| |
Δεν έχει χρώμα η μοναξιά όταν κοιμάται
Πάνω στα βλέφαρα ο πόνους αρρωσταίνει
Μα την αλήθεια του ο Θεός δεν την θυμάται
Κομμάτια κάνει η ντροπή ότι πεθαίνει
Κι από του έρωτα την ώρα ως την κόλαση
Σπασμένες πάντα οι φωνές μες τον θυμό μας
Κι αν ψάχναμε κι οι δυο κάτι σαν όαση
Προσθέσαμε πληγές στον λογισμό μας…
Τι να μου πεις, τι να σου πω, τι να μας σώσει;
Για πια αγάπη να μιλήσουνε οι λέξεις;
Εγώ χαμένος που θα ζει πάντα με δόσεις
Κι εσύ να λες ότι πια άλλο δεν θ’ αντέξεις
Κι ύστερα να’ ρχεται ο χρόνος σαν αέρας
Να παρασέρνει απ’ την νιότη την αρμύρα
Ένα γαμώτο που μεγάλωσε σαν τέρας
Έχει ξεσπάσει στο κατώφλι μιας πλημμύρας…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
