| |
Παράθυρα ανοιχτά, μουσική δυνατά, χιλιόμετρα που φεύγουν με ταχύτητα. Σκέψεις που ξεδιπλώνονται μπροστά μου, σαν την άσπρη γραμμή του δρόμου. Σκέψεις που κυνηγάω να πιάσω, να τις προσπεράσω, να τις αφήσω πίσω.
[I][align=center](εδώ οι σκέψεις ζωντανεύουν ναυάγια πυρκαγιές)[/align][/I]
Το ταξίδι μόλις ξεκίνησε. Είναι μαγεία να οδηγείς την νύχτα. Έχεις την αίσθηση ότι είσαι μόνος σου σ’ αυτή τη γη, εσύ κι ο δρόμος που σκίζεται από τους προβολείς σου ξεδιπλώνοντας κομμάτι-κομμάτι τον εαυτό του. Ο αέρας ουρλιάζει από τα ανοιχτά παράθυρα. Παγωμένος, αναζωογονητικός, σε ξυπνάει χτυπώντας σε.
[I][align=center](αέρας θα με παρασέρνει σαν βγω απ' αυτή τη φυλακή)[/align][/I]
Τα ταξίδια λυτρώνουν. Πολλές φορές αξίζουν περισσότερο και από τον ίδιο τον προορισμό. Η αίσθηση της ελεύθερης βούλησης, της απόφασης που παίρνεις μόνο για σένα, η δυνατότητα να κάνεις πραγματικότητα ένα «θέλω» σου, όσο μικρό κι αν είναι αυτό, έστω κι αν είναι μόνο ένα ταξίδι. Έτσι κι αλλιώς τα «πρέπει» σου τα κουβαλάς πάντα στην καρδιά σου, στο μυαλό σου, στο κορμί σου, έχεις γίνει ένα μ’ αυτά.
[I][align=center](Σου φυλάω μουσικές στο ταξίδι να καις μες στο χρόνο)[/align][/I]
Parking γεμάτα νταλίκες με οδηγούς που ξεκουράζονται. Φώτα κίτρινα που σπάνε το μαύρο. Πόλεις που κοιμούνται. Όλα περνάνε βιαστικά δίπλα μου, σαν σκηνές από αμοντάριστη ταινία. Δεν σταματάω πουθενά. Το ταξίδι από μόνο του με ξεκουράζει.
Η νύχτα στους καθρέφτες μου με μαγεύει. Κάποτε με φόβιζε, τώρα αιχμαλωτίζει το βλέμμα μου, το μαγνητίζει σαν αισθησιακή ερωμένη. Την αγαπώ την νύχτα. Έχει τη δύναμη να κρύβει ασχήμιες, να λειαίνει κοφτερές άκρες κάνοντάς τες απαλές.
[I][align=center](Η νύχτα ότι και να γίνει, αναλαμβάνει την ευθύνη[/align][/I]
[I][align=center]Κι αυτός που ξέρει τι συμβαίνει, ζει με τη νύχτα και σωπαίνει)[/align][/I]
Το ταξίδι μου. Το δικό μου ταξίδι. Αυτό που κάνω από μένα για μένα, για την χαρά του ταξιδιού και μόνο, για την χαρά να ελευθερώσω τις σκέψεις μου στη νύχτα, να ξεγυμνώσω την ψυχή μου τραγουδώντας δυνατά μες στο σκοτάδι, να νιώσω αναπόσπαστο κομμάτι αυτού του μαγικού απέραντου, μέρος του αέναου κύκλου που δεν έχει αρχή και τέλος.
Ξημερώνει. Οδηγώ προς την ανατολή, στη νέα μέρα που γεννιέται, σαν υπόσχεση για κάτι καινούργιο. Θα κρατήσω αυτό το ταξίδι πάντα μέσα μου, πολύτιμο φυλαχτό, αστραφτερή κεχριμπαρένια χάντρα στο κομπολόι της ζωής μου. Θα κρατήσω την εικόνα της ανατολής μπροστά μου και της νύχτας που φεύγει στον καθρέφτη μου. Για να θυμάμαι πάντα ότι είμαι στη μέση και έχω επιλογή. Μπορώ να συνυπάρχω και με τα δύο. Μπορώ να διαλέξω μόνο το ένα. Μπορώ απλά να μείνω εδώ, στη μέση, στο μεταίχμιο.
Τα ταξίδια λυτρώνουν...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
