| |
Στο νεκρό μου δωμάτιο να μαζεύω συντρίμμια,
Να ξεπλένω το αίμα που έχει μείνει στο στρώμα.
Και να ξέρω στον κόσμο πως δεν ήρθε ακόμα,
Η στιγμή που θα ζήσω συντροφιά με τα αγρίμια.
Να συνθέτω ανάσες από σάπια πνευμόνια,
Και να βρέχω τα χείλη με νερό μολυσμένο,
Ίσως σύμπτωση είναι ίσως και πεπρωμένο,
Τη ζωή μου να κλέβουν του μυαλού τα δαιμόνια.
Μα η μορφή σου οσο λάμπει σαν υγρός αστερίας,
Και φαντάζεις πλανήτης σε τροχιά μακρινή,
Όλο θέλω για σένα να αφήσω τη γη,
Και όσο πάει μικραίνει μακριά σου ο γαλαξίας.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
