| |
σίγουρος πως η ανθρώπινη μου φύση
μ’ εφοδίασε –δυνάμει έστω - μ’ ένα υδροφόρο υπέδαφος
θα με ανασκάψω μέσα μου βαθιά, μ’ ότι μπορώ
και με τα χέρια ακόμη και με τα νύχια μου
μέχρι να φτάσω, κι ας μην πιω ποτέ, στις φλέβες του νερού
μέχρι να διαπιστώσω πως είναι υπαρκτές …
καθώς οι μέρες τούτες είναι ξηρές πολύ,
κι άνυδρες εντελώς από συναίσθημα
σίγουρος για την ύπαρξη ενός ορίζοντα
και πέρα ακόμη απ’ τον ορίζοντα,
θα επιχειρήσω ν’ ανοίξω δρόμο με τα μάτια μου
κόβοντας εγκάρσια τον αιθέρα
νικώντας τους θνητούς περιορισμούς της όρασης,
μέχρι να εξακριβώσω με ασφάλεια
πως πίσω απ’ την αιματοχυσία τ’ ουρανού
τίκτονται, κάθε αυγή, καινούριοι ήλιοι
σίγουρος για την ύπαρξη ενός ποιητή
στα βάθη κάθε ανθρώπου
θα ψάξω εκείνον που λουφάζει μέσα μου
κι όταν τον βρω, αφού τον απαλλάξω
απ’ την τιμωρία της σιωπής
θα του επιτρέψω –επιτέλους- να μιλήσει ελεύθερα
για τις ποικίλες ανελευθερίες μου.
σίγουρος πως ο άνθρωπος κατανοεί το νόημα του
μονάχα αν στρέψει τη ματιά του προς το θάνατο,
θα χτίσω έναν ναό , που όμοιός του δεν θα υπάρχει
μήτε υπέργειος, μήτε υποθαλάσσιος,
για να έχουν έναν οίκο προσευχής οι λύπες μου
και τα υποκείμενα που απουσιάζοντας ,
μου δίνουν βεβαιότητας υπάρξεως…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
