| |
Πέρασαν κιόλας δέκα χρόνια
Που φυγες σε καθαρά σεντόνια
Μια του χειμώνα , ηλιόλουστη μέρα
Μες την μορφίνη, δύστυχε πατέρα
Σάββατο βράδυ στην αυλή
Ήσυχα είναι με τσιγάρο και ρακί
Κοιτώ την βάρκα σου σαπίζει
Και έχει χαθεί το ένα της κουπί
Μια πετονιά στη τσέπη σου είχα βάλει
Αφού το ψάρεμα αγαπούσες πιο πολύ
Και από τότε η κάμαρα σου είναι βουβή
Και είσαι απών από του κόσμου το ζυμάρι
Στις θάλασσες , που αρμενίζει , του αχανούς
Άγγελοι δώστε του μαΐστρους φιλικούς
Και μία βάρκα που να έχει παραγάδια
Γιατ’είναι μόνος και γω γίνομαι κομμάτια .
Πατέρα μου έχω βάρος στη ψυχή
Ποτέ δεν μπόρεσα συγνώμη να ψελλίσω
Για λόγια που ' πα και σε κέρασαν χολή
Θα με βαραίνουν μέχρις ότου και γω να σβήσω .
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
