| |
Φυσαει ο αερας ακουραστα το φοβισμενο προσωπο μου,
τα ματια μου σφαλιστα κρατω ' ας μη θωρουν το ειδεχθες εγχειρημα μου.
Ενα δακρυ κυλα διστακτικα στιγματιζοντας την ψυχη μου.
Αγωνιζομαι να αντισταθω στα ανθρωπινα ενστικτα.
Δε βλεπω μα φανταζομαι τα βραχια ολουθε,
ακουω το κυμα να σκαει με δυναμη πανω τους και γονατιζω.
Με λακισε η δυναμη της φυσης.
Το αγιαζι τρυπα πλεον το ανημπορο κορμι μου '
κλαιω μα δε ξερω το γιατι...
Ισως γιατι αποδειχθηκα ανικανος να πραξω κατι τοσο απλο '
να θεσω ενα τελος στη ζωη μου.
Ισως γιατι φοβαμαι να εγκαταλειψω τα απλα και καθημερινα '
κανεις δε τους δινει σημασια...η ελλειψη τους ομως αβασταχτο πονο προκαλει.
Ισως γιατι κουραστηκα να με εκμεταλλευονται με τον χειροτερο δυνατο τροπο...
δεν θελω να ειμαι μαριονετα στα χερια αυτων που για ειδημονες λογιουνται.
Τα χερια μου αγγιζουν την πορωδη επιφανεια του βραχου.
Εισπνεω το θαλασσινο αερα και μου φερνει χιλιαδες αναμνησεις.
Ενα αρωμα καλοκαιριου αγγιζει το μυαλο μου
ενα χαδι φιλικο θυμιζοντας μου προσωπα αγαπημενα.
Λογο αλλο δε βρισκω που να με κρατα σ αυτο τον κοσμο...
ειμαι ενα βημα μακρια απ' τη λυτρωση μου
Δεν ειναι στιγμη για ενδοιασμους, τα 'χες σκεφτει και πριν αυτα.
Πειθω τον εαυτο μου να μισησει αυτα που αφηνει πισω
Μ' ολη την δυναμη μου τιναζω τα κατω ακρα...
βρισκομαι πλεον στον αερα.
Ατελειωτες σκηνες μου ερχονται στο νου,
κομματια της ζωης μου που προκαλεσαν εντονες συγκινησεις.
Τιποτα ομως δεν εχει σημασια πλεον...ολα τελειωσαν
Νιωθω το σωμα μου να καιει και εκατομμυρια κοκκαλα να σπανε.
Η λυτρωση ειναι πλεον γεγονος.
Η μηπως οχι;
Μα να μαι παλι εδω ξανα...γεννηθηκα για αλλη μια φορα, γεννηθηκα για να πεθανω.
Θεε μου...οχι παλι σε αυτο τον αθλιο κοσμο
Ποιος λοιπον εχει τα κλειδια της φυλακης αυτης ;
Αφηστε με να φυγω στο κενο ' υποσχομαι να μην ξαναγυρισω...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
