| |
Και τα πέπλα της νύχτας έπεσαν ο φόβος καραδοκέι στο επόμενο δρομάκι στο επόμενο
σπιτάκι στον επόμενο μισογκρεμισμένο τοίχο...
Είναι σαν μία ψιλή σκιά μοιάζει με την δική σου μόνο που δεν είναι αγαθή,αυτή έχει έρθει
για να σε τρομοκρατίσει έχει έρθει για να μην σε αφήσει να κοιμηθείς έχει έρθει για να
μη σε αφήσει να κηνηθείς...
Και τις σκέψεις που τις βάζεις και αυτες?Αυτές είναι χειρότερες από τις σκιές του φόβου...
Αυτές είναι οι σκιές του εαυτουν σου που δε σε αφήνουν ούτε από το σπίτι σου να βγείς
και είναι πολύ χειρότερες γιατι η ίδια η σκιά του εαυτούν σου γίνεται σκληρη,σκληρή
σαν ένα τριαντάφυλλο που το πιάνεις για να το μυρίσεις και αυτό σε τρυπάει...
Σαν τις σταγόνες της βροχής που ποτέ δεν ήταν τόσο σκληρές...
Είναι αυτές που δε σε αφήνουν να χάρεις να δεις και να αγαπήσεις,είναι αυτές που αρχίζουν από
μία τύψη και καταλήγουν σε παράνοια...
Όμως δε πρέπει να ξεχνάμε οτί εμείς τις κυβερνάμε εμείς είμαστε κυβερνύτες του εαυτουν μας...
Για αυτό ποτέ μα ποτέ δε πρέπει να το βάζουμε κάτω μα να συνεχίζουμε αυτό
το θληβερό ταξίδι της βαθειάς αχαρηστίας και της πυκρής ομορφίας της αιώνιας
πίστης και της συμφοράς...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
