| |
| | ο μεγάλος ψαράς -ε- |  | | | μέθοδος ψαρικής, μόνο για.. ψαρωμένους | | |
Εγέρθηκα πουρνώ πουρνώ,όπως εγείρονται συνήθως απ τα άγρια χαράματα οι σιτεμένοι κι αφού ισορρόπησα ο ανισόρροπος στις μύτες των ποδιών δίκην γάτου ευτραφούς αλλά εξ απαλών ονύχων περιπατούντος,φροντίζωντας τοιουτοτρόπως ίνα μή θορυβήσω και αφυπνήσω την ευσεβεστάτη και κεχαριτωμένην συμβίαν μου κατευθύνθηκα πρός την κουζίνα .Ομως μέσα στο σκότος και μη διαθέτοντας τους στιλπνούς οφθαλμους των νυκτοβιούντων γαλών,προσέκρουσα δια της κεφαλής ( μη φέρουσας φυσικά εντός της κρανιακής κοιλότητας ουτε ίχνος φαιάς ουσίας),επι της εσωτερικής θύρας της κρεβατοκάμμαρας.Και τότε ηκούσθη φωνή εκ της κλίνης προερχομένη.."Μαράκο μου μπήκανε κλέφτες"? " Ουχί μικρό" μου ανταπάντησα κρατώντας την μύτη μου η οποία είχε μεταβληθεί είς μελιτζάνα παραγινωμένη."Μαράκο γιατί δεν μιλάς,έχεις τίποτα καλέ μου?".Εβγαλα ένα βρυχηθμό κεχαριτωμένο,χιλίων λεόντων εν δοκάνοις λαθροκυνηγών περιπεσούντων."Ωχ ..δεν συμβαίνει τίποτα καμάρι μου,κοιμήσου εσύ,εγώ πάω για ψάρεμα..ώχ".
Αφού φυσικά έφτασα κατα τα λοιπά αρτιμελής στο αμάξι και φόρτωσα όλα μου τα συγκράμπαλα αφού φρόντισα πρώτα ακόμα και μεσα απο τα ασσανσέρ να ξεσηκώσω τους γείτονες,τράβηξα πρός το γνώριμο πόστο μου,την παραλλία της Βούλας.Πηγα ξανά στο σημείο που ένα κύμα τσουνάμι-μινιόν είχε φροντίσει πριν δύο ημέρες να με καταμουσκέψει έως τα ενδότερά μου.
Αρχισα λοιπόν να δολώνω και να ρίχνω,απολαμβάνοντας το πρώτο χάραγμα τηε ημέρας.Εδώ αρχίζει το ρομαντικό μου.Η θάλασσα μια ακύμαντη πιατέλλα γεμάτη αόρατες λιχουδιές.Εδώ τελειώνει το ρομαντικό και αρχίζει το γουργουριστικό μου.Εβγαλα τελετουργικά απο μια μικρή σακουλίτσα το κολατσιό μου και προετοιμάσθηκα να το απολαυσω,πρίν αρχίσω να ψαρεύω.Αμάν..ακούστηκε μια κραυγή απόγνωσης απο τό μέσα μου.."ξέχασες την μασσελίτσα σου χοντρούλη".Η κάτω γνάθος μετα ολίγων οδόντων εναπομεινάντων δεν θα μπορουσε να αλέσει το λιτό μου γεύμα,έπρεπε λοιπόν
να βρεθεί μια λύση απαραίτητα.Αλλωστε ένα στομάχι που γουργουρίζει είναι ότι το χειρότερο την ώρα του ψαρέματος,τρομάζει τα ψάρια.Ποιά ψάρια θα μου πείτε?αλλά αυτό ειναι μια άλλη ιστορία.Και τότε μου ήρθε μια φαεινή ιδέα,δεν ήτανε δυνατόν να μη τιμήσω το σαντουιτσάκι που μου έφτιαξε αποβραδύς η καλή μου.Θυμήθηκα λοιπόν ότι πάντα είχα αλουμινόχαρτο !Αρπαξα λοιπόν στα σβέλτα την μικρή ταναλίτσα που πάντα έχω στο ψάρεμα και τύλιξα τις δαγκάνες της μ αυτό.Κατόπιν το έκανα μικρούς σβώλους και άρχισα να το καταπίνω.Δίπλα μου ένας κάβουρας,όχι εκείνος
της μαμάς της καβουρίνας που αφηγείται το γνωστό άσμα,αλλά κάποιος άλλος αλανιάρης,χαλβάδιαζε απογοητευμένος το θέαμα.
Τελικά ξεκίνησα με το μαλάγρωμα,βουτώντας τα άπλυτα αποβραδίς πόδια μου στο νερό.Ειναι πρώτης τάξεως μαλάγρωμα,να το θυμόσαστε !
Μέσα σε μία ώρα είχα πιάσει γύρω στους 10 μικρούς νέγρους..λάθος ..χάνους ήθελα να πώ,αλλά ήτανε τού νηπιαγωγείου και τους ξαναριξα στό νερό.Απο εδώ και πέρα αρχίζει το δραματικό μέρος της ψαρευτικής περιγραφής,γιαυτό παρακαλώ μαντήλια αναδύσατε.
Μαζευτηκαν γύρω μου κάποια στιγμή κάμποσοι περαστικοί που με χαζεύανε χωρίς να το πάρω είδηση."τσιμπάει κύριε,τσιμπάει?".Η ηλίθια και εκνευριστική ερώτηση που κάνουνε κάποιοι που δεν ξέρουνε τί να πούνε."ασφαλώς και τσιμπάει κύριοι".Αυτό ήτανε,ήλθανε και κάτσανε κοντά μου.
Μου αρχίσανε λοιπό την κουβέντα για τις μοναξιές τους,τα προβληματά τους και τις μαυρίλες τους.Εγω το μάτι στον φελλό και τ αυτιά τις οιμωγές της ψυχής τους.Συνταξιούχοι ήτανε και δεν ξέρανε πως να σκοτώσουνε την ώρα τους.Τους λυπήθηκα και έδωσα σ όλους τους απο μια πετονιά να με σιγοντάρουνε.Στο τέλος μείναμε στην κουβέντα κι απο ψάρια γιόκ.Ομως φύγανε μ ένα χαμόγελο γιατί είχα φροντίσει να τους αναπτύξω την θεωρία μου περι ευτυχίας και όλα τα σχετικά που γράφω εδω μέσα όταν έχω αναλαμπές.Χαιρομαι που έκανα αυτούς τους ανθρώπους χαρούμενους αλλά
θα πρέπει ν αλλάξω πόστο.Δεν βλέπω να πιάνω ψάρια απο εδώ και πέρα.Ομως χαλάλι τους.Θεέ μου πόση μοναξιά υπάρχει στον κόσμο,πόσο λίγο μιλάνε οι άνθρωποι μεταξύ τους,πόση ανάγκη έχουνε να πούνε τον πόνο τους σε κάποιο ξένο,έστω κι άν ψαρεύει μόνο τ αγκίστρια του.
marakos
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | ο φοβισμενος αστυνομικός,ειναι το ιδιο επικινδυνος με τον αδίστακτο τρομοκράτη | | | |
|
renouli
10-05-2007 @ 17:46 | Έμεινα λαλάκας! Έξοχο, για Αισωπικό μου έκανε περισσότερο κι όχι για ποίημα, αλλά αν είναι να γράψεις κι άλλα τέτοια νόστιμα δεν έχω ανάγκη τον χαρακτηρισμό τους. Ταπεινή μου άποψή, καλησπέρα. | | agrampeli
11-05-2007 @ 07:42 | Θεέ μου πόση μοναξιά υπάρχει στον κόσμο,πόσο λίγο μιλάνε οι άνθρωποι μεταξύ τους,πόση ανάγκη έχουνε να πούνε τον πόνο τους σε κάποιο ξένο,έστω κι άν ψαρεύει μόνο τ αγκίστρια του
πολύ καλό να μπορεις να κάνεις τον άλλο να χαμογελά ::yes.:: ::up.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
