| |
Κάτω απ’ το Κολοσσαίο τη νύχτα περιπλάνηση
τ’ αυτοκίνητα βαλθήκανε να σπάνε τη σιωπή
μεγαλείο που εκφράζει στη ζωή την άρνηση
πόσα κορμιά να πέσανε ποτίζοντας την γη ;
Νιώθω σαν αλύτρωτες ψυχές να διαπερνάνε
οι σκέψεις όσων θάφτηκαν βαθιά στο παρελθόν
τα θέλω με τη λογική για αιώνες πολεμάνε
και να που νέες μάχες βλέπω στο παρόν.
Κοίταξα ψηλά και είδα τη σελήνη
που τόσα έχει ζήσει μ’ ακόμα κολυμπάει
χαμόγελο μου έφερε η ελπίδα για γαλήνη
και τότε κάποιος που ‘πε “ Do never stop to smile”.
[align=center][I]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
