| |
Σε μια αλλόκοτη υγρασία με ξεπούλησα καίγοντας μιαν ανάσα και έκρυψα τ'αποκαίδια
της παράλογης ευφυίας μου σε κείνο το βαγόνι.Τις νύχτες καταμετρώ τις απορίες που θέτουν οι βροχές,
καταρρίπτω τα ανείπωτα επιχειρήματα του θεού μου ενώ πιο κει τ'αδέσποτα ροκανίζουν την σκοπιμότητα που ξέμεινε στο ψυγείο.
Αρρώστησα και έστειλα την αλήθεια μου να παίξει για μένα σε κάποια Δίκη, η σε κάποια Φυγή ,μπορεί να πάρουμε και την νίκη,
που ξέρεις βρε ψυχη, είναι κάποιες πραγματικότητες που σε κάνουν ν'αξίζεις, κάτι ανοιξιάτικες ζωές, κάτι ώρες που ξεκλέβει η
χαρά για να συναντήσει τους εραστές στο μυστικό τους σημείο. Πως είναι χρώματα να οραματίζεσαι όσα και ο ουρανός?
Πως είναι να αγγίζεις όσες ευχές ξεστομούν οι θεαγγέλοι, να τις βάζεις στις τρύπιες σου τσέπες και ποτέ να μην πέφτουν?
Κι αν συνήθως οι απαντήσεις υπονοούνται όταν η ερώτηση τίθεται σωστά, τότε εγώ βρήκα το δρόμο μου όταν έχασα την πυξίδα
και άρχισα ν'αναζητώ την αρχή αφού διάβασα το τέλος στα μάτια της ανθρώπινης λογικής. Δεν παραξενεύομαι που
κολύμπησα σε ποτάμια ουρανών, ούτε που γέννησαν τα δέντρα πουλιά, ειδικά το δάκρυ του τυφλού περίμενα να με κόψει,
όμως πες μου... εσύ ακόμη πιστεύεις πως είναι ο ήλιος που ανατέλλει... ή μήπως είναι το φεγγάρι που θέλει να απαγάγει τη μέρα
και καμουφλάρεται χρυσό?...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
