| |
| | Ένα όνειρο ήτανε |  | | | ένα όνειρο που έσβησε... | | |
Συγχώρεσε με,
δε ξέρω γιατί γύρισα, δε ξέρω ειλικρινά το γιατί,
ίσως οι αναμνήσεις να με φέρανε και πάλι εδώ,
ίσως η μοναξιά που περνώ.. ίσως,.. ίσως πολλά.. ίσως. Θα ήθελα να πώ όλα αυτά που πέρασα όλον αυτό το καιρό, μα είναι τόσα πολλά και δεν έχω κουράγιο να γεμίσω τόσες σελίδες. Το κουράγιο που είχα χάθηκε, μαζί με την αγάπη μου σε μια άγνωστη για μένα πόλη, που έχει το άρωμα της Ανατολής. Ήσουν σαν το φωτεινότερο αστέρι στον ουρανό που με τράβηξες μαζί σου ώς την άλλη άκρη και με πήρες στην αγκαλιά σου. Τα χάδια σου και τα ωραία λόγια όμως κράτησαν τόσο λίγο.. τόσο όσο κρατάει ένα όνειρο.. ένα όνειρο γλυκό, που το πρωί όταν ξυπνάς και περιμένεις αυτό το όνειρο να είναι αληθινό πέφτεις σε μελαγχολία γιατί σε έχει ξεγελάσει μόνο για κάποια δευτερόλεπτα. Για μένα ήσουν κάτι μοναδικό, στο έλεγα.. το πίστευα όμως, δεν ήταν μόνο λόγια.. Θα ήθελα να ανταμώναμε ξανά, αγάπη μου, και να μη σε άφηνα να φύγεις ποτέ πια από κοντά μου. Οι σκέψεις μου με έχουν μπερδέψει, οι αναμνήσεις σου δεν έχουν σβήσει ούτε λεπτό απο το μυαλό μου, το χαμογελό σου θα είναι πάντα μια γλυκιά εικόνα για μένα μέσα στην τόση καταστροφή που προξένησε. Δε περίμενα να φτάσω ώς εδώ, δε περίμενα η μοίρα να μη θέλει να μας δει μαζί ποτέ..
Το κισμέτ αγάπη μου, ναι το κισμέτ, που τόσο πολύ το πίστευες και το πίστευα, μας πρόδοσε.
Η δύναμη που έμελε να βγει και να με στηρίξει χάθηκε, όπως εσύ, ήθελες στα δύσκολα να σταθείς πλάι μου,αλλά ποτέ δεν τα κατάφερες. Ήθελες, ήθελες.. πολλά ήθελες, μα τίποτα δε στάθηκε τυχερό να γίνει.
Τόση καταστροφή για ένα τίποτα, τόσος πόνος, τόσα δάκρυα, τόση θλίψη.. τίποτα δεν μας βοήθησε χαρά μου,τίποτα. Όλα ήταν εναντίον μας, εναντίον μου. Η προσευχή μου εισακούστηκε, μόνο που η θεία τύχη έκανε τη δική της επιλογή, με έστειλε πολύ μακριά σου, σε έκανε να πονάς κάθε μέρα πιο πολύ.
Δεν έφταιξα μόνο εγώ για ότι συνέβη. Όχι.. αλλά και πάλι, τώρα δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Έχω σβήσει... είμαι ένα μηδενικό. Δεν έχω πια ζωή. Είσαι τόσο μακριά μου και δεν πρόκειτα ποτέ να ζήσουμε τις στιγμές που τόσο πολύ περιμέναμε. Είσαι μακριά.. και είμαι εδώ.. ελπίζω πως κάποτε που θα πλησιάζεις αυτά τα μέρη..να ακούσεις την φωνή μου και να έρθεις κοντά μου. Εγώ θα σε περιμένω.. να το θυμάσαι.
Σαγάπησα γλυκιά μου ανάμνηση...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 10
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | Μονάχος πορεύεσαι στον έρωτα, στη δόξα και στο θάνατο. | | | |
|
ORLANDINA
29-04-2007 @ 08:48 | einai toso ma toso yperoxo. me pareseire...
η αποσταση ομως χωριζει τους μικρους ερωτες και δυναμωνει τους μεγαλους!!!!!!! | | Άθη Λ.
29-04-2007 @ 08:51 | πολύ συναισθηματική εξομολόγηση..... ό,τι και να πω... λίγο είναι! | | gluka18
29-04-2007 @ 08:53 | σε ευχαριστώ πολύ Ορλαντίνα για τα καλά σου λόγια, δυστυχώς αυτός μόνο που έσβησε με τη μία ::cry.:: και άς νόμιζα ότι ανήκε στους μεγάλους.. η ζωή όμως συνεχίζεται.. ::sad.:: | | gluka18
29-04-2007 @ 08:53 | Να σαι καλά Άθη... :) | | Ηλιαχτίδα
29-04-2007 @ 08:53 | ::sad.:: | | gluka18
29-04-2007 @ 08:55 | ::no.:: δεν ήθελα να σας ψυχοπλακώσω.. απλά έβγαλα όση πικρία ένιωθα | | Γιώργος_Κ
29-04-2007 @ 11:09 | Να τα γράψεις όλα αγαπούλα μου !!!!!!!!!!!!! ::love.::
Να πάρεις χαρτί ιχνογραφίας και μολύβια
και να τα καταγράψεις όλα με το Σι και με το Νίγμα! ::kiss.::
Γιατί από όλα αυτά ....θα μείνουν τα γραπτά σου αύριο!
Σε φιλώ! | | gluka18
29-04-2007 @ 12:27 | ::love.:: | | Morgana
29-04-2007 @ 15:48 | αλάτι στην πληγή το κείμενό σου... ::sad.:: | | gluka18
30-04-2007 @ 12:24 | ::sad.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
