| |
Αν αυτό το λεπτό που ατάραχος μακραίνει πέρα ο ορίζοντας
ξέχναγε η αναπνοή μου να με ζήσει
και ακουμπισμένη σε κάθε σύννεφο
έχανα το μηδέν,
δε θα ‘θελα άλλο
παρά στην άκρη της οξειάς των ματιών σου
ν’ ακουμπήσω όλο μου το ατέλειωτο.
Με συνοδεία μελαμψή,
ιθαγενών πομπή, τα υγρά μου
ακούσια να τ’ απέθετα
αλμυρή λίμνη δίπλα σου.
Βροχή ο χρόνος μου πια.
Όσο δυνάμωσε, δυνάμωσε,
αδιάφορα σκορπίζεται τώρα
λίγο πριν τον επίλογό του,
φινάλε χλιαρό που δε θα ξεσηκώσει κανένα χειροκρότημα.
Λίγος ήλιος,
σου μοιάζει νομίζω
με τ’ αθύρματά του να κουδουνίζουν άσκοπα
οίστρος αλαλάζων μα λίγος.
Δεν έχω πια τίποτα να δώσω.
Βάσανο η ανάμνηση κάθε αρτιμέλειας.
Θα ησυχάσεις,
σ΄το υπόσχομαι
χωρίς ούτε έναν πόνο
σε κάποιο επόμενο λεπτό ξεχασμένη
μισή ανάσα
λίγο λιγότερη
θα προσπεράσει η ζωή
σύντομα το κουφάρι μου.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
