Περνώ από το δρόμο
Τον παλιό και τον υπόγειο
Διάβαση πεζών γεμάτη πάθη
Τα χρόνια πεταμένα ,
βυθισμένα στη Μεσόγειο
ταινία η ζωή γεμάτη λάθη
περνώ από τον χρόνο
το κλειστό και τον ισόγειο
ο φόβος μες στα μάτια με κοιτάζει
επαίτης τραγικός
για της ψυχής το κατευόδιο
κι η νύχτα στη σκηνή με ανεβάζει
[I]Είναι παράξενα τα λόγια που έχω μάθει
Μες στις νεφέλες ταξιδεύουν κάποιου τρένου
Με μια ελπίδα η ψυχή πάντοτε γράφει
«Συνεπιβάτης» με τα μάτια ενός ξένου
Που έχει μέσα στο μυαλό του μονοπάτια
Δύσβατα όνειρα που έκανε κομμάτια
Με μια βαλίτσα συντροφιά αλλάζει τόπους
Και μια πατρίδα μοναξιά μες τους ανθρώπους[/I]
Περνώ από το δρόμο
Του ανέμου και της σκέψης
Ανάβαση φωνής γεμάτη βάθη
Τα χρόνια μαζεμένα
Στο κουτί μέσα της λέξης
Σαν δώρο που χαρίζω κι ένα αγκάθι
Που τρυπάει την καρδιά σου
Της ελπίδας που θα πλέξεις
Και έχεις πάνω σου σαν εύθραυστο αρχείο
Κι εκεί στα δάση της φωτιάς σου
Μιας συνήθειας που θα κλέψεις
Μα θα κρύβεις το επίμαχο σημείο…
