Σύνδεση

Εγγραφή

Πλαίσιο χρήσης
132752 Τραγούδια, 271245 Ποιήματα, 28913 Μεταφράσεις, 26571 Αφιερώσεις
 

 Πώς;
 Να ρωτάς.. έστω κι αν απάντηση δεν περιμένεις... καλό μας ξημέρωμα...
 
Πώς το αντέχεις και ετούτη τη νυχτιά
Να σεργιανίζεις στα παρθένα σου σεντόνια;
Είναι τα χέρια μου κι απόψε ανοιχτά
Μα αγκαλιάζουν της αγάπης σου τα χιόνια...

Πώς ανασαίνεις τον αέρα μοναχός;
Το δηλητήριο γελά στα σωθικά σου
Μαζί με σένα με σκοτώνει ο λυγμός
Μα στην αγάπη μην τα θες όλα δικά σου...

Πώς ξημερώνουνε οι άδειες οι νυχτιές
Και ποιός καφές είναι ικανός να σε ξυπνήσει;
Πώς ξεχωρίζεις πια το σήμερα απ' το χτες;
Πόσες φορές έχεις σαν σίδερο λυγίσει;...

Πώς γράφεις πάλι με μελάνι και χαρτί;
Σαν το ξυράφι με χαράζουνε οι λέξεις
Μία φορά με σκότωσες.. και είναι αρκετή
Με πέθανες.. κι όμως δεν θες να το πιστέψεις...

Πώς να σου δείξω όσα ήθελα να πω;
Στρέφεις το βλέμμα σου αλλού και μ' αποφεύγεις
Δώσε μου κάτι από σένα ν' αγαπώ
Αλλά εκείνη την σιωπή σου.. μην διαλέγεις...



2-6-2007



 Στατιστικά στοιχεία 
       Σχόλια: 3
      Στα αγαπημένα: 1
 
   

 Ταξινόμηση 
       Κατηγορίες
      Έρωτας & Αγάπη,Συναισθήματα - Εικόνες
      Ομάδα
      Στίχοι για μελοποίηση
 
   

 Επιλογές 
 
Κοινή χρήση facebook
Στα αγαπημένα
Εκτυπώσιμη μορφή
Μήνυμα στο δημιουργό
Σχόλια του μέλους
Αναφορά!
 
   

Ώσπου να 'ρθεί τούτος ο κόσμος στα καλά του.. άσε με να σε αγαπώ μέχρι θανάτου
 
CHЯISTOS P
02-06-2007 @ 04:10
Καλημέρα Μαρία !
Διαβάζοντας το όμορφο ποίημά σου, και θέλοντας να σχολιάσω, έβγαλα κάτι, αλλά τράβηξα γι αλλού !..

Αταίριαστο μεν, σου το εφιερώνω :

Γιατί το νού και το μυαλό μας χάρισε η φύση ;
γιατί τη σκέψη, την λαλιά, μνήμη και λογική ;
γιατί τα συναισθήματα, τον φόβο και την κρίση ;
την γνώμη, τις ιδέες μας και την αισθητική ;

Θα πεις: δεν θα’ ‘μουν άνθρωπος μέσα σ’ αυτή τη κτίση
και άλογος, και παράταιρος χωρίς διαλεκτική !
Μα και που είμαι έμφρονας, τι έχω εγώ κερδίσει
πέρα από μια φυλάκιση ζωής, καθολική ;

Πολέμους, θλίψη, σπαραγμό μας πρόσφερε η γνώση
κι’ αέναο ανταγωνισμό πέρα απ’ τη «λογική»
ζήλια και φθόνος στο ζωή ποτέ δε θα τελειώσει
σε μια -δήθεν πολιτισμού- επίκτητη ηθική

Ας είχα τα αρχέγονα αισθήματα μονάχα
τροφοσυλλέκτης να ‘μουνα, μ’ ελεύθερη πνοή
να αισθανόμουν τη χαρά πηγαία κι όχι «τάχα»
έτσι κι αλλιώς, ποιος χαίρεται μια σύντομη ζωή !…

http://stixoi.info/stixoi.php?info=Poems&act=details&poem_id=51881
agrampeli
02-06-2007 @ 07:15
::yes.:: ::yes.:: ::yes.::
Ζήνωνας
02-06-2007 @ 07:25
Καλησπέρα Μαρία.

Αλήθεια... πώς καταφέρνεις πάντα να γράφεις τόσο όμορφα;

Θαυμάσιο το κομμάτι σου!

Καλό απόγευμα και καλό Σαββατοκύριακο!

Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο