stixoi.info: ορφανή μονάχη λάβα

			Σύνδεση	Εγγραφή	Πλαίσιο χρήσης
	132733 Τραγούδια, 271225 Ποιήματα, 28913 Μεταφράσεις, 26571 Αφιερώσεις

ορφανή μονάχη λάβα

Σ’ αυτήν την άνοιξη σταθήκαμε γυμνοί
δίχως μια σπίθα πια να καίει στα έρμα μας μάτια.
Μια φυσαρμόνικα μας μάγεψε νωρίς
δίχως ιμάντες να κρατιόμαστε από τ’ άστρα
και να χορεύουμε αλλόκοτους σκοπούς
νύχτα να στάζει απ’ των κορμιών μας τις ικμάδες
και στους κροτάφους μας να ρέει υγρό καυτό.

Ποιος το τραγούδι θ’ αρχινήσει;

Μια αγωνία μας καρφώνει σ’ άγριο φως.

Ποιος το τραγούδι αυτό θα απλώσει ;
Στα πόδια μας που έχουνε μάθει το σκοπό
την τραχηλιά της νύχτας με τ’ αστέρια να δωρίσει
Να τη στεριώσει στο ρυθμό μιας νοσταλγίας
που’ χει κρυφά λησμονηθεί
με πόνο υπόγειο βουβό.

Ποιος το τραγούδι της φωτιάς θα τραγουδήσει;
Ποιος στο πετσί μας θα τ’ αλείψει
να μας κάψει απ’ άκρη σ’ άκρη.

Ορφανή μονάχη λάβα το μυαλό μου
ξεχύθηκε από ηφαίστειο σβησμένο
Το τραγούδι της φωτιάς –λένε- γυρεύει.

Ορφανή μονάχη λάβα η ψυχή μας
λιώνει σαν αποκοιμιούνται συνειδήσεις
απ’ τους κροτάφους της γης σιγανά σιγανά στάζει πίκρα
ένας πέτρινος θόλος μας κλείνει
παγωμένα πουλιά αιωρούνται με ράμφη ραμμένα.
Ήτανε – λέει – οι χορευτές που μείναν κει
άγρυπνοι
να προσμένουν το σκοπό
με τάσι γυάλινο μαζεύανε την πίκρα των καιρών
και κράζανε πνιχτά πνιχτά βοήθεια.

Χάντρες τώρα τα μάτια τους
με χρώματα αλλόκοτα βαμμένες

Χάντρες τώρα τα μάτια μας
με χρώματα αλλότρια τυφλά

Πόσα ακόμη ποτάμια θα περάσουν
δίχως μια λέξη να μας πουν;

«Ρητορείες…»
Ξανά θα μου πεις.
« λέξεις μάταιες κούφιες σωρεύεις ολοένα
μπας και νιώσεις για λίγο το νοτισμένο χώμα
που το κάψανε
στα παγωμένα χέρια σου σιγανά να σαλεύει..»

«ναι,» θα σου πω
« αν είναι αυτός ο μόνος τρόπος,
ας το γευτώ το νοτισμένο χώμα στην παλάμη μου
κι ας είναι μια ψευδαίσθηση του νου,
κι ας μοιάζει να χαράζω γραμμές συνεχώς
σε μια αμμώδη θαλασσόφρακτη κρύπτη
κι ας τις παίρνει το κύμα στο διάβα του
στο ανάλαφρο ρυθμικό του τραγούδι.

μα αν θλίβομαι
είναι που νιώθω την αβάσταχτη ειρωνεία
που ολοένα με κυκλώνει
σαν αχός το ρυθμικό του νερού τραγούδι
με πνίγει

..μάταιη φύτρα..
..μάταιη φύτρα..


		Στατιστικά στοιχεία
	Σχόλια: 10 Στα αγαπημένα: 1


		Ταξινόμηση
	Κατηγορίες Αταξινόμητα Ομάδα Αταξινόμητα

Επιλογές

	Κοινή χρήση facebook
	Στα αγαπημένα
	Εκτυπώσιμη μορφή
	Μήνυμα στο δημιουργό
	Σχόλια του μέλους
	Αναφορά!

poetryf 22-05-2007 @ 05:57	Επειδή το λακωνίζειν εστι φιλοσοφειν Θα μιλήσω με τρεις λέξεις για αυτό που διάβασα Μεστή Ποιητική Δημιουργία. ::theos.:: ::love.:: ::hug.::
foteinos 22-05-2007 @ 07:40	...ηρθα από παραπομπή και μου φαίνεται θα μείνω...εξαιρετική ::yes.::
Φαληρέας 22-05-2007 @ 08:26	::yes.:: ::up.:: ::love.::
agrampeli 22-05-2007 @ 08:46	::yes.:: ::up.:: ::yes.::
montekristo 22-05-2007 @ 09:22	Αν όπως λέει ο Καζαντζάκης, Θεός δεν είναι τίποτα άλλο από των ανθρώπων το άθροισμα, όλων των επιθυμιών τους, των αγώνων και των αγωνιών. Του αίματος, της χαράς, του μίσους και της αγάπης όλων των ανθρώπων... Κατά αντιστοιχία αν υπήρχε ένας Θεός της ποίησης, αυτόν τον Θεό τον πληγωμένο τον σήκωσες όρθιο σήμερα ::smile.::
Αστεροτρόπιο (Jeny) 22-05-2007 @ 10:30	Αχ βρε Ειρήνη.... επίπονο το ταξίδι που μας περνάς για να φτάσεις στη φύτρα... και στα μάτια και στην ψυχή, στα πόδια και στο στόμα. καλησπέρα στο νότο.
AETΟΣ 22-05-2007 @ 12:00	::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: Kαλο βραδυ Ειρηνη!
justawoman 22-05-2007 @ 14:13	Μonte στο εξαιρετικό σου σχόλιο θα προσθέσω μόνο μερικά θαυμαστικά για το ποίημα την ποιήτριακαι την έμπνευσή σου!!!!! καλησπέρα Ειρήνη μου
TAS 22-05-2007 @ 15:21	Μετά από ένα σχόλιο σαν του Κώστα, τι να προσθέσει κανείς..Μετά την Στέλλα, συνυπογράφω κι εγώ.. Ειρήνη μου..Μια αγωνία μας καρφώνει σ’ άγριο φως.
ειρήνη 23-05-2007 @ 03:20	Σας ευχαριστώ πολύ όλους πραγματικά ::smile.::

Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο