| |
[align=center][U][B]ΜΑΡΙΑ[/B][/U][/align]
[I]ΕΙΣΑΓΩΓΗ[/I]
Υπάρχουν κάποιες στιγμές στην ζωή κάθε ανθρώπου που τον σημαδεύουν για την υπόλοιπη ζωή του. Στιγμές γεμάτες ένταση και δύναμη που αγγίζουν το μυαλό του και την ψυχή του τόσο βαθιά, που είναι ικανές να τον κάνουν να αναθεωρήσει τα πάντα και να ξαναγεννηθεί σαν ένας νέος άνθρωπος, μια δεύτερη γέννηση, μια δεύτερη ευκαιρία.
Προσπαθώντας να αναδείξω αυτό το ανθρώπινο προσόν, έφτασα στην ιδέα να γράψω αυτές τις ιστορίες βγαλμένες από την καθημερινότητα γυναικών που απλά εναπόθεσαν τις εμπειρίες τους αυτές, σε ένα ημερολόγιο.
Το κοινό στοιχείο τους βέβαια η αλλαγή της οπτικής γωνίας σκέψης, αλλά και το όνομα.
Όλες τους λέγονται [B]ΜΑΡΙΑ[/B].
Είναι οι Μαρίες που κυκλοφορούν ανάμεσά μας, όλων των ηλικιών και όλων των κοινωνικών τάξεων.
Η κάθε μία, μια άλλη ιστορία, μια άλλη εμπειρία, μια άλλη αλήθεια, αλλά κατά βάθος...Είναι απλά μόνο μια γυναίκα , η [B]ΜΑΡΙΑ.[/B]
Ελπίζω να σας παρασύρουν, η κάθε μία με τον δικό της ξεχωριστό τρόπο, στην δικής της ιστορία και να σας μεταφέρουν μέσω της διήγησης, στο κέντρο της μοναδικής τους εμπειρίας, που κατάφερε να τους αλλάξει ...
την ζωή.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε κάθε [B]ΜΑΡΙΑ[/B], που μου έδωσε την έμπνευση.
Καλή ανάγνωση
[I]Αγγελική Δ. Παπασταύρου[/I]
[U][B][align=center]Ιστορία Πρώτη[/align][/B][/U]
[B]Με λένε Μαρία [/B]...και εδώ και ένα χρόνο κατάλαβα ότι ο πόνος της ψυχής είναι μεγαλύτερος και βαθύτερος από οποιονδήποτε σωματικό πόνο. Ο πόνος του να χάνεις το παιδί σου είναι ότι χειρότερο μπορεί να βιώσεις.
Σήμερα 14 Σεπτεμβρίου κλείνει ένας χρόνος που χάσαμε το αγγελούδι μας την δίχρονη Γωγούλα μας.
Το πρωί στο μνημόσυνο δεν μπορούσα πια να κλάψω, τα μάτια ένα χρόνο μετά πάγωσαν και στέρεψαν, όπως στέρεψε και κάθε ελπίδα για ζωή μέσα μου.
Ήμουν σαν ναρκωμένη. Ο άντρας μου το ίδιο και όλο το χωριό βουβό πια δεν ήξερε πια τι να ευχηθεί . Ούτε που τόλμησαν να μου ξαναπούν να κάνω άλλο παιδί, να σβήσει την θλίψη ή ότι η ζωή συνεχίζεται. Θυμούνται τις αντιδράσεις μου από τις άλλες φορές που μου το ευχήθηκαν. Οργή και αντίδραση. Φωτιά και σίδερο οι λέξεις που ξεχύθηκαν από το στόμα μου . Ποτάμι ατελείωτο τα δάκρυα και οι λιποθυμίες από την ένταση . Που να ξανά τολμήσουν .
Ούτε και το «ζωή σε λόγου σας» δεν κάλμαρε την πονεμένη ψυχή μου σαν ευχή . Εγώ θέλω το σπλάχνο μου πίσω με πράξεις και όχι με λόγια.
Το γλυκό μελαχρινό άγγελό μου με τα μεγάλα καστανά αμυγδαλωτά μάτια.
Το χαμόγελο της που γέμιζε τις μέρες μου , το κλάμα της που έσχιζε τις σάρκες μου όταν έσβηνε… Τον άγγελο αυτό που μου χάρισε ο Θεός και τόσο άσπλαχνα μου τον πήρε πίσω.
Ακόμη δεν πηγαίνω μέσα στην εκκλησία. Όπως και την μέρα της κηδείας έμεινα πεισματικά απέξω για να εκδικηθώ και να δηλώσω την κατηγορηματική μου άρνηση στο να δώσω πίσω το μονάκριβό παιδί μου στον Θεό.
Ακόμη μαζί του τα έχω. Ακόμη πονάω και δεν νομίζω ποτέ να το ξεπεράσω, μα τι λέω; ξεχνιέται τόσος πόνος; ξεχνιέται μια ζωή;
Θυμάμαι το βλέμμα της όταν γεννήθηκε , το πόσο μικροσκοπικό πλασματάκι ήταν, εύθραυστο στην αγκαλιά μου, φοβόμουν να μη σπάσει και το κοίταζα όλο λατρεία. Ήταν δικό μου, κατάδικό μου, πόσο ευτυχισμένη ήμουν, μια χαζομαμά. Αλλά και ο πατέρας της το ίδιο αισθανόταν και με τη περηφάνια έλεγε «κόρη έκανα, ένα θαύμα είναι τόσο δα»!
Ένα ανυπόμονο θαύμα που δεν περίμενε να κλείσει τον ένατο μήνα αλλά μας ήρθε ξαφνικά από τον έβδομο κιόλας!
Ποτέ δεν αγανάκτησα και δεν κουράστηκα τις ατέλειωτες νύχτες που ήμασταν ξάγρυπνοι δίπλα της, στα πονάκια από τα δόντια, τους πυρετούς το χειμώνα από τις πολλές ιώσεις ακόμη και όταν από καπρίτσιο ήθελε να έρθει και να κοιμηθεί μαζί μας στο κρεβάτι μας εμείς το δεχτήκαμε και πάντα μας έλλειπε όταν τελικά μας άκουγε και πήγαινε για ύπνο πίσω στο δικό της κρεβατάκι.
Στα πρώτα της βήματα, δεν θα ξεχάσω το καρδιοχτύπι μας που έπεφτε μονίμως και εμείς φοβόμασταν ότι θα χτυπήσει και εκείνη λες και το ήξερε μας δούλευε με τόσο νάζι και έπεφτε επίτηδες καμιά φορά για να τρέξουμε να την σηκώσουμε και να την σφίξουμε στην αγκαλιά μας και να την ρωτήσουμε γλυκά «χτύπησες καρδιά μου;»
Ποτέ δε θα ξεχάσω την πρώτη φορά που είπε «μαμά» ήταν η μεγαλύτερη χαρά στη ζωή μου , ήμουν τόσο περήφανη που το μικρό μου θαύμα άρχισε να μιλάει που την πήρα αγκαλιά την φίλησα και τρέχοντας την πήγα στο μαγαζί του πατέρα της να το ακούσει εκείνος αλλά και το υπόλοιπο χωριό, που ήταν εκεί μαζεμένο στο καφενείο, λάμπαμε και οι τρεις από ευτυχία και καμάρι.
Αυτή την ευτυχία ζήλεψε ο Θεός και μου την πήρε .
Αυτή την αγγελική ύπαρξη που ήρθε το Φθινόπωρο και έφερε την Άνοιξη στην ζωή μου. Που και τα μεγαλύτερα προβλήματα φαίνονταν μηδαμινά όταν ο άγγελός μου , το Γωγουλίνι μου, με κοίταγε στα μάτια και γελούσε ευτυχισμένο.
Όμως η κακία η ώρα ήρθε και το θεόσταλτο αυτό άγιο δώρο έμελλε να έχει ημερομηνία λήξης.
Όπως ένα Φθινοπωρινό βράδυ μου το χάρισε, έτσι ένα άλλο Φθινοπωρινό βράδυ 2 ολόκληρα χρόνια μετά, μου το στέρησε .
Από την προηγούμενη ήταν κακοδιάθετη και έτσι δεν την ζόρισα να φάει ή να πάει στο δικό της κρεβάτι να κοιμηθεί. Κούρνιασε ανάμεσά μας και εκεί προσπάθησε να ηρεμίσει και να κοιμηθεί. Αργά την νύχτα ξυπνήσαμε από τα κλάματα . Ο άγγελός μας ψηνόταν στον πυρετό και με το σαραντάρι κατευθείαν στην πόλη, στο νοσοκομείο. Η γνωμάτευση σαν μαχαίρι μας ξέσχισε την καρδιά, «μηνιγγίτιδα».
Το κορμάκι του έλιωνε από τον υψηλό πυρετό και οι πρόγνωση δυσοίωνη . Πόσο πολύ παρακάλεσα τον Θεό να το βοηθήσει να πέσει ο πυρετός και να το δω να ξαναγελάει, αλλά … το άσχημο τέλος ήρθε το άλλο βράδυ που έσβησε ξαφνικά, έτσι όπως ήρθε στην ζωή, ξαφνικά. Πρόωρα, δίχως να το περιμένουμε δίχως να μπορούμε να πιστέψουμε πως πήγαμε τρεις στο νοσοκομείο και θα φύγουμε δύο. Πως η αγκαλιά μας θα μείνει άδεια , όπως άδεια θα έμενε στο σπίτι και το κρεβάτι μας και το δωμάτιό της, αλλά άδεια θα έμενε και η ζωή μας πια.
Το σοκ διαδέχτηκε ο βαθύς πόνος που ρίζωσε και δεν θα έφευγε ποτέ και μάλλον θα μας έκανε συντρόφους του για πάντα. Θύμωσα πολύ, τα έβαλα με όλους και με όλα.
Έριξα ευθύνες στους γιατρούς, ευθύνες στους χωριανούς, στον άντρα μου, στους γονείς μας , στο Θεό . Όλα μου έφταιγαν και όλοι έπρεπε να πονέσουν για να βρω ικανοποίηση αλλά ίσως ήταν και λάθος.
Εκείνοι καταλάβαιναν το μέγεθος της οργής και του πόνου και απλά σώπαιναν. Μόνο η καλή μου φίλη, μου έδωσε μια συμβουλή σωστή, που όμως μέχρι σήμερα δεν είχα καταλάβει και δεν αποδεχόμουν και έτσι και εκείνη απομάκρυνα από την άθλια πια και κενή ζωή μου.
Τα λόγια της ήταν σαν το κερασάκι στην τούρτα, ήταν αυτά που με έκαναν για ένα χρόνο να κλειστώ στο σπίτι, πεισματικά να μη θέλω να δω κανέναν, μόνο να κοιμάμαι αγκαλιά με τα παιχνίδια της και να μυρίζω τα ρούχα της, γιατί φοβόμουν πως θα την χάσω ακόμη μια φορά αν πάψω να την νιώθω, να την αισθάνομαι, να την μυρίζω.
Τα λόγια της φωτιά μέσα στα άχυρα, «μόνο με ένα άλλο μωρό θα σβήσεις καλή μου τον πόνο». Την έδιωξα αμέσως από το σπίτι και την ζωή μου, μου φαινόταν αδιανόητο να ανταλλάξω την Γωγώ μου για οποιοδήποτε άλλο μωρό στον κόσμο, δεν θα έκανα άλλο παιδί ποτέ, όχι ποτέ…
Μόλις πριν λίγες εβδομάδες καταφέραμε να λειτουργήσουμε ξανά σαν ζευγάρι με τον άντρα μου και ομολογώ πως αυτό απάλυνε τον πόνο και των δυό μας.
Στο μνημόσυνο σήμερα το πρωί ήμουν πάλι έξω από την εκκλησία. Ακόμη δεν μπόρεσα να συγχωρέσω το Θεό, αν και ο πόνος άρχισε κάπως να μαλακώνει.
Είναι βράδυ και είμαι γυμνή μπροστά στον καθρέφτη.
Κοιτάω το σώμα μου και θυμάμαι πόσο σφιχτά με αγκάλιαζαν τα μικρά απαλά της χεράκια. Κοιτάω τα δύο στήθη μου που τόσο γλυκά και λαίμαργα ρουφούσε για να χορτάσει την πείνα της. Όλα εδώ είναι, μόνο εκείνη λείπει.
Σκέφτομαι να πάω στην εκκλησία αύριο το πρωί και να ζητήσω συγχώρεση από το Θεό για την τόσο πεισματική ,εγωιστική συμπεριφορά μου, να συναντήσω την καλή μου φίλη να την αγκαλιάσω και να της ζητήσω συγνώμη και να της πω ένα μεγάλο ευχαριστώ για την συμβουλή της.
Να βάψουμε το σπίτι μας, να πλύνω τα ρούχα της μικρής μου αγαπημένης, να ανοίξω τα παράθυρα να μπει ο ήλιος να φωτίσει τις ψυχές μας.
Τα μάτια μου καρφώνονται με αγωνία στο μικρό τεστ εγκυμοσύνης που μόλις πριν λίγα λεπτά έκανα. Οι οδηγίες στην συσκευασία μου λένε σιωπηλά «θετικό».
Η συννεφιά στην ψυχή μου σιγά σιγά διαλύεται.
Πρέπει να ετοιμαστώ, μια νέα ελπίδα με την μορφή ενός νέου αγγέλου θα έρθει σε λίγους μήνες στη ζωή μας.
Τώρα νοιώθω έτοιμη να αποχωριστώ το παιδί μου, τη Γωγώ μου.
Τώρα νοιώθω την αλήθεια του ποιήματος που κάποιος έγραψε στο μνήμα της κόρης μου
[I]Ένας ακόμη Άγγελος στον ουρανό,
και τώρα τι;
Σιωπή, θλίψη, πόνος,
κραυγή που μένει εγκλωβισμένη στη ψυχή,
γονείς μόνοι, πονεμένοι,
στα χείλη τους μονίμως
ένα "γιατί"!
Όμως σας βλέπει και απορεί:
γιατί μαμά τόση θλίψη στη ψυχή;
είμαι καλά και σας αγαπώ
κάθε μέρα από κει ψηλά που σας κοιτώ,
να είστε ευτυχισμένοι
να είμαι και γω,
και μη με ξεχνάτε
σας ΑΓΑΠΩ![/I]
Στο καλό καρδιά μου, πάντα θα είσαι στην ψυχή μου και να μη ξεχνάς
Σ΄ ΑΓΑΠΩ για ΠΑΝΤΑ.
Η μανούλα σου!!!
[B]Μαρία[/B]…
[I]Αγγελική Δ. Παπασταύρου[/I]][align=center][/align][align=center][/align][B]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 9
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
