| |
[align=center]Βαδίζω σ’άγνωστα μονοπάτια.
Ξανά.
Αναρωτιέμαι αν ζω εσένα.
Η ζω στ’όνειρο.
Περιμένω την αυγή να δώσει φως
στο σκοτάδι της καρδιάς μου.
Από μηχανής Θεός στο τέλος του έργου.
Πέφτει η αυλαία κι εγώ προσμένω.
Να δω τ’όνομά σου στους τίτλους τέλους.
Γεγονός αναπόφευκτο τελικά.
Πάντα πέφτει η αυλαία.
Κανείς δεν γλιτώνει τον τελευταίο σπαραγμό.
Ούτε εγώ μα ούτε κι εσύ.
Γιατί είναι κύκλος.
Θα βαρεθούν τα ίδια και θ’αλλάξουν παράσταση.
Στο σινεμά, με τα καθίσματα μαλακά κι ανυπόμονα,
για την αρχή του τέλους.
Πάλι μόνα, αυτοκαθαριζόμενα.
Η ζεστασιά τελικά ,
είναι αυτό που μόνο μετράει,
η ζεστασιά που φαίνεται απ’έξω
κι ας είναι μέσα παγετώνας ο μισός μες την θάλασσα.
Λες και διάλεξα να είμαι παγόβουνο.
Έργο κι εγώ ο ηθοποιός που τα λόγια του χάνονται
στα ειδικά εφέ.
Στο τέλος όλοι θυμούνται την πλοκή
αλλά μόνο εγώ ξέρω τον σεναριογράφο.
Άγνωστα μονοπάτια;
Ή πάλι πίσω;
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
