| |
| | Μικρές σκέψεις |  | | | (και μπορεί χαζές επίσης...) | | |
Έβαλα ένα ποτό και κάθισα να κάνω ένα μικρό απολογισμό, να χαθώ στις σκέψεις μου, καλές ή κακές, όποιες κι αν είναι αυτές.
Κοίταξα πίσω και είδα τα χρόνια που πέρασαν σαν νερό, τις εμπειρίες που απέκτησα, τις πληγές που γιατρεύτηκαν μα κι αυτές που άφησαν ουλές. Είδα κι αυτές που κακοφόρμισαν και σε κάθε αλλαγή καιρού πονάνε.
Θύμησες που ξεπηδάνε από παντού και με κατακλύζουν. Εκρήγνυνται σε χιλιάδες χρώματα και δεν ξέρω ποιο να πρωτοκοιτάξω. Σαν παιδί που κάθεται με το στόμα ανοιχτό χαζεύοντας τον βραδινό ουρανό να φωτίζεται. Θυμήθηκα ανθρώπους που γνώρισα κι αναρωτήθηκα γιατί τους άφησα να χαθούν, γιατί άφησα τον εαυτό μου να χαθεί από κείνους. Αγκαλιές που με κράτησαν κι αυτούς που κράτησα εγώ αγκαλιά.
Είναι εκπληκτικό το πώς αφηνόμαστε οικειοθελώς να εξαπατηθούμε και με πόση ευκολία ξεχνάμε αυτούς που εξαπατήσαμε. Ή το πώς βασανίζουμε τον εαυτό μας χώνοντάς τον σε βαθιά κατάθλιψη, ακούγοντας μουσική που πονάει, διαβάζοντας γράμματα που δεν πετάξαμε, αναπολώντας ένα μέλλον που θα μπορούσαμε να έχουμε, κολλώντας πεισματικά σε πρόσωπα και καταστάσεις που δεν έκαναν τον κύκλο τους κι έτσι πέρασαν στην σφαίρα του ανεκπλήρωτου κι έγιναν απωθημένα.
Σαν καλλιτέχνης τυφλωμένος από αυτά που τον κατακλύζουν και πρέπει ν’ αποτυπώσει στο χαρτί του, αφήνουμε τη μύτη του μαχαιριού να τρέχει αβίαστα στη σάρκα της ψυχής μας χαράζοντας ονόματα που αιμορραγούν, χαμόγελα που μας στοιχειώνουν. Αντλώντας δύναμη σε κάθε γραμμή, προσευχόμαστε σιωπηλά να ξορκίσουμε το κακό. Η σκοτεινή πλευρά που εναλλάσσεται με την φωτεινή σε αέναο κύκλο. Συμπληρώνει η μία την άλλη, την ίδια ακριβώς στιγμή που την αντιμάχεται.
Παράξενο παιχνίδι η ζωή... Κρύβει γωνιές και μονοπάτια, προκλήσεις και προσκλήσεις, ελεύθερες επιλογές και καταναγκαστικές αποφάσεις. Τόσο εκ διαμέτρου αντίθετα αυτά που συμβαίνουν καθημερινά... μικρά, καθόλου τυχαία όμως, γεγονότα, που αλλάζουν τη ροή της οδηγώντας σε δρόμους που δεν ήξερες ότι υπάρχουν...
Κι εσύ να σκέφτεσαι το πόσο θαυμαστό είναι ότι έφτασες ως εδώ, ότι έζησες όλα αυτά που τώρα αναπολείς σαν αναμνήσεις, συνειδητοποιώντας ότι η ζωή είναι ένα δώρο που μας δόθηκε να το διαχειριστούμε κατά βούληση. Υπερεκτιμημένο δώρο ή λάθος αποφάσεις; Ίσως να μην το μάθεις ποτέ. Κι ίσως να μην πρέπει να το μάθεις γιατί έτσι θα χάσεις το δικαίωμα της επιλογής, της αυτόβουλης απόφασης που σε καθορίζει, εκείνης της λεπτής γραμμής που διαχωρίζει αν έκανες λάθος ή αν είσαι το λάθος.
Ναι... παράξενο παιχνίδι η ζωή... Ίσως να πρέπει να τη δούμε λιγάκι περισσότερο σαν παιχνίδι και λιγότερο με τη σοβαρότητα που της προσδίδουμε, βαραίνοντάς την και χάνοντας την πραγματική ουσία, την διασκέδαση, το χαμόγελο. Ίσως πρέπει απλά να κάτσουμε με ανοιχτό το στόμα κοιτάζοντας τα πυροτεχνήματα στον ουρανό απολαμβάνοντας τη στιγμή, βιώνοντας ότι τέτοιες στιγμές, μικρές, ασήμαντες, συνθέτουν τη ζωή μας, οδηγούν τα βήματά μας, μας φτάνουν σ’ αυτό που είμαστε.
Ίσως...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
| | It's choice -not chance- that determines our destiny | | | |
|
ΠΥΘΙΑ
16-06-2007 @ 16:39 | όμορφες και καθόλου χαζές Ειρήνη μου. ::smile.::
Μεταξύ μας...εμένα δυό μάτια με στοιχειώσαν... ::angel.:: | | ΕΛΠΗΝΟΡΑΣ
16-06-2007 @ 17:38 | ::yes.:: ::yes.:: | | agrampeli
17-06-2007 @ 07:59 | πολύ καλό ::yes.:: | | Άθη Λ.
14-07-2007 @ 15:11 | ωραίο κειμενάκι... από το zortal επίσης όμως... βρε μπας και είσαι η cat? | | Oblivion land
05-08-2007 @ 15:50 | Eίμαι η CAT. Το έχω πει ξανά.
Αλλά πάνω απ' όλα, πίσω από οποιαδήποτε CAT ή Οblivion land, είμαι εγώ, η Ειρήνη. | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
