| |
Του ήλιου τα κάτοπτρα θαμπά
ολόιδια η νύχτα με τη μέρα
μ’ αγκάλιασες, σ’ είπα μητέρα ,
αιώνια θλίψη του μετά
μαύρη λεπίδα του οψιανού
γέννημα του ηφαιστείου και θρέμμα
κόβεις τους τένοντες και το αίμα
ποτάμι τρέχει του μυαλού
γιατί να ζω μες στη σιωπή
γιατί να πνίγομαι στο φως μου
σ’ αγκάλιασα σ’ είπα αδερφό μου
δρόμε χωρίς επιστροφή
Μες την αγχόνη του υλισμού
μοιάζω με απόκοσμο τοπίο
Μες την ακμή των ερειπίων
στο φόβο ακόμη ενός σεισμού
κάποιος με θέλει εκεί ψηλά
κι έχει το μάτι του κυκλώνα
τον άλλο θα σωθώ αιώνα
μα μέχρι τότε υπομονή
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
