| |
Τις νύχτες σαν αερικό ,ψυχή μου, ξεμακραίνεις
στον κόσμο των ονείρων μου μ’ ορθάνοιχτα φτερά
αγαπημένα πρόσωπα στο παρελθόν γυρεύεις
ψίθυροι ,λόγια ανείπωτα μέσα από την καρδιά
Λιωμένα κέρινα φτερά ,βαρύ το πέταγμά σου
όταν τις νύχτες προσπαθείς να φθάσεις μακριά
σ’ όσα δε γνώρισαν ποτέ, ψυχή, το άγγιγμά σου
μα ένα χέρι σε κρατά σε μέρη κοντινά
Ψυχή που ‘σουν αδάμαστο κι ανήμερο θεριό
σε λόγχιζαν οι στεναγμοί ,σ’ ανάσταιναν οι αγάπες
τώρα σπαράζεις στα δεσμά που σμίλευαν καιρό
τα ανεκπλήρωτα όνειρα κι όλες οι αυταπάτες
Γιατί ζητούσες χίμαιρες που ξεγλιστρούν σα χέλια
σε παραδείσους μακρινούς έψαχνες τη χαρά
μα η ευτυχία κρύβεται σ΄ όσα ακουμπούν τα χέρια
σε μια στιγμή ,σε μια ματιά, στα πιο μικρά και ταπεινά
Κάποιος γέρος ναυτικός σου είχε πει θυμάσαι
πως ‘’πάντα μέσα σου θα ζουν λιμάνια μακρινά’’
αρκεί να ζεις κάθε στιγμή ,τον πόνο μη φοβάσαι
και κάποια μέρα θα λυθούν τα μισητά δεσμά
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
