Σύνδεση

Εγγραφή

Πλαίσιο χρήσης
132733 Τραγούδια, 271226 Ποιήματα, 28913 Μεταφράσεις, 26571 Αφιερώσεις
 

 Μικροί πωλητές (μαριλένα)
 πλατεία Συντάγματος ώρα μηδέν… στην όποια ελπίδα ακόμα ζει
 
[B]justawoman[/B]

Δουλειές του ποδαριού
βαριά στους ώμους η ζωή
κι εσύ χαμόγελο πλατύ
και μαύρα μάτια, μόνο μάτια
κατάστηθα να με καρφώνεις
Ούτε οχτώ χρονών καλά-καλά

–Πάρε, πάρε ένα κουκλάκι

Δε θέλεις οίκτο κι ούτε αφορμή
της περηφάνιας σου η λάμψη
να ραγίσει
Η άρνηση ν’ αποδεχτώ την ύπαρξη
τόσου άδικου μαζί
μένει μετέωρη
Μ’ ένα ζεστό γέλιο γάργαρης αθωότητας
σαλτάρεις πρόωρα
στον άξενο κόσμο
της σκληρής επιβίωσης
και των χαμένων ευκαιριών
Κόσμο ρατσιστικά ενοχικό στην ευτυχία

Κι όμως ξεκαρδίζεσαι
και χαρίζεσαι…



[B]Αγαθομανής κι επιπολαία[/B]

Είσαι όμορφη, κυρία,
Κι είμαι το πιτσιρίκι, αυτό που ζει
στο περιθώριο της χαράς της πλαστικής σου.
Βγάλε ένα φύλλο γιασεμί, βγάλε μια μέλισσα,
βγάλε το τόπι που κουκούλωσες μετάξια,
κι έλα να παίξουμε το “πάρε – δώσε”.
Καλά το ξέρω, εγώ θα σου το μάθω:
εσύ λοιπόν, θα μου χαρίσεις προσοχή,
απ’ την ψυχή σου –όχι ζαβολιές,
κι εγώ σου δίνω ότι μού ‘βαλαν στα χέρια,
κανένα δε φοβάμαι τώρα!
σου δίνω κι ένα θησαυρό από μέσα μου,
ματιές αστέρια για να πορευτείς
τις νύχτες της υπόλοιπης ζωής σου.

- Δώσε μου λίγη σημασία, κύριε,
Χωρίς λεκέδες στων ματιών την άκρη.
Τότε κι εγώ αμέσως θα σου δείξω
με τις ανεπιτήδευτες χειρονομίες μου,
με τους φακούς της μάταιης ευφυΐας μου,
τους ίσκιους που καραδοκούνε στις γωνίες,
και τα βαμπίρ της λίγης μου ζωής.
Σήμερα, σου πουλάνε τα κουκλάκια μου,
αύριο την αθωότητά μου,
μεθαύριο, κύριε, τη ζωή μου…
Κι αν σήμερα μου ‘δωσες λίγη σημασία,
μη με ξεχάσεις φεύγοντας
απ’ την πολύβουη την πλαστική χαρά σου.
Θυμήσου με αύριο και μεθαύριο, κύριε,
που εκπαιδευμένη θα χαρίζομαι από μόνη μου,
με το ίδιο τίμημα, την προσοχή σου,
σ’ όποια μορφή σου βρίσκεται... κύριε



 Στατιστικά στοιχεία 
       Σχόλια: 23
      Στα αγαπημένα: 2
 
   

 Ταξινόμηση 
       Συλλογή
      homeless
      Κατηγορίες
      Αναμνήσεις & Βιώματα,Συναισθήματα - Εικόνες
      Ομάδα
      Ελεύθερος στίχος - Ποίηση
 
   

 Επιλογές 
 
Κοινή χρήση facebook
Στα αγαπημένα
Εκτυπώσιμη μορφή
Μήνυμα στο δημιουργό
Σχόλια του μέλους
Αναφορά!
 
   

Οι λέξεις έχουν κι άλλο φλούδι παραμέσα. Όπως τα μύγδαλα κι η υπομονή (Γ. Ρίτσος)
 
justawoman
21-05-2007 @ 16:22
Μια εμπειρία μοναδική, που τη μοιράστηκα με την καλή μου φίλη Μαρία, γέννησε τα παραπάνω . Η φίλη μου δε συμμετέχει πια στη στιχογειτονιά μας, αλλά μου έδωσε την άδεια να παρουσιάσω και τη δική της οπτική
Καλημέρα σε όλους
Ζήνωνας
21-05-2007 @ 16:26
Πολύ συγκινητικά και τα δύο! Δε ξέρω τι πρέπει να πω σ' αυτή την περίπτωση.
Να έχει ο Θεός όλους τους ανθρώπους καλά και να τους φυλάει από
κάθε κακό. Αυτό μόνο...

Καλό σου ξημέρωμα και καλό ξημέρωμα στις ψυχές των ανθρώπων... όλων...
iokasth
21-05-2007 @ 16:32
Συμφωνώ με Ζήνωνα . και τα δύο διαμάντια !!
Καλό ξημέρωμα σε όλους μας.
ΝεφΕλλη















11
silmariel
21-05-2007 @ 16:34
χαίρομαι που είχα ξανά την ευκαιρία να διαβάσω κάτι απο την αγαθομανή και επιπολαία..
πολύ καλά δωσμένο και απο τις δύο ..ενα θέμα που με αγγίζει και με επηρεάζει..μου θυμίσατε την μικρή Χρυσοβαλάντω με τα χαρτομάντηλα και τα μεγάλα μάτια..το κόβω εδώ γιατί μελαγχόλησα..
καληνύχτα
vas
21-05-2007 @ 17:55
ωραίο... νομίζω όμως πως ενώ φτάσατε στο σημείο
να αποδώσετε με ανατρεπτικό τρόπο το θέμα στο τέλος
παραδοθήκατε στον εύκολο συναισθηματισμό... εντάξει κι αυτό είναι
μια λύση... πάντως πολύ καλό όλο το ποίημα...
(ίσως, ακόμα, να ήθελε λίγο μεγαλύτερη προσοχή στην ένωση
των δυο κομματιών, μια γέφυρα ίσως, μια γέφυρα που από κάτω
περνάει το μετρό ίσως)
annaΤi
21-05-2007 @ 18:08
Μου επιτρέπετε να το προσφέρω ως προσευχή στην ανηψούλα μου, που γιόρταζε χθες; Να μην κάνει τα ίδια λάθη... Ευχαριστώ! κι αμήν... ::wink.::
::kiss.:: x2
Αγνή
21-05-2007 @ 20:00
Ο vas με κάλυψε πλήρως!
Δυστυχώς τις περισσότερες φορές
η αλύγιστη στάση που περιγράφεις
αποτελεί ρόλο μαθημένο απ' έξω, με συνέπεια
πολύ ξύλο εάν δεν έχει μαθευτεί σωστά.
Είναι η περηφάνεια του: αυτή την φορά θα
τους δείξω εγώ, δεν θα με χτυπήσουν ξανά!
Ζήτω η Πολιτεία!
justawoman
21-05-2007 @ 23:34
Θα μιλήσω μόνο για το κομμάτι που με αφορά. Περισσότερο τη δική μου άκαμπτη στάση ήθελα να κρίνω και την εθελοτυφλία στο πρόβλημα, παρά το πρόβλημα αυτό καθ' αυτό. Για την παιδική εκμετάλλευση όλοι γνωρίζουμε. Η στάση της πολιτείας επίσης είναι γνωστή. Είναι γεγονός ότι το να συνδράμεις με ελεημοσύνη αυτά τα παιδιά βοηθάς την κατάσταση να διαιωνίζεται. Αλλά πίσω από κάθε περίπτωση υπάρχει κι ένας διαφορετικός άνθρωπος, που συνήθως προσπερνάμε Έτυχε, χάρη στη φίλη μου, να σταθώ κάπως παραπάνω αυτή τη φορά
Η αρχική σκέψη μου ήταν απλά ν’ αποτυπώσω το συμβάν και τη δική μου ψυχική κατάσταση χωρίς μελοδραματισμούς. Πέτυχε;… μάλλον δεν πέτυχε

Αυτά τα λίγα και την καλημέρα μου
AETΟΣ
21-05-2007 @ 23:56
::theos.::
CHЯISTOS P
22-05-2007 @ 00:51
Πολλά παραβάν μας περιβάλλουν, χωρίς να γνωρίζουμε τι συμβαίνει από πίσω.
Ο λόγος σας, κορίτσια, είχε την διατριτική ικανότητα να τα κάνει διάφανα...
Υπέροχα ! Καλημέρα σας !
foteinos
22-05-2007 @ 02:12
Βιωματικά νομίζω ότι καλύφθηκα και σε συναίσθημα αλλά και σε σκέψεις ,για κάτι που πλέον περνά από μπροστά μας όπως τα μπλε λεωφορεία της γραμμής ,που απλά γνωρίζουμε ότι υπάρχουν...εμείς χρησιμοποιούμε αυτοκίνητο..καφέ έχει σήμερα?? ::love.::
ειρήνη
22-05-2007 @ 04:04
κι όμως πέτυχε Στέλλα..
ΛΕΩΝ53
22-05-2007 @ 04:34
Καλημέρα Στέλλα.

Εκπληκτικά και τα δύο. Αλοίμονο άλλωστε.....

Ηλίας
::theos.::
EKI
22-05-2007 @ 04:45
Αυτό δεν είναι για σχόλια.......
καλησπέρα Στέλλα
poetryf
22-05-2007 @ 05:02
Και τα δύο πανέμορφα και ενδελεχώς μεστά.
Μπράβο και στις δυο σας! ::love.::
Aris4
22-05-2007 @ 07:00
Τα βλεπουμε ..... ας κανουμε και κατι !

Μπραβο σας ρε κοριτσια ! ::kiss.::
guesswho
22-05-2007 @ 07:31
Το συναίσθημα δεν είναι ταυτόσημο με το μελόδραμα....
Μια ωμή αλήθεια διάβασα Στέλλα.... ποιός είπε πως οι αλήθειες δεν πονάνε; Κι αλίμονο αν μας αφήναν αδιάφορους... ή καλύτερα τόοοσο αδιάφορους... ::no.::
KTiNoS
22-05-2007 @ 07:58
::wink.::
Α.Ε. ΕΠΕ
22-05-2007 @ 10:03
Μ’ ένα ζεστό γέλιο γάργαρης αθωότητας
σαλτάρεις πρόωρα
στον άξενο κόσμο
της σκληρής επιβίωσης
και των χαμένων ευκαιριών
Κόσμο ρατσιστικά ενοχικό στην ευτυχία

Κι όμως ξεκαρδίζεσαι
και χαρίζεσαι…

Υπέροχο κομμάτι και τα λέει όλα!!! ::theos.::
Αστεροτρόπιο (Jeny)
22-05-2007 @ 10:36
έξοχες και οι δύο...
Δε φτιάχνουμε κι ένα βιντεάκι να το χαρίσουμε στα προγράμματα οργανώσεων που ασχολούνται στην πράξη μ' αυτά τα παιδιά;
Στέλλα, ύπουλο χτύπημα κάτω απ΄τη ζώνη ήταν αυτό σήμερα. Με λιάνισες.
TAS
22-05-2007 @ 14:47
Όσον αφορά στην Στέλλα,δεν συμφωνώ ότι παραδόθηκε στον "εύκολο" συναισθηματισμό.Από μόνη της η έκφραση αυτή,αποτελεί αξιολογική - σχεδόν λογοκριτική - παρέμβαση στην αισθητική άποψη ενός δημιουργού.Θεωρώ απίστευτο ότι προέρχεται από τον Vas..
Aντίθετα, παρ' ότι το θέμα θα μπορούσε να παρασύρει...Ο λόγος της J παρέμεινε, βαθειά ανθρώπινος και συγχρόνως αξιοπρεπής.
Το άλλο ποίημα, δεν προλαβαίνω να το σχολιάσω απόψε.
MASTER
23-05-2007 @ 05:07
Νομίζω ότι η Στέλλα έχει έμπρακτα αποδείξει πως δε χρειάζεται να "καταφύγει" ή να "παραδοθεί" οπουδήποτε όταν γράφει. Ούτε και σε εύκολους συναισθηματισμούς, γιατί αυτά που γράφει είναι -όπως λέει και ο Τάσος- ανθρώπινα. Πιο πολύ προβλημάτισε παρά συγκίνησε. Για την αγαθομανή και επιπόλαια δεν μπορώ να πω κάτι γιατί δε γνωρίζω συνολικά τη γραφή της. Ωστόσο το ποίημα νομίζω ότι είναι επαρκούντωςς ικανοποιητικό. Και έχω την εντύπωση ότι πέτυχε το στόχο του...
justawoman
23-05-2007 @ 14:05
Ευχαριστώ σας φίλοι για το πέρασμα, και εκ μέρους της Μαρίας
Ο προβληματισμός σας πολύτιμος και η κάθε γνώμη σεβαστή
::love.::

Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο