| |
| | Διαδρομές υπό το φως των άστρων |  | | | Δεν είμαι εδώ......έχω φύγει μακριά........μακριά........... | | |
Εχθές,
τα βήματα του αιθέρα , με πήραν , με ταξίδεψαν.....
Την αύρα μου σαν να τραβούσε,
μία ψυχή χλωμή,
που ξέπνοα με καλούσε...
Μία ψυχή γνωστή....
Κι όταν το σώμα ένιωσα ξανά με τις αισθήσεις, σημάδι αλάθητο πως τέλειωσε του ονείρου η διαδρομή, μπροστά σ' ένα παράθυρο, με βρήκα, να κουρνιάζω...
Πέτρινο.......
που ολόγυρα το κάλυπτε μία θολή αχλή.....
Το σπίτι έρημο και γκρίζο.....
Με πέτρα άγρια και σκληρή χτισμένο,
απ' τον αέρα και το χρόνο ρημαγμένο,
Να τρίζει....
Και οι τριγμοί του, αδιάκοπο, τρυπάνι στο μυαλό.....
Ταξίδευαν στις διάφανες της ακοής οδούς
κι αυτούσιοι ανασυντάσσονταν, στ΄ονείρου τους αρμούς....
Κι αυτό το γκρίζο,
Αχρωμο,
σαν σκιερό σεντόνι σκέπαζε,
Τα πάντα.......
Ολα μουντά, ξεθωριασμένα,
σαν ξεχασμένα από καιρό....
Νεκρά και μαραμένα..........
[B]Γκρίζο.....Γκρίζο.....Γκρίζο........[/B]
και πουθενά το φως....
Ονειρο ήταν,
κι όμως έμοιαζε απ' την αλήθεια ,πιο αληθινό........
Κι ενώ διόλου δε μ' άρεσε, το γκρίζο αυτό τοπίο,
μια δύναμη με κράταγε, δεμένη, καρφωμένη,
ανήμπορη να δραπετεύσω, απ' του ύπνου τα δεσμά.....
Κι ωστόσο.....
Το μέρος ήταν γνώριμο...Η αίσθηση που μ' άφηνε το σπίτι, ήταν οικεία...
Μια αίσθηση ψυχρή, βαλσαμωμένη,
από τα βάθη του μυαλού, ανασυρμένη....
Θύμηση έντονη, βαριά, θλιμμένη,
με αλυσίδες δάκρυα και κραυγές, ζωσμένη........
Οχι δικά μου.......Οχι....
Αυτών, που μες στο σπίτι έμεναν.....
Κι άξαφνα,
θόρυβο άκουσα, να σπάει την ομίχλη...
Κουβέντες χαμηλόφωνες, λόγια ψιθυριστά.....
Κι ήσουν εσύ,
που γύριζες, σπίτι να ξαποστάσεις...
Μα ναι.....Δικό σου ήταν το σπίτι αυτό, πως μου 'χε διαφύγει.....
Τα βήματα αργά,
το πρόσωπο χλωμό,
το σώμα πιο σκυφτό...
Κι η πίκρα να θολώνει
του βλέμματος τη λάμψη,
να την αφομοιώνει,
πριν την κατασπαράξει......
[U][B]Επίλογος.......[/B][/U]
Γιατί με κάλεσες εχθές,
αυτό, δεν το γνωρίζω.....
Ομως, με κάλεσες....
Αυτό, καλά το ξέρω.....
Κι ήρθα...
Ας μη με είδες.......Ημουν εκεί.....
Στο πέτρινο περβάζι ακουμπισμένη,
όλη νύχτα......
Κι ήρθα.....
γιατί η ψυχή ακόμη δένεται,
στου σώματος τη μοίρα.......
Μα....
Απόφαση το πήρε πια,
να φύγει, να πετάξει,
απ' ό,τι γκρίζο βάλθηκε,
το φως της να ρημάξει...........
[U][B]Υ.Γ.[/B][/U]
Εχουν και τα όνειρα, τους δικούς τους νόμους.......
Του άυλου τους κανόνες
κανείς δεν τους κατέχει,
αλλιώς θα 'ταν απλό,
το άδηλο να προτρέχει.....
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | Όλα για ένα σύννεφο προκαταβολή... | | | |
|
nefelinis
14-05-2007 @ 18:21 | Το όριο ανάμεσα στη φυσική και στη μεταφυσική, είναι τόσο, μα τόσο εύθραυστο, που μερικές φορές......όταν συντονίζονται δύο " γειτονικοί ;;" πλειδονισμοί και το πλάτος της ταλάντωσης γίνεται μέγιστο, η πραγματικότητα σπάει σε μικρά - μικρά κομματάκια και τότε.......
αποκαλύπτεται η παγιδευμένη διάσταση του απείρου- άχρονου, κι ελεύθερα εκδηλώνεται για όσο διαρκεί ο συντονισμός.....
Στιγμές....αείχρονες.....
| | iokasth
15-05-2007 @ 00:52 | Με συνεπήρε διαβάζοντάς το,! Το δε σχόλιό σου , φανταστικό..!
Καλή σου Μέρα
ΝεφΕλλη | | MARGARITA
15-05-2007 @ 06:35 | Εξαιρετικό γραπτό ....εξαιρετικό και το σχόλιο σου | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
