| |
Μια σκέψη μου με έπεισε, με μάλωσε, με διέψευσε
ίσως θεό προσκύνησε, σαν κόρη αποκοιμήθηκε
ξύπνησε και μου κρύφτηκε κι εγώ την κυνηγώ·
σε ένα δάσος βρέθηκα, χίλιοι κορμοί και μπλέχτηκα
και πίσω οι σκέψεις κοπελιές να παίζουνε κρυφτό.
Κάθε δρυμός κρύβει σκιές, πρόκληση σε παιχνίδι
το μονοπάτι μου ξεχνώ, στα πλατανόφυλλα πατώ
γυρνώ χαμένη και κοιτώ, να πιάσω μια προσπαθώ
κι αυτές γελούν και προσπερνούν
τρέχουν, μαγεύουν, τραγουδούν.
Μα ο ήλιος έδυσε νωρίς κι αλλάζουν το παιχνίδι
το χρώμα στα φουστάνια τους και τις γλυκές φωνές·
τώρα ζητάνε, απαιτούν, όλες μαζί με νουθετούν·
δυσνόητο κι ανόητο γίνεται το τραγούδι
σαν εφιάλτης έμοιασε και την ψυχή ξυπνώ.
Ξυπνώ και φεύγω μακριά να βρω το μονοπάτι
και τις μαλώνω όλες μαζί, νυχτώνει κι η απάτη
να με γελάσει δεν μπορεί, η ώρα πήγ’ εννιά.
Πού είσαι αγάπη μου παλιά, πού μ’ άφησες μονάχη;
μέσα στο δάσος χάθηκα, όμως τις σκέψεις άφησα·
σ’ ορίζοντα σ’ αναζητώ, σε μια κορφή, σ’ ένα ναό·
νομίζω πως ψηλά πετώ, βυθίζομαι στο γαλανό.
Αφήνω πίσω όνειρα, αφήνω πίσω σκέψεις
αφήνω πίσω τις κραυγές απ' τις παλιές στοργές·
η αλήθεια που αγνοήσαμε γυμνούς μόνο μας βρίσκει
από στολίδια ανούσια και από βαριές σκιές
ίσως χωρίς το σώμα μας σε πιο βαθιές σιωπές.
Δεν ξέρω τι αναζητώ, δεν ξέρω που πηγαίνω
μα απαρνούμαι απατηλά και μάταια σκηνικά·
σβήνω, ξεχνώ και προσπερνώ, πόσο ακόμα θα αγνοώ;
Πότε η ψυχή θα σηκωθεί, πότε θα κυβερνήσει;
Πότε θα πάρει δύναμη και τη ζωή θα ορίσει;
Πιλότος, δρόμος κι οδηγός και τ’ ουρανού οι χάρτες
σε γαλαξίες μ’ οδηγούν μακριά από αυταπάτες.
Ποιος κρύβεται στη σκέψη μου;
Ποιος στη γυμνή αλήθεια;
Παιχνίδι μοιάζει η ζωή και πιάστηκα στα δίχτυα·
μα τώρα η ώρα δεκατρείς και ποιος θα με ζητήσει
της αλυσίδας το κλειδί ποιος θα διεκδικήσει;
Ποιος θα 'ναι ο αφέντης μου και ποιος ο ουρανός μου;
Ποιος ο χρυσός ο ήλιος μου και ποιο το μυστικό μου;
[I]Όλο, αλλά ειδικά την τελευταία στροφή να τη δείτε
φιλοσοφικά -και όχι ερωτικά-, για να την καταλάβετε.[/I]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 10
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
