| |
Κόκκινο το φεγγάρι απόψε......
Σαν την καρδιά μου......
Ματωμένο.....
Με πορφυρό ιστό, ζωσμένο.....
Στάζει σα δάκρυ το αίμα απ'τη ρωγμή του ήλιου,
Το ποτίζει.....
Να μεγαλώσει....
Ολόγιωμο να γίνει,
να κλέψει τσ' άμαθες ψυχές,
τις νερα'ι'δοπαρμένες....
Κόκκινος ίσκιος βάφει,
των βλέφαρων τις άκρες....
Πως μπλέχτηκα στα δίχτυα του, τούτη τη νύχτα,
που ανέφελη και ατάραχη έμοιαζε να 'ναι,
μέχρι την ώρα που, το αντάμωσε το βλέμμα....
Λιτό, απέρριτο και φωτεινό,
στο σκοτεινό του χρώμα,
αυτό το σιωπηλό ερυθρό....
που πιο μιλητικό μου φάνηκε, απ' άλλοτε............
Μακάρι να μπορούσα την αύρα του να νιώσω..
Στο μέτωπο , στο σώμα...
Με μύρο να με ντύσει,
τριαντάφυλλο καμμένο
Και να με αφυπνίσει,
από ύπνο μαγεμένο....
Μακάρι να μπορούσα τη ρότα του να ορίσω,
θα το καλούσα σίγουρα, απόψε να με στέρξει,
Απόψε, ναι.....
Του νου τα σκιερά, σοκάκια να φωτίσει,
τα όνειρά μου, ολοπόρφυρα να ντύσει.......
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
