[B]Π[/B]ιάστηκες Ύλα αιχμάλωτος στου νου τις προσκολλήσεις
νεράιδες σε παρέσυραν σε ψεύτικες αισθήσεις
η ύλη σε γοήτευσε σαν να 'ταν παραμύθι
σαν αφελές μικρό παιδί αφέθηκες στη λήθη…
Κι αν πόθησες και ζήτησες πνευματικό ταξίδι
τη δόξα αν ζήλευες εσύ, στη μάχη έσταζε ξίδι
αν τη ζωή σου θέλησες με την Αργώ να δέσεις
ξεθωριασμένες έφθασαν του χθες οι υποσχέσεις.
Ο Ηρακλής σε αναζητά μα εσύ σε νέα τροχιά
σε μάταιη περιστροφή ανώφελα γυρίζεις
η σκέψη έγινε αμυδρή.., από υποκόμος ταπεινός
χαμένος θα 'σαι σύντροφος τους δρόμους να χωρίζεις.
Στης προδοσίας τον γκρεμό οδήγησαν οι αισθήσεις
στης Βιθυνίας τ’ άδυτα χαθηκαν οι απαντήσεις
είν’ της Μυσίας οι ακτές σαν προηγούμενες ζωές
μάταιες μοιάζουν για το νου πάντα οι αναζητήσεις…
Στις περασμένες εποχές προσάραξε η δική μου Αργώ
στις πρώτες μάχες λύγισα, όρθια πάλι μίλησα
μες στον καθρέφτη κοίταξα των απρεπών μου τρόπων
τον αργοναύτη αναζητώ τον Ύλα των Δρυόπων.
Απατηλές οι ομορφιές και οι αδυναμίες
ρούφηξαν τους συντρόφους μου σ’ ονείρου πολιτείες
ίσως στης γνώσης την πηγή αν πιεις να απορήσεις
πώς ο Ηρακλής δε λύγισε μπροστά στις ψευδαισθήσεις;
Στης προδοσίας τον γκρεμό φτάνουμε μ’ αλυσίδες
σκοτάδι κι άγνωστοι εχθροί που ίσως να μην είδες
βαριά τα πόδια προχωρούν στης ύλης τις δεσμεύσεις
στην πτώση θα δοκιμαστούν οι πρώτες υποσχέσεις.
Εδώ στην άκρη του γκρεμού λύνω τις αλυσίδες
ξεχνώ της ύλης τις βαριές, ανούσιες προσδοκίες
εδώ στην άκρη του γκρεμού θα βρω το πέταγμα
τα μάτια μου θ' ανοίξω σ' ένα άλλο χάραμα...
