| |
| | Κόκκινα φωτάκια |  | | | Οι ξένοι είναι ξένοι....Οι μή? | | |
Πάλι περπατώ...
Περπάτησα πολύ καιρό σ'αυτη την πόλη.
Άν αρθροίσω τα διανυθέντα χιλιόμετρα, τότε μάλλον έχω συμπληρώσει αρκετά για τον γύρο της γής.
Μαλάκας ήμουν...
Έπρεπε να έχω κάνει τον γύρο της γής από το να περπατάω σ'αυτό το μπουρδέλο...
Παντού κόκκινα φωτάκια,πάνω από κάθε πόρτα...
Δεν τις χτυπώ, όχι πλέον...
Ξέρω τι θα βρώ.
Γυναίκες, άντρες, ακόμη και μικρά παιδια, όλοι με τα πόδια ορθάνοιχτα να εκπορνεύουν την ύπαρξη τους για χάρη μιάς ευκολίας που θα τους χαρίσει μιά υποτιθέμενη ζωή.
Όχι, δεν τις χτυπώ τις πόρτες...
Ούτε καν με το κεφάλι μου, όχι πλέον...
Απλώς περπατώ.
Και προσπερνώ...
Κάποτε, έψαχνα για κάποια πόρτα δίχως κόκκινο φωτάκι.
Θεέ μου, τι μαλάκας που ήμουν!!!
Μα αφού πρώτα συνδέεται το φωτάκι και κατόπιν τοποθετείται η πόρτα!
Πρώτα γίνεται η έναρξη στο δημοτολόγιο γιά το κάθε νέο μπουρδελάκι και κατόπιν βρίσκεται το οίκημα!
Όχι, δεν ψάχνω γιά πόρτα...
Ούτε καν μ'αυτό π'αργοπεθαίνει μέσα μου, όχι πλέον...
Απλώς περπατώ.
Και προσπερνώ...
Περπατώ και ορίζω.
Τα βήματα μου...
Θεέ μου, τι μαλάκας που είμαι!!!
Τι τα ορίζω, αφού εκείνα είναι που με οδηγούν!
Βήμα το βήμα κι από την μιά πόρτα στην άλλη...
Σαν σουρωμένος, να διαγράφω ατέλειωτα ζικ ζακ και να σκάω πάνω σε πόρτες μόνο και μόνο επειδή τα βήματα μου αρνιούνται να δουν τα φωτάκια.
Μόνο και μόνο επειδή τα ποδάρια μου αρνιούνται να συνεργαστούν με τα μάτια...
Και σε κάθε πρόσκρουση, να φεύγει κι από κάτι...
Μιά ζωή κομμάτια, διασκορπισμένα σε μιά καλοκοκκινοφωτισμένη ευθεία...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 7
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | Ορίζοντας με(μου;) | | | |
|
kin
16-05-2007 @ 17:22 | τοκ τοκ!
ποιός???
Συγνώμη, τα πόδια μου ήταν. Συγνώμη για την ενόχληση... | | Aris4
16-05-2007 @ 20:06 | Βρε Γιωργο , γαμωτο , πολυ απαισιοδοξο σε βρισκω τωρα τελευταια -----
Χρειαζεσαι επειγοντως μεζεδομπυροτσιπουροπαρτυ !!! ::up.:: σε φεγγαρολουστη παραλια !!!!!!!!! ::up.:: | | Αστρογιογγι
17-05-2007 @ 00:24 | πρώτα συνδέεται το φωτάκι και κατόπιν τοποθετείται η πόρτα!
Ελα βρε Κιν...δες την θετικη μερια...ισως μια μερα συναντησεις
στην καλοκοκκινοφωτισμένη ευθεία...καποιον που θελει
να σωθει...Τον δημαρχο ισως...
Για ολα φταιει η Ντολη!
Με Αρη...χρειαζεσαι επειγοντος αλλαγη...παρε το Χαισπιντ
κι ελα!... | | annaΤi
17-05-2007 @ 03:02 | Με τους άνωθεν... ::yes.:: όπως και δήποτε....
Όσο για τις εκποιήσεις... ::no.:: μη μου τις θυμίζεις... ::cool.::
καλημέρα.... | | ΜΑΡΙΑ ΝΕΦΕΛΗ
17-05-2007 @ 05:57 | Έπρεπε να έχω κάνει τον γύρο της γής από το να περπατάω σ'αυτό το μπουρδέλο...
Παντού κόκκινα φωτάκια,πάνω από κάθε πόρτα...
Δεν τις χτυπώ, όχι πλέον...
Ξέρω τι θα βρώ.
Απαισιόδοξο ναι !όμως σκληρή αποτύπωση της κοινωνίας που ζούμε.΄Ολα ανταλάσσονται ,όλα εκπορνεύονται,όλα ξεπουλιούνται και χειραγωγούνται, με την δική μας συνεννοχή αρχηγοί και κλαπαδόροι έτοιμοι να χωνέψουμε ότι σκατά μας σερβίρουν.
ΕΔΩ ΠΩΛΟΥΝΤΑΙ ΠΑΣΗΣ ΦΥΣΕΩΣ ΥΛΙΚΑ
μάνος λοϊζος ο δικός μας. | | kin
17-05-2007 @ 08:03 | Καλησπέρα σας!
Όποιος θέλει, μπορεί να το δεί ως απαισιόδοξη εκδοχή.
Δική μου άποψη είναι, ότι το να κλείνεις τα μάτια μπροστά στην πραγματικότητα ΔΕΝ είναι αισιοδοξία.
Η αισιοδοξία οφείλει να παρέχει λύσεις.
Και για να παρέχει λύσεις, πρέπει να μπορεί να αναγνωρίσει την πραγματικότητα.
Κι έτσι εγώ, βλέποντας το τελείως αισιόδοξα, αναγνωρίζω την πραγματικότητα και την ανάγκη να φέρω σε συνενόηση τα ποδάρια μου με τα μάτια μου και να αρχίζω να κινούμε ευθεία και ασφαλώς κι όχι να τσακίζω εαυτόν πάνω σε πόρτες...
| | poetryf
17-05-2007 @ 08:34 | Η γλώσσα κόκκαλα δεν έχει κι όμως κόκκαλα τσακίζει...
Σκληρή η γλώσσα των στιχων σου, ευαίσθητα όμως τα νοήματα τους! ::love.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
