| |
| | Μια Ιστορια στο Μετρο |  | | | Πολλές φορές τα πράγματα δεν είναι όπως … φαίνονται! | | |
ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΣΤΟ ΜΕΤΡΟ
Δυο κλήσεις της τροχαίας για παράνομη στάθμευση σε μια εβδομάδα ήταν πάρα πολύ και αποφάσισα, όταν έχω δουλειές στο κέντρο της Αθήνας να κάνω χρήση του μετρό. Ο λόγος που χρησιμοποιούσα μέχρι σήμερα το αυτοκίνητο ήταν ένας και μοναδικός.
Κάθε πρωί την ώρα του καφέ έκανα το πρόγραμμα της ημέρας. Έβαζα προτεραιότητες και ότι δεν μπορούσε να αναβληθεί έμπαινε στο ημερήσιο πρόγραμμα. Συνήθως είχα δέκα πράγματα να κάνω, έβαζα στόχο για τέσσερα, έτρεχα σα τρελός για να κάνω τρία και στο τέλος όταν έκανα τον απολογισμό της ημέρας μετρούσα δύο, από τα οποία το ένα είχε γεννήσει σα Λερναία Ύδρα άλλο ένα.
Είχα ανέκαθεν τη γνώμη, ότι το αυτοκίνητο ήταν η πιο αποτελεσματική και γρήγορη λύση, αλλά μετά τις κλίσεις αποφάσισα να βάλω μυαλό κι έκανα πρόγραμμα με ένα δυο στόχους. Σήμερα ήταν η πρώτη μέρα που θα χρησιμοποιούσα τα μέσα μαζικής μεταφοράς.
Ξεκίνησα με το τραμ και συνέχισα με το μετρό.
Από το παράθυρο, χάζευα κατά μήκος της διαδρομής τους δρόμους, τα κτίρια και τις πλατείες σα να τα έβλεπα πρώτη φορά. Η εικόνα της πόλης ήταν τελείως διαφορετική από εκείνη που είχα, όταν έκανα την ίδια διαδρομή οδηγώντας.
Σαν οδηγός είχα τη προσοχή μου στα προπορευόμενα αυτοκίνητα κι έβλεπα το είδωλο της πόλης μέσα από τους τρεις καθρέφτες. Ακόμη και στην αναμονή στα φανάρια είχα τα μάτια μου καρφωμένα στο κόκκινο για να μη χάσω δευτερόλεπτο στην εκκίνηση. Αν δεν ήμουν πρώτος και τυχερός παρακολουθούσα με αγωνία την ουρά κι έκανα σύνθετους υπολογισμούς, αν θα προλάβαινα ή όχι να περάσω με το πρώτο, με το δεύτερο ή με το…πέμπτο φανάρι. Όμως πάντα κάτι απρόοπτο συνέβαινε και άρχιζα τους υπολογισμούς από την αρχή με νέες υποθέσεις και παραδοχές. Χαλάρωσα λοιπόν στο κάθισμα του τραμ και χάρηκα τη διαδρομή, που μου φάνηκε παράδεισος σε σχέση με τη κόλαση, που ως τότε ήξερα,
Στο μετρό τα πράγματα ήταν τελείως διαφορετικά. Από τα παράθυρα έβλεπα μόνο τα φώτα της σήραγγας να τρέχουνε ανάποδα σα σκουλήκια το ένα μετά το άλλο, έτσι που δεν προλάβαινα να τα μετρήσω. Απογοητευμένος σταμάτησα το μέτρημα κι έστρεψα τη προσοχή μου στους επιβάτες.
Κάρφωνα το βλέμμα μου διακριτικά σε κάθε τι που κινούσε τη προσοχή μου κι έκανα σχόλια στο μυαλό μου τέτοια, που ευτυχώς ήταν αδύνατον να μαντέψουν τα θύματα μου. Παρατηρούσα διασκέδαζα και μάθαινα συγχρόνως. Λυπήθηκα ένα κοριτσάκι με νευρική ανορεξία, θαύμασα το τατού με το δράκο στο μπράτσο ενός νεαρού, απόρησα με τη κυρία που μιλούσε συνεχώς στο κινητό και χάζεψα μια πανέμορφη κοπέλα που θα φάνταζε ακόμη πιο όμορφη, αν ήταν ντυμένη πιο σεμνά.
Ξαφνικά ένας κύριος μέσης ηλικίας με κουστούμι, που είχε γυρισμένη τη πλάτη, άρχισε να χειρονομεί και να κουνάει χέρια, πόδια και κεφάλι σα να έπαιζε θέατρο, επαναλαμβάνοντας συνεχώς, με ακούς και να κάνεις αυτό που σου λέω!
Στην αρχή νόμισα ότι ήταν ψυχοπαθής σε κρίση και είδα κι έπαθα να καταλάβω τελικά ότι μιλούσε καλωδιωμένος με blew tooth. Η τεχνολογία στο μεγαλείο της! Άλλο να τη ξέρεις κι άλλο να τη βλέπεις στην εφαρμογή της, συλλογίστηκα.
Το τρένο φρέναρε ήδη στο σταθμό. Έστρεψα το βλέμμα στους επιβάτες που περίμεναν στην αποβάθρα. Περνούσαν από το παράθυρο μου σαν σε παρέλαση όλο και πιο αργά , ώσπου το τρένο σταμάτησε εντελώς και τότε την είδα ανάμεσα στο πλήθος.
Μια καλόγρια ντυμένη στα μαύρα από το κεφάλι ως τα νύχια δεν είναι ούτως ή άλλως συνηθισμένο θέαμα. Φανταζόμουνα πάντα τις καλόγριες, μεγάλες στην ηλικία με χαρακτηριστικά που ενέπνεαν σεβασμό και ακτινοβολούσαν γαλήνη, έτσι σαν τη γιαγιά μου ή νέες κοντόχοντρες, με λευκό πρόσωπο, γαμψή μύτη και τριχωτό πάνω χείλος. Αλλά μια καλόγρια νεαρή με πρόσωπο, που έλαμπε από ομορφιά, μάτια υγρά μισοκρυμμένα πίσω από μακριές βλεφαρίδες και κορμοστασιά, που έσπαγε το μαύρο φαρδύ ράσο και ακτινοβολούσε άρωμα γυναίκας, ανέτρεψε ως δια μαγείας τα υφιστάμενα στο υποσυνείδητο μου πρότυπα.
Κάρφωσα τα μάτια μου επάνω της και παρατηρούσα κάθε λεπτομέρεια.
Μπήκε μαζί με τους άλλους επιβάτες, λίγο αδέξια, αλλά με χάρη στις κινήσεις της σα χορεύτρια και στάθηκε όρθια μερικά βήματα μπροστά μου. Ανάμεσα μας ήταν ένα παχύς κύριος, που την έκρυβε από τα μάτια μου. Έβλεπα μόνο το πρόσωπο της με το ελαφρώς σκυμμένο κεφάλι και διέκρινα μια δυσφορία σαν να βρισκόταν πρώτη φορά και τόσο κοντά σε ανθρώπους. Φυσικό για καλόγρια συλλογίστηκα, όπως είναι φυσικό και το ντροπαλό κόκκινο, που πρόσεξα να έχει βάψει από παρθενική αιδώ τα μάγουλα της.
Τότε παρατήρησα, ότι ένας κύριος μελαχρινός τη συνόδευε και στεκόταν δίπλα της με ένα νεογέννητο μωρό στην αγκαλιά του. Θα είναι συγγενής της σκέφτηκα κι έψαξα να ανακαλύψω τη μητέρα, που όπως φαντάστηκα θα πρέπει να έχει βγει μόλις από το μαιευτήριο. Έψαξα επίμονα εκεί τριγύρω μήπως την ανακαλύψω όμως μάταια. Δυο τρεις ώριμες κυρίες κι ένα κοριτσάκι με μίνι φούστα αποκλείστηκαν ασυζητητί.
Εκείνη τη στιγμή ο χοντρός κύριος, που μου έκρυβε τόση ώρα την οπτική επαφή, μετακινήθηκε και αυτό που είδαν τα μάτια μου με έβγαλαν από τα ρούχα μου. Έβλεπα τώρα ολοκάθαρα, ότι ο συνοδός της, που είχε αγκαλιά στο αριστερό του χέρι το μωρό, κρατούσε σφιχτά με το δεξί του το χέρι της γυναίκας και μάλιστα με μπλεγμένα δάχτυλα. Ταυτόχρονα έσκυβε και της μιλούσε χαμηλόφωνα εξ επαφής σχεδόν στο αυτί, εκείνη έκλεινε ελαφρά τα βλέφαρα, χαμογελούσε ντροπαλά και φιλάρεσκα και το κόκκινο χρώμα στα μάγουλα της δυνάμωνε.
Έχω ακούσει πολλά κι έχω διαβάσει περισσότερα για καλόγριες και ιερωμένους, που άλλα τα πίστευα και άλλα όχι, αλλά τέτοια περίπτωση μπροστά στα μάτια μου ήταν αδιανόητο να συμβεί.
Γιατί όμως μόνο εγώ από όλους τους επιβάτες ασχολούμαι μαζί τους και όλοι οι άλλοι είναι τελείως αδιάφοροι, αναρωτήθηκα. Μήπως αυτοί σα ταχτικοί πελάτες του μετρό έχουν συνηθίσει σε παρόμοια θεάματα και δεν τους κάνει πια τίποτε εντύπωση?
Σηκώθηκα από τη θέση μου όχι για να κατέβω - θα κατέβαινα στην επόμενη στάση - αλλά με πρόθεση να εξακριβώσω αυτό που υποψιαζόμουνα, πλησίασα το ζευγάρι τόσο κοντά, ώστε να μπορώ να ακούσω τι λέγανε με τα ίδια μου τα αυτιά. Ήταν η τελευταία μουαπόδειξη για να επιβεβαιώσω τις υποψίες μου.
Έστησα αυτί και περίμενα. Εκείνοι ίσως από διαίσθηση, ίσως γιατί πλησιάζαμε στον επόμενο σταθμό, σταμάτησαν να μιλούν, πρόσεξα όμως ότι ήταν ακόμη χειροπιασμένοι. Η αγωνία μου ανέβηκε στο κατακόρυφο. Το τρένο άρχισε να επιβραδύνει κι έπρεπε να προλάβω να ακούσω έστω μια λέξη πριν κατεβούν. Τη στιγμή, που το τρένο σταματούσε επί τέλους μίλησαν. Και αυτό που άκουσα με έβγαλε για δεύτερη φορά από τα ρούχα μου.
Ντράπηκα και ξαφνιάστηκα τόσο πολύ, που μόλις άνοιξε η πόρτα πετάχτηκα έξω σα να με κυνηγούσαν.
Κάθισα στο πρώτο παγκάκι για να συνέλθω από το πάθημα μου και άκουσα τη φωνή μέσα μου να με επικρίνει σαρκαστικά.
- Καλά! Να τη πάθει ο οποιασδήποτε, αλλά εσύ? Εσύ που έχεις ζήσει εφτά χρόνια στις αραβικές χώρες? Εσύ που κάνεις τον έξυπνο και δεν έμαθες ακόμη να ξεχωρίζεις τις καλόγριες από τις γυναίκες της Αραβίας ντυμένες με τη παραδοσιακή τους στολή? Πάλι καλά που κατάλαβες ότι μιλούσαν αραβικά! Αρχίζεις να τα χάνεις μου φαίνεται!...
Θύμωσα και διέκοψα τη φωνή.
- Καλύτερα έτσι! Φαντάσου να μιλούσαν Ελληνικά! Της απάντησα χαιρέκακα και συνέχισα.
Πες μου! Τότε θα ήταν καλύτερα ή χειρότερα?
- Καλύτερα θα ήταν να μάθεις εσύ να κυκλοφορείς στην Αθήνα σήμερα. Η Αθήνα που ήξερες στα νιάτα σου , δεν υπάρχει πια. Είναι μια πολιτισμική πρωτεύουσα, που κι εκατό γλώσσες να ξέρεις πάλι δεν τα βγάζεις πέρα! Κι εσύ που γνωρίζεις μόνο μία και τρεις μισές, είσαι σα το ψάρι έξω από το νερό!
Αναγνώρισα ενδόμυχα ότι η φωνή είχε απόλυτο δίκιο και δεν συνέχισα. Σηκώθηκα από το παγκάκι και τράβηξα προς την έξοδο. Αποφάσισα να συνεχίσω για να γνωρίσω σιγά. σιγά τη πόλη μου με τα πόδια .
Βγήκα στο δρόμο, ανέπνευσα καθαρό αέρα με μια δόση καυσαέριο κι ενώ περπατούσα μονολογούσα.
- Φαντάσου να μιλούσαν Ελληνικά!... Φαντάσου να μιλούσαν Ελληνικά!..,
Φαντάσου να μιλούσαν Ελληνικά! .......
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | Η ζωή είναι θαύμα, δεν κάνει θαύματα. Ισχύει και το αντίθετο | | | |
|
name_dsp
27-05-2007 @ 12:38 | Φίλες και φίλοι,
Ένα πεζογράφημα σήμερα για εκτόνωση από … τη ποίηση!
Ελπίζω να το βρείτε ευχάριστο! ::smile.:: | | Ζήνωνας
27-05-2007 @ 13:03 | Καλησπέρα.
Είναι πολύ ευχάριστο και πολύ αληθινό το πεζογράφημά σου!
Όλοι μας πιστεύω είμαστε αρκετά περίεργοι... και θέλουμε να ξέρουμε τι συμβαίνει γύρω μας! Σημασία έχει ότι η φωνή της συνείδησης υπάρχει μέσα σου. Δυνάμωσε λίγο την ένταση της... και όλα θα γίνουν καλύτερα.
Καλό βράδυ, καλά να περνάς και καλή εβδομάδα! | | AETΟΣ
27-05-2007 @ 16:16 | ::yes.:: ::smile.:: | | KTiNoS
27-05-2007 @ 17:32 | Έχεις δίκιο.
Θα σου πω ένα μυστικό. Όταν πάμε εκδρομές σε κλειστό κύκλο φτάνουμε πάμε ξενοδοχείο αλλάζουμε και τριγυρνάμε με τα πόδια.
Κάπως έτσι βγάζω και τις φωτογραφίες που ίσως έχεις δει εδώ μέσα.
Αλλιώς δε γίνεται.
Άμα κάνω βόλτα με άλλες 30 μηχανές απλά φροντίζω να μη γίνει τίποτε.
Δεν είναι ταξίδι όμως είναι παιδικός σταθμός !
::whist.:: | | Aris4
27-05-2007 @ 19:32 | Δημητρη , το Μαρτη που ημουνα Αθηνα , πηγα μια μερα με το τραινο στον Πειραια .
Λιγο πιο μπροστα ηταν 5 - 6 πιτσιρικαδες του γυμνασιου και συζητουσαν καπως μεγαλοφωνα μεταξυ τους .
Δε χρειαζοταν να βαλω αυτι !
Μεσα σε 15 περιπου λεπτα ακουσα το ' μαλακα ' εξηντα με εβδομηντα φορες !!!!! ::smile.::
Ακομα δε ξερω πως συγκρατηθηκα και δεν εβαλα τα γελια !
Ωραιοτατο το πεζογραφημα σου !!
Καλο σου ξημερωμα . ::yes.:: | | ΜΑΡΙΑ ΝΕΦΕΛΗ
29-05-2007 @ 01:53 | Καλή σου μέρα! η περιγραφή σου παρέσυρε τη φαντασία μου
και έπλασα μέχρι την κορύφωσή σου ένα μυθιστόρημα..... ::blush.:: Φαντάσου να μιλούσαν Ελληνικά! .......
Φαντάσου να μιλούσαν Ελληνικά! .......Φαντάσου να μιλούσαν Ελληνικά! ....... ::oh.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
