| |
| | Ονείρου προσπέλαση, προορισμού αγνώστου |  | | |
Κοιτάζοντας ευθεία μπροστά μου, ταραχή διαπέρασε το κορμί μου.
Έπρεπε να κάνω το καθήκον μου. Για τους άλλους, για μένα, για σένα.
Αλίευσα τον πόθο από τα μάτια σου και τον έκανα εσωτερική,
κρυφή και μυστική δύναμη προκειμένου να συνεχίσω, να αντέχω,να αγαπάω.
Ξεκίνησα.
Οι δυσκολίες ξεκίνησαν μαζί μου. Δεν θέλησαν να περιμένουν.
Ένιωθα τα πάντα να χάνονται λίγο λίγο, ένιωθα το συναίσθημα σου,
να χάνεται στα άδυτα αυτού που δείλιασα να αντιμετωπίσω.
Άρχισα να ασφυκτιώ αλλά μια αγκαλιά σου, με έφερε στο δικό σου μονοπάτι ξανά.
Συνέχισα.
Η ώρα ήταν απούσα στο δρόμο αυτό. Αριστερά και δεξιά υπήρχε κενό.
Κενό με φόντο τις στιγμές που θα 'θελες να ζήσω, που θα 'θελα να ζήσεις.
Περπατούσα πάνω στη σκιά μου και η σκιά μου πάνω στα χνάρια που
χάραξε ο ήλιος. Συνέχιζα... Για μένα, για σένα για τους άλλους.
Αισθάνθηκα.
Ο ήλιος είχε δύσει και έπαιζα με τα φώτα της σελήνης. Έφτασα σε ένα δάσος.
Μίλησα με τα ξωτικά του, συμπόνεσα τη γριά αρκούδα του, είδα τη φύση να
γεννιέται. Δίπλα μου σε νιώθω. Να με κοιτάς κατάματα. Έπρεπε να φτάσω στο τέλος.
Για Σένα, για μένα, για τους άλλους. Αντίο σου λοιπόν. Και πάλι μόνος στο μονοπάτι.
Φοβήθηκα.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | | |
|
ΛΕΩΝ53
09-05-2007 @ 04:49 | Πάρα πολύ όμορφο Δημήτρη μου το έργο σου.
Μπράβο
Την καλημέρα μου
Ηλίας
::up.:: | | ΜΑΡΙΑ ΝΕΦΕΛΗ
09-05-2007 @ 07:06 | Η ώρα ήταν απούσα στο δρόμο αυτό. Αριστερά και δεξιά υπήρχε κενό.
Κενό με φόντο τις στιγμές που θα 'θελες να ζήσω, που θα 'θελα να ζήσεις ::yes.::
Οδός Δημήτρης αριθμός 89 είμαι εδώ περι-μένω! θα περι-μένω!
εμ-μένω! ::love.:: ::wink.:: | | agrampeli
09-05-2007 @ 08:48 | πολύ ωραίο ::yes.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
