| |
Απ’ το παράθυρο απλώνεται η φωτιά
Αυτή που καίει μες το τζάμι που κοιτάζω
Αυτή που χρόνια την ψυχή μου τρώει αργά
Και σκάει μέσα μου ο χρόνος σαν μια σφαίρα
Λιώνουν οι σκέψεις μου στα όσα είχες πει
Δεν έχω άλλη επιλογή κι αυτή τη μέρα
Μια θάλασσα αλκοόλ την έχω πιει…
Παίρνω τηλέφωνο ν’ ακούσω την φωνή σου
Κι είναι τα χρώματα στις λέξεις σου καφέ
Λες και το κόκκινο ανακάτεψε η ζωή σου
Με λίγο μαύρο απ’ της δικής μου το κλισέ
Όταν μου λες ότι πια άλλο δεν αντέχεις
Κι ότι δεν έχω όλ’ αυτά που αναζητάς
Ότι σταμάτησες τι λέω να προσέχεις
Και ότι Ταυτότητα στο όνειρο ζητάς…
Τρεις τα χαράματα στην κόλαση χορεύω
Μια ζεμπεκιά για της ψυχής μου το κενό
Μπρος στο μικρόφωνο τα χείλι σου γυρεύω
Και του κορμιού σου το ανόθευτο νερό
Κι ύστερα πάλι με τα μάτια βουρκωμένα
Στον εαυτό μου σαν σε σένα συζητώ
Έτσι να νιώσω πως δεν τα ‘χω πια χαμένα
Και πως σαν άντρας την ζωή μου κυβερνώ….
Μα πάντα γυρίζω πιο άδειος και πιο μόνος
Όχι γιατί μου λείπεις
Ούτε γιατί δεν αντέχω
Αλλά γιατί δεν ξέρω αν είμαι εγωιστής …..
www.mymythos.eu
Σαββάτο και Κυριακή από τις 11 μέχρι όσο αντέξουμε….
(Κώστας Μπαρμπαγιάννης)
Μύθος και Φαντασία)
2310-869 769
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
