[I]Το έγραψα καθώς φανταζόμουν ότι κάνει τον απολογισμό του ένας
άντρας γύρω στα πενήντα. Που δεν λύγισε. Και τραγουδάει για αυτό.
Το "Μόνος" ήταν για κάποιον που είχε κάνει και λάθη.[/I]
[I]2ος τίτλος: Κόντρα στον άνεμο[/I]
[B]Κόντρα στον άνεμο πετώ είμαι αλήτης αετός
τις αυταπάτες, τις σκιές σαν όνειρα γκρεμίζω.
Τι λεν για μένα μη μου λες δε θέλω εγώ να ξέρω
μάτια μου απ' τη φωτιά αλώβητος θα βγαίνω.
Τις συμπληγάδες της ζωής μόνος εγώ περνούσα
σε ξένες πλάτες, ρώτησε, ποτέ δεν ακουμπούσα
πάντα κατάματα κοιτώ και την αλήθεια λέω
και το βοριά το δυνατό φαίνεται να αντέχω.
Πολλές φορές μου ζήτησαν να σκύψω το κεφάλι
ρότα ήταν η αγάπη μας βίβλος το προσκεφάλι
σα ναυαγός κολύμπησα και βγήκα στη στεριά
τη γη κοιτώ από ψηλά, όλους φροντίζω στα κρυφά.[/B]
[Τα σύννεφα προσπέρασα τ’ ασήμαντα ξεπέρασα
με το μυστρί μου γέρασα δεν πρόδωσα δε γέλασα
εκ νέου προσδιόρισα αξίες στην ψυχή
και δεν υπέταξα ποτέ στο χρήμα την τιμή.]
[I]Το "γέρασα", ποιητική αδεία... [/I]
[I]Γερνάμε στο τιμόνι που λένε...[/I]
Τα σύννεφα προσπέρασα τ’ ασήμαντα ξεπέρασα
με το μυστρί μου γέρασα, δεν πρόδωσα, δε γέλασα.
Μα επαναπροσδιορισα αξίες στη ζωη
και δεν την πουλησα κρυφά, στο χρήμα, την τιμή.
