AceOfSpades
24-04-2007 @ 07:02 | O Renouli στα κεραμίδια ... 23/2/2006
Πράσινη καυτή μουστάρδα
Θαλασσί πορτοκαλάδα
Αποφάγια από σαφρίδια
Μάζεψε απ’τα σκουπίδια
Μια και δυό στα κεραμίδια
Περιμένει την καλή του
Δείπνο πάνω απ’την αυλή του
Μαύρη φόραγε τιράντα
Και λευκά παππούτσια prada
Να ! τη βλέπει στη βεράντα
- Νιάου της κάνει , εδώ πάνω
- Νιάρ του λέει , εγώ σε κλάνω
Επιθύμισα σφυρίδα
Αστακό ή καραβίδα
- Τι με πέρασες τον Μίδα ?
είμαι ένας μπατίρης γάτος
μαύρος σένιος και φευγάτος
του Συλβέστρο λίγο μοιάζω
και του Γκάρφιλντ δεν ταιριάζω
φύγε μα θα πάθεις κάζο..
Πέρασε ένας χειμώνας
Σε ερείπια κολώνας
Μιας ανοίξεως βραδάκι
Ξεπροβάλει ένα γατάκι
Με λεπτό μικρό μουστάκι
Να σου ο γάτος ο Renouli
- Γιο μα μεν ! του λέει ο μπούλης
Τσίλικη η γειτονιά σου
μπάνικα και τα παπά σου
- Φώναξε μου τη μαμά σου
- Μάνα , κάποιος σε ζητεί
- Είμαι με τα μπικουτί
Νιαρρρ ποιός είναι ? τους ρωτάει
- Ο George Clooney απαντάει ...
Σφαίρα τρέχει μα γλυστράει ...
Πέφτει μες την αγκαλιά του
Και του κόβεται η μιλιά του
Ω !!
Μy Luve's like a red, red rose,...
And I will love thee still, my Dear,
Till a' the seas gang dry...
Μωβ αφράτη μαγιονέζα
Αλατάκι μία πρέζα
Μακαρόνια Misko βίδα
Μάζεψε απ’τα σκουπίδια
Μια και δυο στα κεραμίδια
Εκεί είναι η καλή του
Και το νόθο το παιδί του
Μαύρη φόραγε τιράντα
Και λευκά παπούτσια prada
Νιαρρρ.. σε αγαπούσα πάντα
{Α}
που χάνεσαι βρε κεραμιδόγατα ? καλά σε έλεγα εγώ τότε...
λείπεις... | | renouli
26-04-2007 @ 16:30 | Καλησπέρα, ποιητές μου. Μαργαριτούλα μου, θα μαζευτώ πάλι, το λέω και για σένα Ace, καμμία αξιοπρεπής κεραμιδόγατα δεν αφήνει τα κεραμίδια της. Tik-Tak, να είσαι καλά. Χρήστο σε ευχαριστώ. ΑΙΟΛΕ, επίσης σε ευχαριστώ πολύ. Αστεροτρόπιο, είναι πολύ ωραίο το nick σου, justawoman kai AnnaTi, φιλιά πολλά από μένα κι ευχές να περνάτε καλά. Spartino, ευχαριστώ και καλό σου βράδυ..Στο επανιδείν.. | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
