| |
| | Να 'σαι καλά μωρέ ζωή |  | | | Λίγο μαυρίλα έπεσε σήμερα... Αφιερωμένο εξαιρετικά... | | |
Απ’ τη στιγμή που γεννήθηκα ζω μέσα στον πόνο,
έχω μάθει όλα τα λάθη μου ως το τέλος να πληρώνω.
Πολλοί έχουν περάσει στον λαιμό μου θηλιά,
και μου έχουν χαρίσει της προδοσίας τα φιλιά.
Οι φίλοι όλοι χάνονται στις δύσκολες τις ώρες,
βλέπεις είναι δύσκολες αυτές οι ανηφόρες,
οι ανηφόρες που περνάς στο δρόμο της ελπίδας,
το μόνο που κρατάς, ανάμνηση ηλιαχτίδας.
Δεν ξέρω αν φταίω εγώ που δεν βρίσκω την αγάπη,
ή αν φταίει ο κόσμος που μου γύρισε την πλάτη,
μου γύρισαν την πλάτη όταν μίλησα για αισθήματα,
μόνος πάλι βρέθηκα να πνίγομαι στα κύματα.
Στα κύματα της μοναξιάς, στης προδοσίας τους δρόμους
βρέθηκα να τριγυρνώ με ξεσκέπαστους τους ώμους.
Δεν είχα ποτέ φίλους να ‘ρθούν να τους σκεπάσουν,
να πουν δυο λόγια φιλικά, λίγο να μ’ αγκαλιάσουν.
Αυτή η ζωή μόνο αγκάθια στον δρόμο μου πετάει,
δεν γίνεται, έστω μια φορά, κάποιος να μ’ αγαπάει;
Να ‘σαι καλά μωρέ ζωή που μόνο πόνο με κερνάς,
που έχεις μάθει τις ελπίδες μου στον αέρα να σκορπάς.
Να ‘σαι καλά που μόνο πίκρα μου χαρίζεις,
που όλες τις αγάπες μου σαν γυαλί τις θρυμματίζεις.
Χτύπα κι άλλο ρε ζωή, μη φοβάσαι δεν πεθαίνω,
τα όνειρα που σκότωσες μπορώ και τ’ ανασταίνω.
Μου αρκεί απλά να έχω μια σταγόνα ευτυχίας
και ας είμαι ναυαγός σε πελάγη δυστυχίας.
Είμαι κι εγώ σαν τις σκιές που στους δρόμους τριγυρνούνε,
μόνο μια στάλα αγάπη ελπίζουν κάποτε να βρούνε.
Είμαι κι εγώ μια σκιά και δεν φοβάμαι το σκοτάδι,
το μόνο που φοβάμαι είν’ το άγγιγμα, το χάδι
Μπορεί αν μ’ ακουμπήσεις και να νιώσεις τις πληγές μου,
μόνο μη μου μιλήσεις, ό,τι θέλεις με τα μάτια πες μου.
Είμαι πλέον σκιά και δεν ξέρω από λόγια,
έχουν σταματήσει όλα της ψυχής μου τα ρολόγια.
Το μόνο που καταλαβαίνω είναι το ζεστό σου βλέμμα,
χάρισε μου το για λίγο, μη μου δώσεις κι άλλο ψέμα…
Μπορεί να είμαι πια σκιά, όμως κι εγώ κάποτε ζούσα,
θυμάμαι πως χαμογελούσα
και κρατούσα στην καρδιά μου ένα κομμάτι ουρανό
το ‘χα κρύψει να στο δώσω ένα ωραίο δειλινό.
Δεν το ήξερα πως ήσουν όνειρο καλοκαιρινό
κι από τότε έχω γίνει μια σκιά που τριγυρνώ…
Δεν φταις εσύ,φταίει η ζωή που πάντα με πληγώνει,
που την χαρά μου κυνηγά και την αγάπη μου σκοτώνει.
Μα γιατί μωρέ ζωή να ‘χεις έμενα μόνο άχτι;
ένα κομμάτι ουρανός απόψε έγινε στάχτη…
Να ‘σαι καλά μωρέ ζωή που μόνο πόνο με κερνάς,
που έχεις μάθει τις ελπίδες μου στον αέρα να σκορπάς.
Να ‘σαι καλά που μόνο πίκρα μου χαρίζεις,
που όλες τις αγάπες μου σαν γυαλί τις θρυμματίζεις.
Χτύπα κι άλλο ρε ζωή, μη φοβάσαι δεν πεθαίνω,
τα όνειρα που σκότωσες μπορώ και τ’ ανασταίνω
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 11
Στα αγαπημένα: 3
| | | | | | | |
| | δρόμος σκοτεινός η ζωή του καθενός, πες μου αν είμαι ζωντανός... | | | |
|
ΛΕΩΝ53
30-06-2007 @ 07:38 | Γεια σου βρε Ηλία πονεμένε.....
Στο αφιερώνω.....
ΜΠΡΑΒΟ ΖΩΗ
Να ‘ξερα πότε γιορτάζεις
Βρε ζωή να μου το πεις
Το φαρμάκι που μου στάζεις
Να στο δώσω να το πιεις.
Μπράβο ζωή
Τι θα ‘βρει ο θάνατος να πάρει
Όλα μου τά ‘ρπαξες εσύ.
Μπράβο ζωή
Έτσι που μ’ έχεις στραπατσάρει
Φτιάξε με πάλι απ’ την αρχή.
Μπράβο ζωή
Δυο χτυπήματα ακόμα
Και μια μαχαιριά στην πλάτη
Βρε ζωή μ’ έκανες λυώμα
Τα όνειρά μου γίναν στάχτη.
| | PSILOS
30-06-2007 @ 07:39 | ΑΠΛΑ ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟ!!! | | atromitos_is_life
30-06-2007 @ 07:42 | ευχαριστώ για την αφιέρωση, πραγματικά υπέροχο. με εκφράζει απόλυτα ::smile.:: ::theos.:: | | Ανδρομάχη
30-06-2007 @ 07:56 | Είμαι κι εγώ μια σκιά και δεν φοβάμαι το σκοτάδι,
το μόνο που φοβάμαι είν’ το άγγιγμα, το χάδι
Μπορεί αν μ’ ακουμπήσεις και να νιώσεις τις πληγές μου,
μόνο μη μου μιλήσεις, ό,τι θέλεις με τα μάτια πες μου.
Είμαι πλέον σκιά και δεν ξέρω από λόγια,
έχουν σταματήσει όλα της ψυχής μου τα ρολόγια.
Μα γιατί μωρέ ζωή να ‘χεις έμενα μόνο άχτι;
ένα κομμάτι ουρανός απόψε έγινε στάχτη…
Δεν εισαι μονος φιλε Ηλια....
Πολυ πολυ καλο!
ΛΕΩΝ53 υπεροχη αφιερωση!
| | ΕΛΠΗΝΟΡΑΣ
30-06-2007 @ 08:00 | Χτύπα κι άλλο ρε ζωή, μη φοβάσαι δεν πεθαίνω,
τα όνειρα που σκότωσες μπορώ και τ’ ανασταίνω
Πόλύ ωραίο,φίλε μου.
::yes.:: ::theos.:: | | Medelegief
30-06-2007 @ 08:20 | ::up.:: ::up.:: πολύκαλό | | aggelika plasmeni
30-06-2007 @ 12:23 | ::angel.:: πάρα πολύ όμορφο.. ::up.:: | | giannisanas
01-07-2007 @ 17:32 | Συνομωσία πονεμενων! ίσως φταέιει που μαι 40...αλλα εκτός από πολύ πόνο η ζωή μου χάρισε κι ανέλπιστα δώρα. παρόλα αυτά υπάρχει πάντα μια πλευρά στον εαυτό μου που ευφραίνεται με κάτι τέτοια. καλό είναι | | Nanouka_m
02-07-2007 @ 06:22 | "Δεν ξέρω αν φταίω εγώ που δεν βρίσκω την αγάπη,
ή αν φταίει ο κόσμος που μου γύρισε την πλάτη,
μου γύρισαν την πλάτη όταν μίλησα για αισθήματα,"
::cry.:: | | atromitos_is_life
02-07-2007 @ 12:34 | σας ευχαριστώ όλους για τα καλά σας λόγια.
φίλη ανδρομάχη ξέρω ότι δεν είμαι μόνος, σίγουρα η ζωή δεν μπορεί να φέρεται "εχθρικά" μόνο σε έναν άνθρωπο,αν και ώρες ώρες μου δίνει την εντύπωση ότι έχει μια ιδιαίτερη προτίμηση στο να με πληγώνει. όπως και να 'χει αναποδιές συμβαίνουν σε όλους...
φίλε "giannisanas" ίσως φταίει που είμαι αρκετά απαισιόδοξος για την ηλικία μου (17). αναμφισβήτητα η ζωή μας χαρίζει και δώρα, το πρόβλημα όμως είναι ότι τα περισσότερα μας τα παίρνει πίσω απότομα... φυσικά,δεν πρέπει να ξεχνάμε πως μέσα απ τον πόνο γινόμαστε ισχυρότεροι και ολοκληρωνόμαστε σαν άνθρωποι. μια ζωή σπαρμένη με ροδοπέταλα πιστεύω πως θα ήταν αρκετά βαρετή. ελπίζω να συμφωνείς ::smile.:: | | giannisanas
03-07-2007 @ 10:33 | ισως το περισσότερο που έχει να μας χαρίσει η ζωή είναι ο εαυτός μας. κι αυτό είναι κάτι που το κερδίζουμε και μέσα από τον πόνο και μέσα από τη χαρά. Είσαι δεκαεφτα και δε σε ξέρω. Κουβέντες όπως ''ο δρόμος είναι η αλήθεια '' ακούγονται φοβερά αόριστες αλλά αν μου επιτρέπεις μια συβουλή ψάξε το θέμα της πίστης, γιατί αυτό μπορεί να μεταμορφώσει τη ζωή σου.Φιλικά Γιάννης | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
