Ήταν φθινόπωρο όταν καθόμασταν δίπλα δίπλα...εκεί σε εκεινα τα σκαλιά της πολικατοικίας
Μιλάγαμε με τις ώρες,γελούσαμε,ονειρευόμασταν,ζούσαμε την ζωή...
Πραγματοποιούσαμε το όνειρό μας... ειμασταν μαζί...
Ποιος να το φανταζόταν όμως...
Ότι το όνειρο θα γινόταν αργά η γρήγορα μια μέρα εφιάλτης
και όλα θα είχαν σβήσει...
Αν το ήξερα ίσως....μα τι λέω δεν μπορουσα να μην ζήσω τις ποιο όμορφες στιγμές της εφηβικής μου ηλικίας,την εφηβική μου αγάπη.
Δεν γνώριζα ότι θα τέλειωνε κάποτε,δεν γνωριζα ότι θα πληγωνόμουν
Όλα φαινονταν τόσο....υπέροχα...και τώρα τα θυμάμαι και απλα δακρίζω
Δεν γελάω,δεν ονειρεύομαι,δεν ζω..
Και όταν έρχετε το φθινόπωρο οι αναμνήσεις ειναι τόσο έντονες και οι κτύποι της καρδιας τόσο δυνατή
που σου φωνάζουν γυρισε πισω και εγω ακόμα σ'αγαπώ.
