EKI
09-05-2007 @ 06:21 | πτου πτου πτου
.............κι όλα τα κακά σκορπά
::scare.::
Πάγωσα Χαρά
| |
Μαρία Χ.
09-05-2007 @ 06:35 | Πω, πω.. συγκλονιστικό Χαρά μου!!.. και η τελευταία στροφή.. το τελευταίο δίστιχο.. απόλυτα αληθινά.. καλή σου μέρα... | |
poetryf
09-05-2007 @ 06:46 | Κατάπιαστηκες με ένα πραγματικά σκληρό θέμα: το θάνατο...
Κι όμως χειριστηκες τον στίχο τόσο ευστοχα!!! ::love.:: | |
justawoman
09-05-2007 @ 06:52 | Παντού πληρώνουμε… το σκηνικό αλλάζει
ξαναπέστο αυτό μπας και το συνειδητοποιήσουμε
αχ Χαρά...
::love.:: | |
annaΤi
09-05-2007 @ 06:56 | Με ανατρίχιασες Χαρούλα.... κάθε στίχος, καρφί! | |
ORLANDINA
09-05-2007 @ 07:06 | +φωνω με annaTi!
::cry.:: ::cry.:: ::cry.:: | |
Περιπάνος Δημήτρης
09-05-2007 @ 07:08 | Καλησπέρα Χαρά!!!πραγματικά είναι απίθανο το γραπτό σου,αλλα θα συμφωνήσω με την Αννα!!!! ::love.:: ::yes.:: ::up.:: | |
georgia
09-05-2007 @ 07:26 | Χαρά...απιστευτο κομμάτι.....μπράβο...... ::yes.:: | |
kin
09-05-2007 @ 08:21 | Τώρα να πούμε την αλήθεια, το ότι πληρώνουμε ακόμη και για να πεθάνουμε, είναι κάτι που το φτιάξαμε εμείς...
Όπως και το να πληρώνουμε για να ζούμε...
Ή για να νομίζουμε ότι ζούμε...
Ζούμε?
Μήπως γι'αυτό όλες αυτές οι ομοιότητες μεταξύ ζωής και θανάτου?
| |
primavera
09-05-2007 @ 08:57 | Αυτό είναι όλο που θα μείνει απ’ τον καθένα
Χίλια «γιατί» μας, περασμένα σε καδένα
Ax βρε Χαρά μου... | |
agrampeli
09-05-2007 @ 08:59 | Είναι δυο φίλες από χρόνια αγαπημένες
Βιώσαν και οι δυο στιγμές μαυροντυμένες
Η μια στον άντρα της τρισάγια χρόνια κάνει
Η άλλη στου γιου της τα σαράντα τώρα φτάνει
το ένιωσα ::cry.:: ::cry.:: ::cry.:: | |
TAS
09-05-2007 @ 11:25 | Θέλει κουράγιο να το γράψεις.. | |
CHЯISTOS P
09-05-2007 @ 11:35 | ο επίλογος εξαίρετος... | |
guesswho
09-05-2007 @ 12:37 | γκόθικ.... αλλά πραγματικά συγκλονιστικό φιλενάδα!!!! Το τελείωμά του άπαιχτο. φφφφφφφφφφφφφφ ::love.:: | |
Ηλιαχτίδα
09-05-2007 @ 14:23 | ::cry.:: | |
AETΟΣ
10-05-2007 @ 00:32 | ....... ::cry.::
Υπο ::theos.:: μαι στην γραφη σου!
Καλημερα Χαρα
::hug.:: | |
Αστεροτρόπιο (Jeny)
10-05-2007 @ 06:28 | Από χθες που το διάβασα μου μεινε Χαρά μου.
Και ξέρεις κάτι;
Πραγματικά, μόνο εσύ θα μπορούσες να γράψεις κάτι τέτοιο με τόση μαεστρία και αλήθεια.
αναγνωρίζεται ο πόνος μάτια μου, αναγνωρίζεται... αυτός μας δένει.
χα... κι ύστερα λες εμένα ψυχούλα... αμ εσύ;;;;;
Αυτά. Το λάτρεψα. Για πολλούς λόγους.
Τα φιλιά μου φιλενάδα. Να σε προσέχεις. | |
Λύχνος του Αλλαδίνου
08-08-2007 @ 17:57 | Συγκλονιστικό...η γυμνή αλήθεια... | |
margatsif
11-11-2007 @ 02:53 | Παντού πληρώνουμε!!!! ::up.:: | |
 |
