| |
σ'ένα καθρεύτη με κοκκινάδι έχω χαράξει τα όνειρά μου
με μια πετσέτα εχω σκουπίσει τη ζωή μου
και πάει τώρα να ραγίσει και να σπάσει
έχει γίνει το απολίθωμα της γής
ήφαίστια φτιάχνονται φυτρώνουν στη ψυχή μου
ξεσπάνε ποταμοί και ρέουν στα στενά
κυλάνε μέσα ελπίδες κι ιστορίες
κι οι γέροι ν'αγναντεούν απο ψηλά
να τρέμει τώρα η ψυχή μου που σε χάνει
σκιές να χύνονται οράματα να κυνηγούν
και τα παιδιά τα παιχνίδια τους να σπάνε
με ξυλα δέντρων να φτιάχνουνε σπαθιά
χώμα και λάσπη να υφαίνουν υποψίες
να καίνε μέσα μου ν'ανάβει πυρκαγιά
να προσπαθώ με χιόνι να την σβήσω
μα αναλείωτη να μένει να με πονά
και ο αέρας που μέσα μου φυσά
να παρασέρνει δάση να φτιάχνει κύματα
που τη ζωή μου πιο βαθειά μέσα την πάνε
και την χτυπάνε σε βράχια απανωτά
με γομολάστιχα του φόβους μου να σβήνω
σε μια σκοπιά ακίνητος φρουρός
και τα αισθήματα μου να μένουν παγωμένα
σε σάπια λειβάδεια να ψάχνω πεταλούδες
τριαντάφυλλα μαύρα να τρέμουν και να φέρνουν μοναξιά
κι εγώ μονάχος σ'ένα ψάθινο πανέρι
σκόνη να γίνομαι και να σκορπάω μακριά
αλλόκοτες μέρες απο τότε που θυμάμαι
μα η ανάσταση δεν αργεί θα 'ρθει ξανά...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
