για όλους αυτούς που μας πούλησαν... (Υ.Γ. να ακούσετε "τα παιδιά των μπαλκονιών" του Λαζόπουλου, ερμηνεύει Ν.Μίχας... λέει!)
Πώς γίνεται τόση κενότητα
σ'ένα σώμα γεμάτο σωθικά?
πώς γίνεται τόση ελαφρότητα
σ'ενα μυαλό γαλουχημένο με ιδανικά?
πώς γίνεται τόση υποκρισία
όταν ανόητη μοιάζει μπροστά στην προφανέστατη αλήθεια?
πώς γίνονται τόσο τρομαχτικά σχέδια
από μια ψυχή που πρωτοπλάστηκε με παραμύθια?
πώς αντέχει να τον αγοράζουν
αυτός που ποτισμένη έχει τη ρίζα του με αίμα?
πώς αντέχει τις νύχτες τους εφιάλτες του
και τις μέρες αυτό το σκοτεινό, γερμένο βλέμμα?
πώς πουλάει φτηνά ότι βρήκε στη ζωή του δωρεάν
και δωρεάν πρέπει να δώσει?
πώς προσπέρασε με τόση αδιαφορία
τις πληγωμένες κραυγές που τον έχουνε κυκλώσει?
και νομίζει πως έχει τα πάντα
πως τον κόσμο κρατάει στα δυό του χέρια
μα δε στάθηκε ποτέ να αγναντέψει
δίπλα από μια χωματερή τ'αστέρια
μα δε στάθηκε ποτέ να εισπνεύσει
της συνοικίας τα αρωματικά παρτέρια
μα δεν πείνασε ποτέ να γευτεί
το αληθινό το δικό του το ψωμί..
