Εκνευρισμένη με τον εαυτό μου πριν από λίγο καθόμουν και σκεφτόμουν γιατί θέλουμε να πληγωνόμαστε ενω δεν το αξίζουμε...Αφιερωμένο λοιπόν σου όσους εγώ έχω πληγώσει άθελα (ή και ηθελημένα) μου.
Τι είναι τελικά η αγάπη; Και γιατί να αγαπάς; Γιατί να θέλεις να ζήσεις κάτι που θα σου χαρίσει τόσο πόνο στο τέλος;
Για να νιώσεις αυτό που μπορεί να σου προσφερθεί απλόχερα εκείνη τη στιγμή. Το τρέμουλο μετά από ένα τυχαίο άγγιγμα, η αϋπνία μετά από ένα φιλί στο μάγουλο, το χτυποκάρδι από τα καθημερινά του λόγια κοντά στο αυτί σου, την ξεκούραση που νιώθεις ακόμα και αν έχεις κοιμηθεί μόνο δύο ώρες αρκεί να έχεις περάσει μαζί του το ξενύχτι.
Δεν έχει τελικά τόση σημασία αν αυτός που η καρδιά σου έχει επιλέξει νιώθει τα ίδια με σένα πράγματα. Σημασία έχουν τα τόσο μπερδεμένα αλλά και τόσο δυνατά συναισθήματα που εσύ βιώνεις. Εκείνες οι μικρές στιγμές που όμως μένουν δικές σου ,για πάντα. μέσα σου και κανείς δεν μπορεί να τις σπιλώσει, να τις μαυρίσει να τις κλέψει.
Και είναι τόσο μεγάλη η επιθυμία της ψυχής και η ανάγκη της καρδιάς να αγαπήσει με όλο το της το είναι που καμιά λογική φωνή δεν μπορεί να σταματήσει την ξέφρενη πορεία της, καμιά συνείδηση δεν μπορεί να τη φρενάρει και καμιά ‘καλή’ συμβουλή να τη βάλει στον ‘ίσιο’ δρόμο.
Οπότε οι σωστές ερωτήσεις είναι Γιατί να μην αγαπήσω; Γιατί να φοβηθώ να το κάνω; Γιατί να μη θέλω να ζήσω κάτι που παρά τον πόνο που μπορεί να μου προσφέρει θα μου δώσει όμορφες αναμνήσεις για πάντα;
