| |
| | Παρουσία |  | | | Η πραγματικότητα δε γίνεται από λέξεις, από όνειρα γίνεται, από εικόνες, από τη φαντασία ξεπηδά. Με τις λέξεις απλά περιγράφεται.. | | |
Υπάρχουνε πολλές πραγματικότητες, μια για καθένα μας. Γιατί κανείς την αντιλαμβάνεται αλλιώς, ανάλογα με τις εμπειρίες, με τις γνώσεις, με τα πιστεύω του ακόμα.
Ω ναι, ο συγγραφέας, ο ποιητής, μπορεί να πλάσει τις δικές του πραγματικότητες. Όσο όμορφες και πολύχρωμες θελήσει, ή όσο μουντές και σκοτεινές μπορεί.
Ή μπορεί να μείνει απλά στο κομμάτι της εδώ κατάστασης την εποπτία της οποίας έχει.
Μπορεί ακόμα να φτιάχνει κόσμους και να χάνεται πότε πότε σ αυτούς. Γιατί? Γιατί εκεί τα αγρίμια, την απελπισία, τη μοναξιά τη σβήνει όποτε θελήσει, ενώ εδώ;
Ας πάρουμε μια γεύση πραγματικότητας λοιπόν.
Από Δόντια, πιο σκληρά κι από του χάρου και πιο ύπουλα. Μια κοπέλα εικοσιέξι χρονών, πανέμορφη, σαν να βγήκε από την πιο γνωστή της τηλεόρασης σειρά. Περπατάει σέρνοντας το δεξί το πόδι, γιατί τ’ αγρίμι δαγκώνει και ξεσκίζει κομμάτια απ’ το μυαλό της. Σκλήρυνση κατά πλάκας το λένε.. Ότι και να του πεις δε φεύγει…Ότι και να κάνεις στην καλύτερη να το κοιμήσεις, μέχρι να ξυπνήσει ουρλιάζοντας πεινασμένο και να αρχίζει να κατασπαράζει και άλλα, χέρι, μάτια, λόγο, λογική..
Από Ρίζες, πιο στέρεες κι από του πιο ψηλού δέντρου.. Ένα παλικάρι στα τριαντατρία. Ριζωμένο σ αναπηρική καρέκλα. Δέκα χρόνια τώρα. Από μηχανή. Και παλεύει να δουλέψει, κάνει χειροτεχνήματα για να θρέψει και τον μισότρελο απ τα αλκοόλ πατέρα του. Που χάθηκε στο ποτό, μετά την απώλεια της γυναίκας του που υπεραγαπούσε. Και δεν περπατά και ας του λες σήκω.. Μα περπατά από τη θέληση του και μόνο, με κάποια μηχανήματα, ορθοστάτες τα λένε, που κάποιος τα φαντάστικε και ευτυχώς τα έφερε στην εδώ πραγματικότητα..
Από Γκρεμούς, πιο ρηχούς απ’ τις αβύσσους της ψυχής μα εξίσου θανατηφόρους.. Ένας εργάτης που γκρεμίστηκε από μια σκαλωσιά οικοδομής, από κείνες που οι εργολάβοι για οικονομία δεν είχαν πάρει τα μέτρα ασφαλείας, και έσπασε και τις δυό του φτέρνες. Φτηνά τη γλίτωσε είπαν. Και είναι καθηλωμένος στο κρεβάτι του για τρεις μήνες. Και τα παιδιά του πεινάνε. Απελπισμένος γιατί πώς να ζήσει με τα τετρακόσια ευρό του ΙΚΑ..;
Από Αίμα.. Σαν και ένα συμμαθητή μου που πριν χρόνια πήγε για την πιο απλή επέμβαση. Αμυγδαλεκτομή. Και του έκοψαν την καρωτίδα, άπειρος ο Ωρλ, αγγειοχειρούργος δεν υπήρχε, και πνίγηκε στο αίμα του..
Από αγάπη.. Καλά αυτό σπάνιο είναι.. Για να δούμε.. Λοιπόν από τις ανέξοδες, τις εύκολες υπάρχουν μπόλικες. Τα σ’ αγαπώ τα ασφαλή, τα βολικά, μέχρι να πάμε στο κρεβάτι, μέχρι να βρούμε τίποτα καλύτερο, μέχρι να βαρεθούμε. Υπερπροσφορά θα λεγα.. Καλά δε μιλάμε να πάθει κανείς κάτι. Σαν και κείνο το φίλο μου στο νησί, που είχε και δυο παιδιά και μόλις έπαθε αυτή τη ρημάδα τη σκλήρηνση κι αυτός, η αγαπημένη του όπου φύγει, φύγει.. Εικοσιέξι ήτανε θαρρώ. Και έλεγε, θυμάσαι Θοδωρή, τι καλά που ήμασταν στο λύκειο..; Εικοσιέξι…
Υπάρχει όμως μια εικόνα, σ επανάληψη έστω γιατί σπάνια την έχω δει, όπου η Αγάπη ήταν Παρούσα.
Σε ένα νοσοκομείο στην Αθήνα. Στη νευρολογική κλινική. Και αυτό που σου κάνει εντύπωση είναι μια γυναίκα με μια κόκκινη μπλούζα. Στο χρώμα της φωτιάς. Με πρόσωπο χλωμό, βασανισμένο. Γύρω στα σαράντα. Κάθεται στο κρεβάτι δίπλα στον άντρα της. Που πάσχει από ανίατη αρρώστια που σκοτώνει ύπουλα, αργά. Ο οποίος είχε προσβληθεί και από πνευμονία.. Και ήταν με μάσκα οξυγόνου στο πρόσωπο. Και βογκούσε. Γκρίζος, στο χρώμα της στάχτης. Και εκείνη του κρατούσε σφιχτά το χέρι. Και έκλεγε βουβά δίπλα του, σκυφτά, να μην την ακούσει, να μην τη δει.. Αλλά ήταν εκεί, δίπλα του, είκοσι χρόνια που κρατούσε η αρρώστια εκεί…
Γι’ αυτό λέω, αφού ούτε ποιητής είμαι, ούτε συγγραφέας, ένας ονειροπόλος μοναχά, ας κάνω αυτό που θέλω και μπορώ. Εικόνες να φτιάχνω του μυαλού και να με ταξιδεύουν… Καλά είναι και τα σύννεφα, και οι βροχές, εκεί τουλάχιστον έστω και για λίγο, ότι θέλω το σβήνω, και ότι θέλω ονειρεύομαι..
Ενώ εδώ; Άστο..
Και ένα πράγμα σκέφτομαι τότε.. Τουλάχιστον μπορώ να ονειρευτώ, και που ξέρεις καμιά φορά μπορεί και τ’ όνειρο αληθινό να έβγει..
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 9
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | Ότι μπορεί κανείς να ονειρευτεί δεν είναι ποτέ χαμένο | | | |
|
Ηλιαχτίδα
25-04-2007 @ 00:01 | ::cry.:: | | ΤΑΞΙΔΙΩΤΗΣ
25-04-2007 @ 00:37 | ::sad.:: | | agrampeli
25-04-2007 @ 08:16 | Σε ένα νοσοκομείο στην Αθήνα. Στη νευρολογική κλινική. Και αυτό που σου κάνει εντύπωση είναι μια γυναίκα με μια κόκκινη μπλούζα. Στο χρώμα της φωτιάς. Με πρόσωπο χλωμό, βασανισμένο. Γύρω στα σαράντα. Κάθεται στο κρεβάτι δίπλα στον άντρα της. Που πάσχει από ανίατη αρρώστια που σκοτώνει ύπουλα, αργά. Ο οποίος είχε προσβληθεί και από πνευμονία.. Και ήταν με μάσκα οξυγόνου στο πρόσωπο. Και βογκούσε. Γκρίζος, στο χρώμα της στάχτης. Και εκείνη του κρατούσε σφιχτά το χέρι. Και έκλεγε βουβά δίπλα του, σκυφτά, να μην την ακούσει, να μην τη δει.. Αλλά ήταν εκεί, δίπλα του, είκοσι χρόνια που κρατούσε η αρρώστια εκεί
Και ένα πράγμα σκέφτομαι τότε.. Τουλάχιστον μπορώ να ονειρευτώ, και που ξέρεις καμιά φορά μπορεί και τ’ όνειρο αληθινό να έβγει..
το ένιωσα πολύ
::cry.:: ::cry.:: | | name_dsp
25-04-2007 @ 09:31 | Σωστή γραφή, σωστή εισαγωγή, σωστή επιλογή των αναφορών και το κλείσιμο!
Να είσαι καλά! ::smile.:: | | Νεφελοβάτης
25-04-2007 @ 16:22 | Μαρία, Ταξιδιώτη, Ναταλία, σας ευχαριστώ. Αποφεύγω να γράφω, να βάζω αυτές τις εικόνες, αλλά είναι κάποιες φορές που ζητάνε αυτές να βγουν, αλλιώς μπορεί να με πνίξουν.. Αλλά και αυτή η αντίθεση του φωτός με το σκοτάδι, του πόνου με την χαρά, είναι μέσα στη ζωή μας, είτε το αποφεύγουμε είτε όχι.. Και μας καθορίζει..
Πάντα εύχομαι να ήταν αλλιώς, όσο περνά από το χέρι μου, προσπαθώ να κάνω κάτι έστω και μικρό που να κάνει μια διαφορά. Που και που μπορεί κανείς κι αυτό να καταφέρει.
Ξέρουμε λοιπόν, ότι είναι δύσκολα εδώ, απάνθρωπά κάποιες φορές, και αυτό που μας σώζει, μας κρατά είναι ένα. Ότι παρόλα αυτά μπορούμε ακόμα να ονειρευτούμε.. ::hug.::
Δημήτρη σ ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. ::smile.::
Καλό μας βράδυ και καλό ξημέρωμα. | | skoutera
26-04-2007 @ 00:25 | Νεφελοβάτη αν αποκτήσεις μια σοφία ζωής ο μιζέρια του πόνου παίρνει την μορφή της σιωπής του παρατηρητή. Βουβά πονά αλλά πάντα ελπίζει. Εξάλλου τα standards της ευτυχίας άλλοι τα φτιάξανε, που δεν ισχύουν για όλους. Πόσο καιρό θα ζούμε στη γη; Οι δυνατές εμπειρίες είναι για αυτούς που δεν "σκιάζονται" και έχουν τα κότσια και την θέληση να εξελίξουν την υπαρξή τους (σ ΄αυτό το κόσμο) που αιώνια θα ζεί.
| | TAS
26-04-2007 @ 05:23 | Για δες κι αυτό φίλε μου, Νεφελοβάτη..
«Συλλογιέμαι πως η ζωή είναι μια πολύ θλιβερή φάρσα, επειδή έχουμε μέσα μας, χωρίς να ξέρουμε ούτε πώς, ούτε γιατί, ούτε από ποιον, την ανάγκη να απατάμε συνεχώς τον εαυτό μας με τη δημιουργία μιας πραγματικότητας (μια για τον καθένα και ποτέ την ίδια για όλους), η οποία κάπου κάπου αποκαλύπτεται όχι μόνο μάταιη αλλά και απατηλή. Όποιος έχει καταλάβει το παιχνίδι, δεν έχει αυταπάτες, όμως για εκείνον που καταφέρνει να μην αυταπατάται πια, η ζωή παύει να έχει και ουσία και ευχαρίστηση. Έτσι είναι.
Η τέχνη μου είναι γεμάτη πικρή συμπόνια για όλους εκείνους που αυταπατώνται. Αυτή, όμως, η συμπόνια δεν μπορεί να μην ακολουθιέται από τον άγριο εμπαιγμό της μοίρας που έχει καταδικάσει τον άνθρωπο στην αυταπάτη. Αυτή με λίγα λόγια, είναι η αιτία της πίκρας στην τέχνη μου και στη ζωή..»
Luigi Pirandello
| | mantinada
26-04-2007 @ 13:15 | Υπέροχα έντονη η παρουσία σου Νεφελοβάτη...
... | | Νεφελοβάτης
26-04-2007 @ 16:11 | Έτσι είναι Ειρήνη, μόνο στα όνειρα λοιπόν.. Εκτός και αν.. Σταθούμε τυχεροί, παλέψουμε, πιστέψουμε και κάνουμε κάποια απ αυτά αληθινά.
Skoutera, πιστεύω στο πάντα ελπίζει. Τώρα το βουβά πονά σαν παρατηρητής.. Να σου πω αυτό είναι και ένα πρόβλημα που έχω. Δεν μπορώ, δε θέλω να είμαι απλά παρατηρητής. Ειδικά στο πόνο του άλλου. Συμπάσχω.. Ίσως να μπορούσα να το αποφύγω, αλλά δε θέλω, νιώθω πως κάτι θα χάσω από μένα.. Για αυτό κάνω εκείνο που μπορώ, βουβά συμπάσχω, βοηθάω όσο γίνεται, αλλά κάποιες στιγμές, όλα βγαίνουν και θέλουν να ακουστούν. Οπότε τα αφήνω. Όσο για το δικό του πόνο, εκεί δεν είναι τόσο εύκολο απλά να τον παρατηρεί κανείς.. Πάντως ναι περαστικοί είμαστε από δω. Και να σου πω, σκιάζομαι, πονάω πολλές φορές από τις δυνατές εμπειρίες, αλλά και μαθαίνω, και νιώθω τότε και μόνο τότε πραγματικά ζωντανός.. Και αποδέχομαι να πληρώσω το τίμημα, γιατί αν σταματήσει κανείς να εξελίσσεται, τότε απλά υπάρχει.. Όσο για τη σοφία, έχω δρόμο ακόμα, μα και τη θέληση να κάνω το ταξίδι.. Και όπου βγάλει.. Να είσαι καλά φίλε.
Τάσο φίλε μου, πραγματικά πολύ μεγάλα νοήματα κρύβονται στο κείμενο που παρέθεσες.. Έρχεται μια στιγμή που κανείς ή θα δει κατάματα και θα παραδεχτεί τις αυταπάτες του, ή απλά θα τα παρατήσει και θα ζει στον κόσμο του. Κανονικά όμως.. Ή ακόμα χειρότερα σ εκείνον που προσπαθούν να μας επιβάλλουν αυτοί που την πραγματικότητά μας προσπαθούν να χειραγωγήσουν.. Γιατί είμαι σίγουρος πως έχεις δει και συ το παιχνίδι επιβολής μιας ενιαίας, βολικής, παγκόσμιας, πραγματικότητας που παίζεται τα τελευταία χρόνια.. Τώρα σε πιο προσωπικό επίπεδο, αυτό που θέλω να πιστεύω είναι πως υπάρχουν διαφορετικές πραγματικότητες για τον καθένα. Μα άλλες διαφέρουν όσο το μαύρο απ’ το άσπρο, και άλλες μοιάζουν πολύ, με κάποιες μικρές ποιοτικές διαφορές στις αποχρώσεις. Εκεί είναι και το στοίχημα, η τύχη, η αναζήτηση λοιπόν, να βρούμε κάποιους που οι πραγματικότητες μας μπορεί να ταιριάξουν και να συμπορευτούν… Και τα δύο γίνονται ένα.. Όχι επειδή συμβιβάστηκαν, μα επειδή ταίριαξαν..
Σ ευχαριστώ Μαρία μου, και χαίρομαι για τη δικιά σου παρουσία εδώ.
Καλό μας ξημέρωμα. ::smile.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
