| |
| | Ανεμοσκορπήματα |  | | | Αφιερωμένο στον mxaros, γιατί τα ποιήματα του, μου έδωσαν ελπίδα πως υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που ξέρουν να αγαπάνε | | |
Πούπουλο διάλεξα να είμαι
στον άνεμο.
Κι όχι δέντρο με βαθιές ρίζες,
ακούνητο, ατάραχο, αταλάντευτο.
Κάθε άνθρωπος και ένας άνεμος.
Κάθε άνεμος- ένα ταξίδι.
Εχω κάνει τον γύρο του κόσμου,
με μόνο μέσο τον άνεμο.
Οι βαλίτσες μου, μόνο οι ελπίδες,
-φυλαγμένες καλά για ν' αντέξουν
στον καιρό.
Το βαγόνι της ψυχής μου, ακάλυπτο.
Γέμισε νερά, τα δάκρυά μου.
Ενας ουρανός η καρδιά μου
που τα σύννεφά της μόνιμα.
Ψάχνω να βρω τον ήλιο,
να με ζεστάνει.
Το καλοκαίρι να έρθει στην ζωή μου
για να ανασάνω.
Να βγω στον δρόμο
και να μην φυσάει πια.
Να κινούμαι μόνο με τις ηλιαχτίδες.
Από πούπουλο να γίνω να γίνω πουλί και να πετάξω.
Σε μια μαγική πόλη,
που δεν θα έχει εποχές
και που ακόμη κι αν είμαι στην έρημο και διψώ,
να μην μπορώ να κλάψω.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | | |
|
mxaros
12-10-2004 | Έχουμε κάτι κοινό Μιράντα μου. Κι οι δυο διαλέξαμε να είμαστε πουλιά που πετάνε και ταξιδεύουν κι όχι δέντρα που ριζώνουν στη γη... | | miranta
12-10-2004 | αναρωτιέμαι πιο είναι το τίμημα? | | annaΤi
12-10-2004 | ωραίο!!! | | mxaros
13-10-2004 | Εγώ πάντως το έχω πληρώσει με αμέτρητες στιγμές μοναξιάς...Εσύ; | | miranta
13-10-2004 | Kι εγω... Αναπνέουμε στο ίδιο σκοτάδι | | miranta
13-10-2004 | Πόσες χιλιάδες λέξεις, ωραία τοποθετημένες, χρησιμοποιώ για να περιγράψω τη σιωπή... | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
