| |
Τα 2/3 του χρόνου βρίσκεται στον Όλυμπο και το 1/3 στον Άδη.
Κάποιους μήνες του χρόνου ζει με την Δήμητρα και κάποιους στον Άδη.
[B]ΠΕΡΣΕΦΟΝΗ[/B]
Σιτάρι ο μύλος άλεσε, ο oυρανός με κάλεσε
την Πούλια την ερώτησα τι ώρα ξημερώνει;
"Μάνα στον κήπο φύτρωσε μιαν άσπρη ανεμώνη
την πόρτα έλα και άνοιξε εγώ είμαι, η Περσεφόνη".
Στα δυο σου στήθη έγειρα σα χάδι απελπισμένο
της κρύας νύχτας συντροφιά κεράκι αναμμένο.
Μέσ’ στην παλάμη μου σφικτά, ροδιάς κρατώ τους σπόρους
του λάθους την ανάμνηση στου ουρανού τους όρους.
Νάρκισσο είδα ν’ ανθεί κι έσκυψα μοναχή μου
κι άνοιξε η γη στα δυό για την απαγωγή μου.
Θυμάμαι μάνα μ' έψαχνες σε μονοπάτια κρύα
στα χέρια δάδες κράταγες διαίσθηση κι αιτία.
[B]Στην αγκαλιά μου ο κόκορας τι κι αν λαλεί αιώνια;
δεν ξημερώνει αλίμονο στου Άδη τα σαλόνια.[/B]
Του νάρκισσου τα πέταλα για μένανε δακρύζουν
στα δυο χλωμά μου μάγουλα στάζουν και με δροσίζουν.
Μέσω του νάρκισσου παγιδεύτηκε η κόρη. Η Δήμητρα όταν την έχασε την έψαχνε με δυο δάδες που ονομάζονται διαίσθηση και αιτία. Η Περσεφόνη έφαγε ρόδια στον Άδη γι' αυτό και δεν μπορούσε πια να γυρίσει στη μητέρα της παρά μονάχα κάποιους μήνες το χρόνο. «Πες μου κόρη μου, έφαγες τίποτα όσο καιρό ήσουν κοντά στον Πλούτωνα;»
[I]Το δεύτερο το έχω ξαναδώσει πρόσφατα όμως ταιριάζει στην ημέρα...[/I]
[B]ΤΟ ΑΙΝΙΓΜΑ ΤΟΥ ΑΓΓΕΛΟΥ[/B]
Τα μαλλιά με πέταλα ο άνεμος τα στόλισε
το πρόσταγμα μας δόθηκε μ’ άγγιγμα μουσικό
το μέλλον μου το έδεσα μα ο βοριάς μου το ’λυσε
στον ουρανό κατέθεσα τραγούδι ερωτικό.
Σαν πέταλο ταξίδεψε η πρωινή πνοή σου
στο μέτωπο σε φίλησε ο ήλιος την αυγή
και συ ψιθύρισες στ’ αυτί το αίνιγμα του αγγέλου
στη δύση καθώς έγερνε ένα λεπτό κλαδί.
Το παραμύθι μου 'ταξαν της χειμωνιάς φεγγάρια
μα κείνο ήρθε μονάχο του στης άνοιξης τα βράδια
ρουφούν το νέκταρ οι καρδιές που απρόσμενα μετάλαβαν
του έρωτα τις προσευχές μες τη σιωπή κατάλαβαν.
Λάφυρα μας ζητήθηκαν από του δράκου τη φωλιά
φόβους που ξεχαστήκανε μέσα στ’ ονείρου τη σπηλιά
πάλι στο φως σαν ξαναβγείς δεν θα 'σαι πια ο ίδιος
θα χεις αφήσει τις σκιές που ζωγραφίζει ο ήλιος.
Η απάντηση στο αίνιγμα, μας έσωσε απ’ το τέρας
μαρτύρησαν τα ξωτικά το μυστικό της μέρας
μες το σκοτάδι ήρθαν ξανά οι νίκες των ηρώων
το νόημα παρέδωσαν σεντούκια των αιώνων.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
