| |
| | Ερωτας |  | | | Καλησπέρα, ποιητές. Και καλημέρα μαζί | | |
Ζέστα είναι ο έρωτας, αναδεύεται στα σπλάχνα μου,
σ’ αυτά τα άδεια σωθικά, τ’ αγνώριστα από την κατάχρηση.
Χρόνια πολλά τώρα, καταχράζομαι το κάθε συναίσθημα,
αναπολώ τις αθώες ημέρες που έρεε το αίμα μου
κόκκινο από ζωή. Άρρωστο τρέχει τώρα, στέγνωσε η καρδιά μου.
Μα ο έρωτας, αχ ο έρωτας είναι ζέστα που αναδεύεται στα σπλάχνα μου!
Ελπίδα είναι το γέλιο, σκαλίζεται στα μάγουλά μου,
σ’ αυτά τα κίτρινα δέρματα που ντύνουν το πρόσωπό μου.
Στιγμές χαμένες, πετώ χαμόγελα στα σκοτεινά υπόγεια.
Έζησα αιώνες που σήμαινε η αγάπη την ομορφιά,
τη μοιραστήκαμε. Λίγο με νοιάζει, πια δεν μοιράζομαι.
Το γέλιο, αχ το γέλιο είναι ελπίδα, σμιλεμένη αλήθεια!
Αλλά εσύ μη με κάνεις να προσκυνήσω άψυχα είδωλα
γιατί είναι η ανάγκη μου αυτή, να αγγίξω ό,τι φτάνω
κι ύστερα να το πω θεό μου, να το στολίσω φωτοστέφανα.
Ένα ανθρωπάκι μίζερο περπατάει τοίχο τοίχο,
να είμαι εγώ, να είσαι εσύ, ποιος να ξέρει τι απογίναμε
τις στιγμές που πονέσαμε, τότε που φτιάξαμε πλασματικές εικόνες;
Και πορευτήκαμε αδειανοί περιφρονώντας την ποίηση των εποχών.
Κι εγώ θα ήμουν κι εσύ θα ήσουν κι οι δυο ξεριζωθήκαμε
απ’ την πατρίδα της ψυχής, μείναμε έρημα ακρογυάλια.
Κάψιμο έγινε ο έρωτας, διπλώνομαι στα δύο, μυρμηγκιάζω,
τρίβω με λύσσα τους αγκώνες μου μα η σκέψη είναι άπιαστη,
ξεφεύγει απ’ το κελί μου, μ’ άφησε να κυλιέμαι στο τσιμεντένιο πάτωμα.
Μ' άφησε να τυραννιέμαι στ’ όνειρο της απόδρασης.
Πρέπει να δραπετεύσω απ’ τα αισθήματα, δεν τα αγγίζω με τα δάχτυλα,
τα ονόμασα θεούς και τα στολίζω φωτοστέφανα.
Το σιδερένιο μου κρεβάτι φοράει σκισμένο στρώμα,
είναι μια άθλια γελοιότητα τα εικονίσματα στους τοίχους.
Αλλά εσύ μην κρίνεις τα λυγισμένα σώματα,
πάρε ένα μάθημα από μένα, είμαι μια αλήθεια που σφαδάζει,
να μοιραστείς την απορία σου με τους άλλους ειδήμονες,
γιατί είμαι ένα τεκμήριο κομματιασμένο στο τραπέζι
κι ούτε σταγόνα αίμα, ούτε ανάσα βογγητού, ούτε μια λέξη.
Είδα τη μάζα μου και τη λυπήθηκα, μα πιο πολύ με λύπησε
που είδαμε την ίδια εικόνα, δεν πρόλαβα να σχηματίσω μια αυταπάτη.
Και την ήθελες, αλήθεια, τόσο, βρήκα στα μάτια σου
την ελπίδα ενός ψέματος, μετά τη λύπη ήρθε η οργή,
γιατί δεν πρόλαβα να με μαλάξω όπως όπως και να με κάνω σχήμα.
Κατώφλι είναι ο έρωτας, το σκαλοπάτι του διλήμματος,
μείνε εκεί να συζητάμε όλη τη νύχτα, να λέμε όλα τα ύποπτα,
να προσποιούμαστε ότι δεν καταλάβαμε, το έχει ανάγκη η σκέψη μας,
αυτό το άπιαστο πουλί, αυτό το μοναχό τιτίβισμα μές στην οχλοβοή.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 7
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
| | | |
|
foteinos
30-04-2007 @ 00:15 | Πρέπει να δραπετεύσω απ’ τα αισθήματα, δεν τα αγγίζω με τα δάχτυλα,
τα ονόμασα θεούς και τα στολίζω φωτοστέφανα.
Το σιδερένιο μου κρεβάτι φοράει σκισμένο στρώμα,
είναι μια άθλια γελοιότητα τα εικονίσματα στους τοίχους.
Αλλά εσύ μην κρίνεις τα λυγισμένα σώματα,
πάρε ένα μάθημα από μένα, είμαι μια αλήθεια που σφαδάζει,
να μοιραστείς την απορία σου με τους άλλους ειδήμονες,
γιατί είμαι ένα τεκμήριο κομματιασμένο στο τραπέζι
κι ούτε σταγόνα αίμα, ούτε ανάσα βογγητού, ούτε μια λέξη..εξαιρετικη η γραφή σου, ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ. Καλή μέρα και εύχομαι να είσαι πάντα τόσο δημιουργική! | | CHRISTOS P
30-04-2007 @ 04:33 | ::smile.:: ::yes.:: | | agrampeli
30-04-2007 @ 07:35 | πολύ ωραίο το τελευταίο τετραστιχο ξεχωρίζει ::yes.:: | | MARGARITA
30-04-2007 @ 09:43 | Αγαπημένη ::theos.:: | | ΛΕΩΝ53
30-04-2007 @ 09:48 | Καλησπέρα Ρενούλι.
Πάρα πολύ όμορφο το δημιούργημά σου.
....Πρέπει να δραπετεύσω απ’ τα αισθήματα, δεν τα αγγίζω με τα δάχτυλα,
τα ονόμασα θεούς και τα στολίζω φωτοστέφανα.....
Καλά να περνάς
Ηλίας | | TAS
02-05-2007 @ 15:03 | Το γέλιο, αχ το γέλιο είναι ελπίδα, σμιλεμένη αλήθεια!
Αλλά εσύ μη με κάνεις να προσκυνήσω άψυχα είδωλα ::oh.::
ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ!!!! | | ΜΑΡΙΑ ΝΕΦΕΛΗ
11-05-2007 @ 01:13 | ::love.:: ::wink.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
