| |
| | Ζωή |  | | | Καλησπέρα σε όλους, αυτό είναι το πρώτο ποίημα που έγραψα... | | |
Περάσαν τόσα χρόνια με τόσες αναμνήσεις,
έχεις πολλές να αγαπάς κι άλλες που θες να σβήσεις.
Απ’ τη στιγμή που γεννιέσαι ως τη στιγμή που θα φύγεις
κλείνεις δυο πόρτες, μια άλλη ανοίγεις,
παλεύεις συνέχεια, κερδίζεις ή χάνεις,
σκέφτεσαι πάντα ποιο βήμα να κάνεις,
μπερδεύεσαι,χάνεσαι σ’ αδιέξοδο φτάνεις,
δεν τα παρατάς και το χέρι της πιάνεις.
Το χέρι αυτό που το λένε ελπίδα
και φέγγει στο σκότος σαν χρυσή ηλιαχτίδα.
Υπάρχουν όμως φορές που σε προσπερνάει
και το όνειρο σου τελείως ξεχνάει.
Είναι οι φορές που αισθάνεσαι μόνος
και στέκεται δίπλα σαν φίλος ο πόνος.
Ο πόνος για κείνους που σ’ έχουν πληγώσει
για όλους τους φίλους που σ’ έχουν προδώσει.
Χάθηκαν όλοι στις δύσκολες ώρες
μόνος περνάς απ’ της ζωής σου τις μπόρες.
Ένα κατάλαβα κι είναι το δικό μου «πιστεύω»
αν δε σ’ αρέσει μην το διαδώσεις, σε ικετεύω:
Οι μεγάλες φιλίες κι οι μεγάλες αγάπες
γραφτό τους το έχουν να γίνονται στάχτες!
Στάχτες τα όνειρα και δάκρυα στα μάτια,
ραγισμένη η καρδιά μου σε δύο κομμάτια.
Μπορεί το φταίξιμο να είναι όλο δικό μου
γιατί δεν πίστεψα ποτέ μόνο στον εαυτό μου!
Ίσως να φταίω μόνο εγώ που έκανα ένα λάθος
μα δεν το πίστεψα ποτέ,ποτέ μου κατά βάθος,
εγώ δεν έμαθα ποτέ να αγαπάω λίγο,
ποτέ δε συμβιβάστηκα με το θυμό να πνίγω!
Αυτά τα πλήρωσα ζωή, τα πλήρωσα με δάκρυ,
δάκρυ που κύλησε άφθονο απ των ματιών την άκρη!
Μα δεν κατάλαβες ζωή, ποτέ μου δεν πεθαίνω
και τ’ όνειρα που σκότωσες ξανά τα ανασταίνω,
κι ανασαίνω κρύο αέρα καθαρό στην πιο απόκρυμνη κορφή
χωρίς να νιώθω ενοχή
για όσα πίσω άφησα,
ποτέ μου δεν γονάτισα!
Και ναι ζωή, το καμαρώνω κι ας χολαίνω
είμαι εδώ και επιμένω,
να παλεύω για όλα εκείνα που πιστεύω!
Μπορεί η εποχή που ζω να λέει επιβίωση,
δηλώνω εναντίωση
γιατί ήρθα εδώ να ζήσω, να νικήσω
τ’ αδύνατο να κατακτήσω, τ’ απίθανο να κυνηγήσω!
Πάρε την επιβίωση, στη δίνω, στη χαρίζω
σε όλα όσα με πλήγωσαν πίσω δε γυρίζω!
Μα σαν θα έρθει η στιγμή να κλείσω τα δυο μάτια
κάνε μου τη χάρη ρε ζωή και δώσ’ τα δυο κομμάτια!
Το ένα δωσ’ στους φίλους μου, να ‘χουν να με θυμούνται
και πες τους σε παρακαλώ για μένα μη λυπούνται!
Πες τους πως ήμουν μαχητής, ποτέ δεν υποχώρησα
και τον πιο άσπονδο εχθρό μέσα μου τον συγχώρησα!
Κι όμως, δε γνώρισα ποτέ αληθινή αγάπη,
πολλοί μου φόρτωσαν σταυρό ασήκωτο στην πλάτη!
Γι’ αυτούς λοιπόν το κράτησα το δεύτερο κομμάτι,
γι’ αυτούς που με χτυπήσανε με ψέμμα και μ’ απάτη.
Σ’ αυτούς να πεις μωρέ ζωή ένα «ευχαριστώ»
αυτοί είναι που με έκαναν αντρίκια να σταθώ!
Αυτοί όταν μου χαρίζανε τσουκνίδες και αγκάθια,
με βλέπαν και γελούσανε με μίσος και απάθεια.
Όταν τους δεις γλυκιά ζωή θέλω να τους χαρίσεις
ένα λευκό τριαντάφυλλο και να τους χαιρετήσεις…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | δρόμος σκοτεινός η ζωή του καθενός, πες μου αν είμαι ζωντανός... | | | |
|
agrampeli
06-05-2007 @ 07:14 | κάνε μου τη χάρη ρε ζωή και δώσ’ τα δυο κομμάτια!
Το ένα δωσ’ στους φίλους μου, να ‘χουν να με θυμούνται
και πες τους σε παρακαλώ για μένα μη λυπούνται!
Πες τους πως ήμουν μαχητής, ποτέ δεν υποχώρησα
και τον πιο άσπονδο εχθρό μέσα μου τον συγχώρησα!
Κι όμως, δε γνώρισα ποτέ αληθινή αγάπη,
πολλοί μου φόρτωσαν σταυρό ασήκωτο στην πλάτη!
Γι’ αυτούς λοιπόν το κράτησα το δεύτερο κομμάτι,
γι’ αυτούς που με χτυπήσανε με ψέμμα και μ’ απάτη.
Σ’ αυτούς να πεις μωρέ ζωή ένα «ευχαριστώ»
αυτοί είναι που με έκαναν αντρίκια να σταθώ!
Αυτοί όταν μου χαρίζανε τσουκνίδες και αγκάθια,
με βλέπαν και γελούσανε με μίσος και απάθεια.
Όταν τους δεις γλυκιά ζωή θέλω να τους χαρίσεις
ένα λευκό τριαντάφυλλο και να τους χαιρετήσεις…
με άγγιξε πολύ κρίβει πολύ ευαισθησία ::yes.:: ::up.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
