| |
Ρίχνουν τα παραγάδια τους «ψαράδες» της αβύσσου
σε πόλεις που ‘ναι ανήλιαγες κι έχουνε φώτα ανάρια
πιάνουνε τρυφερές ψυχές κορμιά του Παραδείσου
κι ύστερα τα μοσχοπουλούν, στης δύσης τα παζάρια
Που ‘ναι ο Θεός κι ο Άγγελος, που λεν’ πως θέλουν δίκιο
μες στο ταξίδι της ζωής, στη ρότα τέτοιας βάρκας
να στείλουν δυό οπλαρχηγούς, που έχουνε χέρι αντρίκιο
και να βρεθούν στην κόλαση οι έμποροι της σάρκας
Τις εποχές συνθλίβουνε, της γης οι μανδαρίνοι,
τον κόσμο σιγοβράζουνε στου θάνατου τη λαύρα
στα αιμάτινα γρανάζια τους ξεσκίζουν την Ειρήνη
κι οι μάνες μα κι οι κοπελιές στενάζουνε στα μαύρα.
Που ‘ναι ο Θεός κι ο Άγγελος, στων ουρανών την άκρη
να βγούν με τ’ άστρο της αυγής, δίπλα, κι αντάμα-αντάμα
να γειάνουν τις βαθιές πληγές, και του πολέμου δάκρυ
να πουν πως δεν θαξαναβγεί, κάνοντας μέγα τάμα
11. 6. 07
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
