| |
δεν ξέρω γιατί συγκινούμαι όταν περνώ από παλιά
μέρη, αφού τίποτα πια δεν υπάρχει στην πραγματικότητα εκεί,
τίποτα, μόνο έρημος, κίτρινη έρημος, κι αέρας, αέρας που μου κολλάει
την άμμο στο πρόσωπο και δεν ξέρω γιατί κλαίω,
όμως άκου αυτό:
στην αρχή ήταν
η απόλαυση μιας πούτσας
κι ενός ζεστού μουνιού
στο ονειρεμένο ετούτο δειλινό
με τα κόκκινα χρώματα
να ξεπροβάλουν από το αχνό κιτρινομπλέ του ουρανού
κι όσο ξεπροβάλουν ταυτόχρονα να χάνονται
στο γκρι που βαθμιαία γίνεται μαύρο
στην αρχή ήταν
η απόλαυση μιας πούτσας
κι ενός ζεστού μουνιού
στα λουλουδιασμένα άνθη της άνοιξης
με τις έντονες οσμές
να τυλίγονται γύρω απ’ τις κρύες νύχτες του χειμώνα
κι όσο τυλίγονται ταυτόχρονα να σβήνουν
στη μέση που βαθμιαία γίνεται τέλος
τίποτα, ξέρω γιατί αέρας κολλάει γιατί ξέρω περνώ
μέρη, αφού άκου πρόσωπο αυτό πια δεν υπάρχει στην παλιά πραγματικότητα εκεί, μόνο έρημος όμως, δεν κίτρινη όταν κλαίω, έρημος, τίποτα κι αέρας από, που μου την άμμο στο συγκινούμαι και δεν
:
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
