| |
Κάθε πρωί
ερωτεύομαι
την ίδια γυναίκα
Ανοίγω τα μάτια της καρδιάς,
απλώνω το χέρι μου
και την συναντάω δίπλα μου,
ξαπλωμένη,
να παίζει
με τις μαύρες μπούκλες της,
που μου γαργαλάνε τα βλέφαρα
για να ανοίξω τα μάτια,
να δω
πόσο ωραία είναι.
Σηκώνομαι,
την παίρνω,
πλένω το πρόσωπο της,
βουρτσίζω τα μαλλιά της,
περνάω το χέρι μου
στην μέση της
και βγαίνω περίπατο
στα στενά σοκάκια
του κάστρου της Ακροναξιάς.
Το βράδυ
καθώς ο ήλιος πέφτει,
κρύβομαι στην σκιά της
και γινόμαστε ένα,
εγώ,
κι αυτή.
Και καθώς η νύχτα
σκοντάφτει
στο γέμισμα του φεγγαριού,
παίρνω το ρούχο της
για προσκεφάλι
και ο πόθος μου
ανηφορίζει στο βουνό της.
Βαθιά μπαίνω μέσα της
και διαβάζω ευλαβικά
τα μυστικά της κείμενα.
Κάθε πρωί
ερωτεύομαι
την ίδια γυναίκα.
Δεν μπορώ
να ζήσω
χωρίς αυτήν,
χωρίς τα χρώματα
του προσώπου της
Χωρίς την ευωδιά
του κορμιού της
Δεν μου αρκούν
οι ψίθυροι και οι φωνές,
ούτε τα κύματα της θάλασσας
ούτε το λαμπερό φως του ήλιου
δεν μου αρκούν
οι στεναγμοί
από το βουητό του ανέμου
ούτε τα αστρικά σύννεφα
που περιφέρονται.
Θέλω μια ανάσα.
Ένα άγγιγμα.
Λίγο φως.
Ένα μικρό σημάδι
στους ώμους της.
Θα την πάρω
να πάμε μακριά
πέρα
από τις κολασμένες ψυχές
πιο πέρα
από τις συννεφιασμένες πολιτείες
μακριά
πολύ μακριά
μακριά
εκεί που η σιωπή γίνεται ήχος
και η σκιά γίνεται φως,
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 7
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
