Μόνη στην ακρογιαλιά
με πλησίασες δειλά
σ' ερωτεύτηκα τρελά
με την πρώτη ματιά.
Γίναμε οι καλύτεροι φίλοι
δεν κρύβαμε μυστικά
πηγαίναμε θέατρο, σινεμά
για κολύμπι, ψάρεμα
με τα ποδήλατα.
Δίπλα στη θάλασσα περπατούσαμε
γελούσαμε, μιλούσαμε.
Πόσο ήταν ρομαντικά!
Πόσο αγάπησα
ό,τι κι εσύ αγαπούσες!
Θυμάσαι το βιβλίο που μου έδωσες;
Μιλούσε για την αγάπη.
Πόσο μου άρεσε!
Θυμάσαι τα κόκκινα τριαντάφυλλα
που μου χάρισες;
Πόσο με συγκίνησες!
Θυμάσαι που ερχόσουν σπίτι μου
και μιλούσαμε με τις ώρες;
Για ταξίδια που θα κάναμε μου έλεγες
που δεν κάναμε ποτέ.
Θυμάσαι που έπαιζες στο θέατρο
κι ερχόμουν να σε δω;
Πόσο σε θαύμαζα!
Ήσουν υπέροχος!
Θυμάσαι που είχες ντυθεί κλόουν
και έπαιζες με τα παιδιά;
Ήσουν ο καλύτερος!
Πόσο σε αγάπησα!
Το ξέρεις.
Μια μέρα σου το είπα.
Θυμάσαι;
Πόσο συγκινήθηκες!
Με πόση αγάπη με κοίταζες!
Πήγαμε στη λίμνη με τους κύκνους.
Οι κύκνοι ήρθαν κοντά μας
λες και κατάλαβαν την αγάπη μας.
Ήρθαν όμως και μέρες που πόνεσα
και έκλαψα πολύ
γιατί εσύ έφυγες μακριά
για πάντα.
Δεν ήταν γραφτό μας
να είμαστε μαζί.
Τα ποιήματα που έγραψα για σένα
τα πέταξα για να σε ξεχάσω.
Μα οι μεγάλες αγάπες
ποτέ δεν ξεπερνιούνται.
Μένουν βαθιά στην καρδιά
κι απλά απωθούνται.
Κι όταν με αναμνήσεις ξαναβγούνε
μας πονούνε.
