| |
| | Το τραγούδι ενός μικρού ξωτικού |  | | | Γράφοντας το είχα στο μυαλό μου και ένα τραγούδι απ’ τα «Διάφανα Κρίνα», που μιλάει για ένα μικρό ξωτικό. Από κει επηρεασμένος και ο τίτλος, αν και εκείνο έχει άλλον.. | | |
Μες το λαβύρινθο του μυαλού, πολύχρωμα ξετυλίγεται ο μίτος των σκέψεων. Μπερδεμένος είναι και όσο και να θέλεις την άκρη δεν μπορείς να βρεις. Και χρωματιστός, από μια πανδαισία συναισθημάτων, που σχηματίζουν ένα πολύχρωμο καλειδοσκόπιο.
Χρώματα που άλλα είναι αιθέρια και διάφανα, σαν τα άνθη από τα γιασεμιά όταν τα ταξιδεύει ο άνεμος, και άλλα έντονα, σκληρά σα φώτα από νέον, μια ανοιξιάτικη νυχτιά που σου καίνε τα μάτια, και δε σ’ αφήνουνε τα αστέρια σου να δεις.
Μα ξεχωρίζει ένα. Εκείνο το γκρίζο της απώλειας. Αυτής που την πόρτα της καρδιάς χτυπάει κάθε βράδυ, όταν όλα τα άλλα φώτα σβήνουν. Α ναι μπορείς να την ξεγελάσεις για λίγο, με παρέες, με δουλειές με μουσικές. Αλλά όλα αυτήν καταλήγουνε να σου θυμίζουν τελικά. Όσο και να το παλεύεις δεν μπορείς αυτήν να αποφύγεις.
Και κει απ’ το πουθενά μέσα απ’ τα νήματα ξετυλίγεται μια ιστορία.
Για ένα μικρό, χαμένο, ξωτικό που σαν την καρδιά σου, κάτω απ το ουράνιο τόξο του και φυλάει το θησαυρό του. Δεν ήταν χρυσάφι και πετράδια, παρόλο που η λάμψη του μπορούσε να σε τυφλώσει. Ούτε πολύτιμα μετάξια και μύρα, παρόλο που πιο ανάλαφρα απ’ το μετάξι σ άγγιζε, και μυρωδιές αιθέριες έφερνε στην καρδιά. Το παλάτι το κρυστάλλινο το πολύχρωμο σαν το ουράνιο τόξο που έχτισε με την αγάπη του ήταν, εκείνο το μοναδικό που φώτιζε την πλάση και χρωμάτιζε το σύμπαν.
Μόνο που ο κόσμος του έχει προχωρήσει, και η αγάπη του δεν μένει πια εκεί. Και πέρασαν οι καιροί, ξεπλύθηκαν τα χρώματα απ’ τις βροχές τις μπόρες, και έγιναν όλα γκρίζα. Και στάχτες μείναν πια κι αποκαΐδια. Και ένα μισογκρεμισμένο μαυσωλείο, μνημείο τραγικό αλλοτινών καιρών.
Στον κόσμο που έμεινε αυτό δεν μένει πια κανείς, ξεράθηκαν οι θάλασσες, στερέψαν τα ποτάμια. Μέχρι και τα αστέρα της νυχτιάς στη γη έχουνε πέσει, σα δάκρυα ήταν του ουρανού συνεισφορά στα δάκρυα της καρδιάς του.
Μικρό φαίνεται μα δεν είναι στα αλήθεια, η ερημιά του είναι τεράστια, και χάνεται αι κείνο μέσα της. Και ξενυχτά την πεθαμένη του αγάπη, μέσα στην αξημέρωτη νυχτιά, που μοιάζει να κρατά για πάντα μια που απ’ τον κόσμο του αυτόν κι ο ήλιος έχει φύγει.
Φωνές γλυκές αιθέριες ακούει μες τη νυχτιά να το καλούν σε κόσμους μακρινούς, εκεί όπου λουλούδια, θάλασσες, αρώματα υπάρχουνε ακόμα. Τον πόνο να του πάρουνε, παρηγοριά του τάζουν.
Μα εκείνο μονάχη την αγάπη του, στο κρύο στο σκοτάδι, δε θέλει να αφήσει, κι ας είναι πια χαμένη. Να την αναστήσει θα θελε, μα τούτο τις δυνάμεις του πολύ τις ξεπερνάει. Δυο χρειάζονται μια αγάπη για να φτιάξουν, δυο για να την αναστήσουνε, και κείνο είναι μόνο.
Νοιώθει πως για πολύ ακόμα εκεί να μείνει δεν μπορεί, αν και έμεινε αιώνες, γιατί θα χαθεί και το ίδιο. Δεν το πειράζει και πολύ, μα μέσα του ξέρει καλά πως η στράτα αυτή, δρόμος για αυτό δεν είναι. Γιατί μαζί του θα χαθεί κι η θύμηση εκείνης. Έτσι όπως την γνώρισε, πανέμορφη και δυνατή, όταν χαρά και φως εφτιάχνανε, σαν δίπλα του βρισκόταν.
Με βήματα λοιπόν αργά το δρόμο του κινάει. Να πάει για άλλα σύμπαντα κι όπου αυτό τον βγάλει.
Και σιγοτραγουδάει, λυπητερό, νοσταλγικό τραγούδι. Απ τις μπαλάντες όλης της γης είναι αυτό φτιαγμένο, Σε γλώσσες είναι ζωντανές μα και αρχαίες πεθαμένες. Τραγούδι ανθρώπων, ξωτικών, και όλων των πλασμάτων, που κάποτε αγαπήσανε, κι απώλεια βιώσαν. Που με λαχτάρα, καημό, μα και χαρά μπορούν και τραγουδούν για ότι είχαν ζήσει.
Για κείνα που περάσανε και για όσα θε να έρθουν.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | Ότι μπορεί κανείς να ονειρευτεί δεν είναι ποτέ χαμένο | | | |
|
mikrimagissoula
24-04-2007 @ 15:23 | Για κείνα που περάσανε και για όσα θε να έρθουν
μου άρεσε πολύ πολύ...
και το τελείωμά του... ::yes.:: | | ΑΙΟΛΟΣ
24-04-2007 @ 15:51 | Με την Ειρήνη φίλε μου… Πολύ καλό… ::smile.:: | | Νεφελοβάτης
24-04-2007 @ 17:26 | Σ ευχαριστώ Βάσια να είσαι καλά.
Σ ευχαριστώ από καρδιάς για τα καλά σου λόγια Ειρήνη. Καλό βράδυ και σε σένα. ::smile.::
Τάκη σ' ευχαριστώ φίλε μου.
Λάμπη την καλησπέρα μου.
Καλό ξημέρωμα να έχουμε. ::smile.:: | | MARGARITA
25-04-2007 @ 03:32 | Ο κόσμος από δύο φτιάχθηκε Νεφελοβάτη....
Πολύ τρυφερό και πικρόγλυκο το Θλιμμένο σου....
καλημέρα σου ::smile.:: | | SΤAVRIANNA
26-04-2007 @ 14:16 | ::yes.:: | | Νεφελοβάτης
26-04-2007 @ 16:13 | Ναι Μαργαρίτα μου, έτσι είναι.. Καλό σου βράδυ. ::smile.::
Πάντα γλυκό το χαμόγελό σου Σταυριάννα. ::smile.::
Καλό ξημερωμα. | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
