| |
Ενα δάκρυ βγαίνει, το σκουπίζει πριν καλά καλά εμφανιστεί.
Διώχνει την θλίψη απ’τα μάτια, για να μην την δει κανείς.
Εκει που κάθεται σκυμμένη στο παγκάκι,
Νιώθει στο πρόσωπο απαλά το αεράκι,
Να της χαϊδεύει τα μαλλιά,
Και δίπλα της μια φωνή της λέει απαλά.
«τί ειναι αυτό που σε τρομάζει;
Τί είναι αυτό που σε κάνει να πονάς;
Ξέρω πως μέσα σου ουρλιάζεις,
Γιατί σου κόψαν τα φτερά.»
Κοιτάζει γύρω, μα κανένας δεν υπάρχει εκεί κοντά.
Αναρωτιέται απο που ήρθε αυτή η φωνή που απαντά,
Σε ολες τις σκέψεις που έχει κάνει σιωπηλά,
Σε όλα τα δάκρυα που σκούπισε ξανά και ξανά.
Χαϊδεύοντας της τα μαλλιά,
Της απαντά σιωπηλά.
«Ξέρω, το αύριο τρομάζει,
Αμα δεν ξέρεις τι θα’ρθεί.
Λες πως νόημα δεν βγάζει,
Αν το όνειρο έχει διαλυθεί.»
«πες μου ποιός είσαι και πως με ξέρεις;και πως τα ξέρεις ολα αυτά;
Γιατί δεν βγαίνεις να σε δώ, να τα πούμε απο κοντά;»
Μα ξέρει πως κανένας γύρω δεν υπάρχει,
Ξέρι πως τα λόγια τρυπάν σαν το αγκάθι.
Καταλαβαίνει ποιός μιλά,
Λέει στην φωνή σιωπηλα.
«μακάρι να μπορούσα,
Να ήμουν διαφορετική.
Κάπου αλλού να ζούσα,
Ίσως σε άλλη εποχή.»
«γιατι είναι δύσκολο να τρέμεις κάθε βράδυ και πρωί.
Ποτέ δεν ξέρεις τι θα έρθει, και ποιός θα σου εμφανιστεί.
Και τα σημάδια που αφήνουν με πονάνε,
Ζητάν συγνώμη μα ύστερα ξεχνάνε.
Και να τα, πάλι απ’την αρχή,
Πες μου ποιά όνειρα αντέχουνε πολύ;»
«κοίτα την θάλασσα απο κάτω,
Δεν είναι μαγευτική;
Στην αγκαλιά της θα κουρνιάσω,
Αχ, να’μουν διαφορετικη.»
«το αύριο μου με τρομάζει,
Γιατι δεν ξέρω τι θα΄ρθει.
Τώρα πια, νόημα δεν βγάζει,
Το όνειρο έχει διαλυθεί.»
«μακάρι μονο να μπορούσα,
Να ήμουν διαφορετική.
Κάπου αλλού να ζούσα,
Ίσως σε άλλη εποχή.»
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
